با محمدرضا جوادی‌یگانه، عضو هیئت‌علمی گروه جامعه‌شناسی دانشگاه تهران به گفت‌و‌گو نشستیم و از او درباره چرایی مشارکت و اعلام موضع کمرنگ روشنفکران و نقش مخاطبان و فالوئرهای مجازی روشنفکران در این اتفاق پرسیدیم.
تنگناها و بحرانهایی که جامعه ما درحال‌حاضر با آن روبه‌روست بیش از هر چیزی محصول الگوی تنازعی سیاست است که به استهلاک منابع در همه نیروهای سیاسی اعم از پوزیسیون و اپوزیسیون منجر شده است. در تاریخ معاصر ایران نشانههای چندانی از رویکردهای تعاملی و مصالحه‌جویانه در عرصه سیاست دیده نمیشود. نباید مصالحه و سازش را منفی تلقی کرد بلکه باید آن را در حوزه سیاست به‌عنوان هنر و فضیلت تلقی کرد.
زویا ترانهای را میپسندد که «کمی فکر کردن، تعمق و مثبتاندیشی را پیشنهاد بدهد» و کارنامه او آکنده از ترانههایی امیدوار با انسانهایی شاد، کاردان و سرزنده است که با سوگ، مرثیه، تیرگی و افسردگی نسبتی ندارند. بااین‌همه شاید مهم‌ترین ویژگی ترانه زویا را بتوان واقعگرایی و مصلحاندیشی آن دانست. دههها پیش در ترانه «ننه بارون» نوع مواجهه حکومت با خواستههای طبیعی و بدیهی جوانان این دیار را به زیباترین و لطیفترین شکل ممکن به نقد کشید و هشدار داد.
محمدرضا خوبرویپاک به تجربه موفق تصویب «قانون انجمنهای ایالتی و ولایتی»در دوران مشروطه میپردازد و نشان میدهد که چگونه مؤسسان مشروطیت در درکی صحیح از ملیت ایرانی و الگوهای تاریخی توزیع قدرت در ایران کوشیدند توازنی میان قدرت ملی و قدرتهای محلی ایجاد کنند. او میگوید اینک که ترازنامه فدرالیسم در جهان قابل رویت است و تاریخ ایران پیش‌روی ماست، بهتر آن است که به این سخن مولانا که «تو وطن بشناس ای خواجه نخست» گوش فرا دهیم و از «خاک مهربانان» پاسداری کنیم.
