معاون سردبیر هم میهن
معاون سردبیر روزنامه هم میهن
معاون سردبیر هم میهن
واکنش تند مرکز تحقیقات صداوسیما به گزارش‌های رسانه‌ها دایر بر کاهش مخاطبان رسانۀ رسمی به استناد نظر‌سنجی ایسپا (مرکز افکارسنجی دانشجویان) نشان می‌دهد صداوسیما اصرار دارد با انکار واقعیت‌ها به خود‌ستایی و در واقع خودفریبی ادامه دهد حال آنکه افول رادیو و تلویزیون غیرخصوصی - که به خاطر زاویه با دولت فعلی آن را دولتی هم نمی‌توان خواند - واقعیتی عیان است.
دیدارها و تعاملات رئیس‌جمهور با تشکل‌ها می‌تواند به عنوان نقطه تمایز با دولت قبل شناخته شود البته مشروط به آن که در حد تعارف و تشریفات محدود نماند چراکه رئیس‌جمهور سابق هم در دو سال اول میزبان برخی چهرههای سیاسی منتقد بود اما در حد ضیافت افظار یا شبیه آن. رئیس‌جمهوری و جبهۀ پایداری در هر چه اختلاف داشته باشند در یک امر مشترک‌اند و آن هم این است که بخش قابل توجهی از واجدان شرایط رأی دادن نه به او رأی دادند و نه به سعید جلیلی نامزد جبهه پایداری و به خاطر همین از ضمیر «ما» استفاده کرده است.
صدا و سیما رسما و علنا به این کارزار پیوسته و روزی نیست که از زبان کارشناس یا مجری‌ای در تقبیح «تلۀ جنگ» نشنویم و در ضرورت پاسخ نظامی که در بطن آن طعنه به رئیس‌جمهور هم نهفته است.
اگرچه انتظار می‌رود رئیس‌جمهور پزشکیان حضور متفاوتی به نسبت سلف خود در نیویورک داشته باشد اما باید در نظر داشت که نزدیکی به انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا و تأثیر غیرقابل انکار لابی یهودی بر آرای هر دو نامزد و نیز اتفاقات اخیر در خاورمیانه در آستانۀ اولین سالگرد طوفان‌الاقصی (هفتم اکتبر/ نیمه مهر) مجال اندکی باقی گذاشته است.البته اینها تنها موانع پاسخ آمریکا و غرب به پیام‌های مثبت تهران بعد از روی کار آمدن مسعود پزشکیان نیست. تجربۀ سیدمحمد خاتمی و حسن روحانی هم آنان را با این واقعیت آشناتر ساخته که رئیس‌جمهوری در ایران مبسوط‌الید نیست هرچند تفاوت رویکردها در هر دوره نشان می‌دهد مسلوب‌الاختیار هم نیست.
در روزگار ما هم از دوران سعدی ۷۰۰ سال می‌گذرد و به بیان دیگر ۱۰۰۰ سال از عهد بوعلی سینا و آن دست یار و اگر از زمان خود پیامبر محاسبه کنیم ۱۴۰۰ سال اما همچنان نام محمد شیرین است و کام را حلاوتی دیگر می‌بخشد وقتی زبان به نام او می‌چرخد و از زبان همان سعدی که اشارت رفت می‌توان گفت: ای سرو بلند قامت دوست وه وه که شمایلت چه نیکوست در پای لطافت تو میراد هر سرو سَهی که بر لب جوست
هر داوری و قضاوتی دربارۀ کارنامه ۱۶سالۀ سلطنت رضاشاه پهلوی (و با احتساب دوران سردارسپهی و رئیس‌الوزرایی ۲۰ ساله) داشته باشیم در این که پایان سلطنت او تحقیرآمیز بوده کسی تردید ندارد.
دچار انزواییم و باید از انزوا خارج شویم و این امر با یاری اهل فرهنگ و هنر میسر است. آزار و تحقیر صاحبان فکر و هنر نکوهیده است به هر بهانه و ذیل هر عنوان و ادعا.
هرچند اول بار گروه‌هایی که بعدتر مقابل جمهوری اسلامی قرار گرفتند او را «پدر» لقب دادند و برخی آن را با الهیات مسیحی مناسب دانسته و نپسندیدند و بعضی در شبیه‌سازی با امام برای رهبر انقلاب که او را از دیگر آیت‌الله‌ها متمایز می‌کرد اما طالقانی نه با آیت‌اللهی در تقابل بود و نه با رهبر انقلاب در رقابت. یک بار هم که کیهان از تعبیر دو رهبر انقلاب استفاده کرد برآشفت و خواست دیگر چنین عبارتی ننویسند. در فرودگاه مهرآباد و در مراسم استقبال از امام خمینی هم چنان جای نگرفت که مرد شمارۀ دو یا رهبر داخلی انقلاب در نظر آید. با این ملاحظات اگرهم عنوان «پدر طالقانی» را به کار نمی‌بریم پدریِ او که چونان چتری بر سر همه گسترده بود انکارناشدنی است و تعبیر طالقانیِ پدر شایسته است.
با انتصاب خانم فاطمه مهاجرانی به سخن‌گویی دولت، شمار زنان کابینۀ مسعود پزشکیان به چهار نفر رسیده است و شاید هنگام خواندن این متن به ۵ نفر نیز. پیش از او خانم شینا انصاری به معاونت ریاست‌جمهوری و ریاست سازمان حفاظت محیط زیست منصوب شده بود. با احتساب خانم‌ها فرزانه صادق، وزیر راه و شهرسازی و زهرا بهروزآذر، معاون امور زنان حالا شمار خانم‌های ارشد عضو دولت به چهار نفر می‌رسد که در نوع خود بی‌سابقه است. این در حالی است که رئیس‌جمهوری از وزیران خواسته در انتصاب معاونان از خانم‌ها و اقوام استفاده کنند و دایره انتصابات زنان محدود به یک وزیر و دو معاون و یک سخن‌گو نماند.
