معاون سردبیر هم میهن
معاون سردبیر روزنامه هم میهن
معاون سردبیر هم میهن
چه باران باریده باشد و چه نه توجه دادن آیت‌الله جوادی‌آملی به احقاق حق و رفع ستم و اقامه عدل بسی دل‌نشین‌تر از ربط دادن به نوع پوشش است چراکه بیم آن می‌رود به جای یکی از شقوق ستایش و نیایش و خواهش نکوهش و سرزنش نشیند.
در روزهای اخیر شماری از فعالان مدنی و رسانه‌ای با گرایش چپ و با یک تریبون مشخص (پایگاه نقد اقتصاد سیاسی) به دلایلی که واقعاً بر این نویسنده روشن نیست و اعلام هم نشده بازداشت شده‌اند و امضاکنندگان این بیانیه خواستار آزادی و ارائه توضیح درباره چرایی آن شده‌اند.
از ۱۳ آبان ۱۳۵۸ خورشیدی - روز اشغال سفارت آمریکا در تهران- به عنوان نقطهٔ شروع تنش میان دو دولت جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده یاد میشود.
در فضای بعد از جنگ ۱۲ روزه هیچ گفتمانی به اندازه ملی‌گرایی و میهن‌دوستی همه ایرانیان را متحد و یکپارچه نگاه نمی‌دارد و کلمه «ملی» نه تنها قبحی ندارد که صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران که به مظاهر ملی نمی‌پردازد اما از ایران و ایران جان می‌گوید خود را «رسانه ملی» لقب داده و امر ملی به یگانه موضوع مورد اشتراک همه نحله‌های سیاسی بدل شده است.
«هر گاه روح جامعۀ ایرانی روی در سلامت و میل به نظامی خردگرا داشته از میل به استعاره‌ها و مجازهای افراطی و تجربه اندر تجرید کاسته و زبان در جهت اعتدال و هم‌نشینی طبیعی خانواده‌های کلمات حرکت کرده است. فردوسی و بیهقی و خیام در اعصار خود مظاهر این خردگرایی‌اند.»
هوشنگ نهاوندی از چهره‌های نزدیک به شاه و فرح که دوشنبه‌شب درگذشت و دیروز در «هم‌میهن» به تفصیل به او پرداخته شد در کتاب «آخرین شاهنشاه» -که در دوران تدریس در دانشگاه پاریس به اتفاق یک استاد دیگر آن دانشگاه (ایوبوماتی) نوشته – می‌نویسد: «پس از سال‌ها نام [آیت‌الله] خمینی دوباره بر سر زبان‌ها افتاد.
خشم رادیکال‌ها از ناطق اما تنها به خاطر احمدی‌نژاد و حمایت از حسن روحانی و نقد سعید جلیلی نیست. از این که نامزد آنان در سال ۷۶ این روزها رفیق شفیق سیدمحمد خاتمی شده هم شاکی‌اند
ناصر تقوایی، نویسنده و کارگردان سرشناس ایرانی که در حافظۀ جمعی ایرانیان با اثر ماندگار «دایی‌جان ناپلئون» شناخته میشود دیروز و در روزی که ما در «هم‌میهن» به سال‌گرد قتل فجیع داریوش مهرجویی و همسرش پرداخته بودیم، چشم از جهان بست و جاودانه شد
با همۀ سروصدایی که دربارۀ احتمال اعطای جایزۀ صلح نوبل به دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا ایجاد شده بود و البته به او نرسید، همچنان مهم‌ترین جایزۀ نوبل همان است که در ادبیات اعلام می‌کنند و امسال به «لاسلو کراسنا هورکایی»، رُمان‌نویس و فیلم‌نامه‌نویس اهل مجارستان رسید.
تنها نمی‌توان به واقعی نبودن آرا و نظرات در تارنمای رضا پهلوی دل خوش داشت و گوش را به روی زمزمۀ ناخرسندی از بی‌تناسبی دخل و خرج و کاهش فاحش قدرت خرید و ارزش پول ملی بست چندان که دبیر کنونی شورای عالی امنیت ملی در فاصله دو ردصلاحیت ۱۴۰۰ و ۱۴۰۳ و در نفی خالص‌سازی گفته بود: «مُلک را چاره‌ای دیگر نیاز است.»
