در فاصله ترور سیدحسن نصرالله و عملیات «وعده صادق ۲»، «تندروها» مطالبی حیرت‌انگیز در فضای رسانه‌ای پراکندند؛ ادعاهایی درباره مانع‌تراشی دولت پزشکیان در انجام عملیات نظامی متقابل یا تقابل دیپلماسی عراقچی و ظریف با نیروهای میدان و سپاه پاسداران. می‌گفتند «صبر استراتژیک» همین غربگرایان، اسرائیل را جری‌تر کرده.
در روزگار حاضر تأمل فلسفی بر زندگی روزمره و مظاهر متفاوت آن، به امری رایج بدل شده است. یکی از کوشندگان عمده این مقوله در سطح جهان، آلن دوباتن نویسنده فلسفه‌خوانده و ساکن بریتانیاست که به‌خصوص در ایران نیز بسیاری از نوشته‌های او ترجمه شده‌اند و ازقضا پرفروش نیز از آب درآمده‌اند.
جناب علم‌الهدی پرسیده‌اند «اگر مردم لبنان به دین گرایش نداشتند آیا بازهم به خاک و خون کشیده می‌شدند؟»، من پاسخ این پرسش را دقیق نمی‌دانم، کمااینکه در جنگ‌های داخلی، بی‌دینان در برابر هم نایستادند. مطمئنم اما اگر لبنان کشوری قدرتمند و ثروتمند بود، نخبگانش براساس«وفاق ملی» (بخوانید منافع ملی) عمل می‌کردند و مردمانش مرفه و شاد بودند، اسرائیل جرأت نمی‌کرد نگاه چپ بدان بیاندازد.
برنه براون، نویسنده و پژوهشگر آمریکایی ازجمله شناخته‌شده‌ترین متخصصان حوزه آسیب‌پذیری و شرم است و سخنرانی‌های او در این حوزه، میلیون‌ها بار در جهان دیده شده‌اند. از کتاب‌های او نیز کتابخوانان استقبال قابل توجهی می‌کنند؛ آثاری چون «شجاعت در برهوت»، «شهامت رهبری»، «موهبت کامل نبودن» و «شجاعانه زیستن». همانطور که از عناوین این آثار نیز برمی‌آید، محور اصلی بحث براون این است که برای یک زندگی تمام و کمال، زیستی صادقانه و متعهدانه و با جان و دل چه باید کرد؟ پاسخ سرراست براون این است: باید شجاعت زیستن را داشت. چنین پاسخی البته ممکن است موجب سوءتفاهم شود، به‌خصوص اگر نوشته‌ها و گفته‌های براون را ندانیم.
در جهانی که روزانه قریب به ۱۷ میلیون پرواز هوایی انجام می‌شود، نزدیک به ۹ میلیارد مسافر در خطوط هوایی آن سفر می‌کنند، روزانه پرواز سنگاپور ـ نیویورک برقرار است و در همین بغل دست خودمان ـ در فرودگاه‌های دوبی، دوحه و استانبول ـ جای سوزن انداختن نیست، شاید بهتر باشد میل ما به کشف تعداد مسافران نیویورک در کنار آن ولع بیشتر برخی برای رسیدن به خاک آمریکا را مکانیسمی دفاعی تلقی کرد برای فراموش‌کردن اصل ماجرا؛ به اینکه انگار زیاد کسی منتظر ما نیست. ما نباشیم هم اتفاقی نمی‌افتد.
شماره مردادماه ۱۴۰۳ «اندیشه پویا»، بیش از هر چیز شماره‌ای درباره انتخابات ۱۴۰۳ است. به همین دلیل هم طرح هادی حیدری از پزشکیان بر جلد مجله نقش بسته و جمله معروف او خطاب به زاکانی (تا آخرش می‌مونی دیگه؟) نیز بالای آن درشت نوشته شده است.
از نظر آکسل هونت این امر مسجل است که الغای انقیاد به دیگری و کار بیگانه در حوزه اقتصاد، بهتنهایی جامعه مدرن را پیشرفت نمیدهد، بلکه این پیشرفت منوط است به الغای اجبار و سلطه در حوزه روابط شخصی و سیاست دموکراتیک. هونت می‌گوید کسانی چون دورکیم، جان استوارت میل و ژوزف شومپیتر پروژه سوسیالیستی را به مسائل عمدتاً فنی و خواست توزیع عادلانهتر منابع تقلیل دادند و همین باعث غفلت آنها از فهم انگیزههای اخلاقی حقیقی مبلغان سوسیالیسم شد.
رساله کوچک «اندیشه دور و دراز» را می‌توان نسخه‌ای ایرانی از پیش‌بینی‌های علمی دانست که در سال ۱۳۰۶، محمدعلی فروغی، روشنفکر، دولتمرد و ادیب ایرانی آن را به رشته تحریر درآورده و در آن از برخی تحولات علمی آتی ممکن پرده برداشته است؛ از کتاب صوتی و پیام صوتی تا پیام تصویری و مدارس آنلاین. فروغی این پیش‌بینی‌ها را در بستر نقدی که به مدارس و کتاب‌های نوشتاری دارد، مطرح می‌کند و برای نمونه می‌گوید تصور کنید خواندن کتاب چه آسیب‌هایی به چشم انسان می‌زند؛ حال آنکه این معضل را می‌توان با کتاب‌های صوتی رفع کرد: «چه مانعی دارد چنانکه امروز نغمات را در گرامافون ضبط می‌کنند رسالات و مؤلفات را ثبت نمایند و هر کس می‌خواهد کتاب مطالعه کند به‌جای اینکه به چشم بخواند، به گوش بشنود؟».
در روزهای اخیر انتشار نامه فائزه هاشمی دستمایه بحث‌های گسترده‌ای شده است. برخی آن را به‌خاطر بیان و نقد دیکتاتورمآبی رسوب‌کرده در ذهنیت ایرانیان و ازجمله برخی از زندانیان سیاسی ستوده‌اند و دیگرانی آن را نابهنگام، تفرقه‌افکنانه و بلاوجه دانسته‌اند.
چندی پیش در نشستی در «نشر نی» با حضور نویسنده کتاب و دو مترجم؛ پویا رفوئی و اشکان صالحی، جلسه نقد و بررسی این کتاب با مدیریت محسن آزموده، روزنامه‌نگار حوزه اندیشه برگزار شد. در ادامه گزارشی از این نشست تقدیم خوانندگان خواهد شد.
