نوک تیز پیکان نقد هابرماس، متوجه قضیه پراکندگی و نبود امکان تشخیص درست از نادرست یا دروغ از راست است. میتوان گفت که هیچ نظمی برای این در نظر گرفته نشده است. هابرماس مخالف رسانههای جدید نیست، اما میگوید که هنوز نظمی برای این شکل از ارتباط در حوزه دیجیتالی پیدا نشده است.
سید‌محمد آل‌مهدی معتقد است: «شکست ۱۹۶۷ میلادی اعراب از اسرائیل، تنها شکست نظامی یک یا چند دولت عرب از اسرائیل نبود، چیزی فراتر از یک شکست، یک فروپاشی و جایگشت معرفتی و اپیستمولوژیک بود که کنار رفتن گفتمان مسلط آن زمان را در پی داشت. از این رو، نسل اندیشمندان پس از شکست ژوئن ۶۷، نسل دیگری از اندیشمندان بود».
می‌دانیم که وقتی صحبت از قدرت‌های دریایی در تاریخ بشر می‌شود، نگاه‌ها نخست به نیروی دریایی قدرتمند هخامنشیان بازمی‌گردد؛ حکومتی که نه‌فقط مصر تا افغانستان امروزی را زیر سیطره خود داشت، بلکه به تعبیر هگل برای اولین‌بار در تاریخ جهان، نخستین امپراتوری راستین و حکومت کامل متشکل از عناصر ناهمگن را بنیاد گذاشت.
اگر وضعیت تخاصمی جمهوری اسلامی با کشورهایی چون اسرائیل و سرمایه‌گذاری اسرائیل روی جنگ سایبری را نیز بدین عوامل بیفزاییم، آنگاه درمی‌یابیم که در نظریه امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران، سرمایه‌گذاری روی امنیت سایبری باید یکی از مهمترین اولویت‌ها باشد.
لابد این شعر سهراب سپهری را شنیده‌اید: «من قطاری دیدم که سیاست می‌برد و چه خالی می‌رفت». در سال‌های اخیر بارها در شبکه‌های اجتماعی دیده‌ام که بسیاری از مردم نومید از سیاستمداران، این قطعه را به اشتراک گذاشته‌اند.
صداوسیما روزهای عجیبی را از سر می‌گذراند و حاشیه پشت حاشیه ایجاد می‌کند. چند روز پیش در برنامه‌ای در شبکه «نسیم» با اجرای محسن افشانی، وزیر امور خارجه عربستان تمسخر شد.
سوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۷۶ تقی مدرسی، نویسنده و روانپزشک ایرانی در بالتیمور آمریکا درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد.
یکم اردیبهشت‌ماه ۱۳۳۰، سالروز درگذشت محمدتقی بهار؛ شاعر، ادیب، روزنامه‌نگار و سیاستمدار معروف است.
فاطمه حسونه، عکاس خبری و هنرمند فلسطینی چهارشنبه هفته گذشته درحالی در بمباران اسرائیل به همراه ۹ نفر از اعضای خانواده‌اش کشته شد که قرار است چند هفته دیگر فیلم «روحت را به دست بگیر و راه بیفت» که او در آن به ایفای نقش پرداخته بود و سپیده فارسی آن را کارگردانی کرده است، در بخش جانبی جشنواره فیلم کن اکران شود.
وجود شبه‌علم به تنهایی مسئله مهمی نیست. این گرایش در اغلب جوامع هست که اگر کسانی در برابر امور عادی احساس عجز و ناتوانی کنند بعضاً به شبه‌علم پناه می‌برند.
