حسین نوش‌آبادی، نماینده ادوار مجلس شورای اسلامی و سفیر پیشین ایران در عمان معتقد است که ایران خواهان کاهش تنش و صلح در منطقه است، اما این تمایل به معنای نادیده گرفتن امنیت ملی و تمامیت ارضی کشور نیست. نوش‌آبادی می‌گوید که به‌رغم عملیات ایران علیه اسرائیل، ایران همچنان برای بهبود روابط با غرب و بازگشت به گفت‌وگوها برای بهبود روابط آمادگی دارد و خللی در سیاست دولت چهاردهم برای گفت‌وگو و تعامل با دولت‌های مشروع جهان ایجاد نشده‌است.
حملات گسترده رژیم اسرائیل به جنوب لبنان و دیگر نقاط غرب آسیا روز گذشته نیز ادامه پیدا کرد. اسرائیل علاوه بر تکرار حملات در ضاحیه جنوبی لبنان، روز یک‌شنبه اهدافی را در دشت بقاع لبنان، اطراف دمشق در سوریه و بندر حدیده و راس عیسی در یمن انجام داد.
هنوز کسی دقیقاً نمیداند برنامه اسرائیل چیست و عملیات اسرائیل در جنوب لبنان تا چه زمانی ادامه پیدا می‌کند. در برابر کسی هم دقیقاً نمیتواند ارزیابی کند که حزبالله لبنان بعد از شهادت تعداد زیادی از فرماندهان بلندپایه آیا توانایی واکنش گسترده به عملیات اخیر اسرائیل را دارد یا نه.
اسرائیل ممکن است امیدوار باشد تا به اندازهای در ماههای آینده حزبالله را تضعیف کند که بتواند بدون نگرانی خاصی نسبت به مرزهای شمالی به ایران حمله کند.
مناطق مرزی با یکدیگر تفاوتهایی دارند، اما در یک ویژگی مشترک هستند: آنها عمدتاً به مناطق خودمختار تبدیل شدهاند؛ اقتصاد، امنیت و حتی ایدئولوژی مختص خودشان را دارند و به کانتونهای بالفعل خارج از کنترل سوریه تبدیل شدهاند. نتیجه اصلی چنین واقعیتی این است که رویهای بنا نهاده شده است که بر اثر آن دمشق در آینده نزدیک نخواهد توانست حاکمیت ملی را بر مناطق مرزی سوریه احیا کند.
کمتر از دو ماه پس از آغاز به کار دولت چهاردهم، درحالی‌که مسعود پزشکیان وعده داده‌بود در دولت او برای بهبود روابط با غرب و تعامل با کشورهای جهان تلاش شود، سیل اتهام‌ها علیه ایران و از سرگیری اعلام تحریم‌های جدید علیه تهران تردیدهای زیادی را در مورد موفقیت تهران برای بهبود روابط با غرب ایجاد کرده‌است.
دو سال پیش زمانی که سودانی بهعنوان نخستوزیر انتخاب شد، کسی تصور نمیکرد که دوران نخستوزیری او دوام چندانی داشتهباشد، چراکه انتخاب سودانی محصول یک سال دعواهای تمامنشدنی جناحهای سیاسی عراق بود.
دو تحلیل‌گر مسائل اوراسیا در این یادداشت که در نشریه نشنال‌اینترست آمریکا منتشر کرده‌اند، بررسی می‌کنند که دولت‌های غربی چگونه می‌توانند با استفاده از اختلاف‌نظرهایی که میان ایران، روسیه و چین در مورد آسیای میانه وجود دارد، جای پای خود را در این منطقه تقویت کنند.
تعارض منافع ایران با روسیه همواره باعث شده‌است که ایران نتواند از این سازوکارها به نفع خود بهره‌مند شود. برای مثال درحالی‌که کشورهای تولیدکننده انرژی در آسیای میانه علاقه‌مند هستند که از خطوط انتقال انرژی شرق به غرب برای رساندن انرژی به اروپا استفاده کنند، روسیه حاضر به پذیرش رقیبی برای خود در فروش انرژی به اروپا نیست و تلاش می‌کند تا در این زمینه کارشکنی کند.
با تشدید درگیری‌ها در جبهه غربی روسیه و به‌ویژه پس از آنکه نیروهای اوکراینی در منطقه کورسک وارد خاک روسیه شدند، موضوع روابط نظامی میان ایران و روسیه بیش از هر زمان دیگری مورد توجه رسانه‌ها و سیاستمداران غربی قرار گرفته‌است.
