کدام توسعه؟بررسی سیاستهای کلان دولتهای جمهوری اسلامی برای پیشرفت کشور
مسئله ایران توسعه اقتصادی است، احتیاج به کاوش هم ندارد. برخی در همین موضوع تشکیک میکنند.
مسئله ایران توسعه اقتصادی است، احتیاج به کاوش هم ندارد. برخی در همین موضوع تشکیک میکنند.
سنگهایی پیش پای آقای خاتمی و دولتش انداخته میشد که همین مسائل، یک فضای عمومی ناامیدی را در بین نیروهای طرفدار اصلاحات و جامعه مدنی به وجود آورده بود
بدون اینکه در اقتصاد آکادمیک تخصصی داشته باشیم، میتوانیم اقتصاد سفرههای مردم را به صورت کاملاً واضح و مشخص مشاهده کنیم، ساز سفرههای مردم روزبهروز ناکوکتر از قبل میشود و روند به گونهای است که باید بیشتر از گذشته نگران بود.
در حوزه آزادیهای اجتماعی آزمونهایی از وزارت کشور دولت چهاردهم گرفته شده و تا به اینجای کار نمرهای که وزارت کشور در دوره جدید دریافت کرده، تفاوتی با دولت گذشته ندارد و در همچنان بر همان پاشنهی دولت سیزدهم میچرخد و کماکان روند به گونهای است که میتوان گفت: «همه در برابر قانون برابرند، اما برخی برابرتر هستند.»
رحیم ابوالحسنی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در رشته علوم سیاسی و تقی آزادارمکی، عضو سابق هیئت علمی این دانشگاه در رشته جامعهشناسی در گفتوگوهایی که با خبرنگار هممیهن داشتند، به یک نقطه مشترک از دل این ماجرا اشاره کردند. آنها میگویند ماجرایی که پیرامون قتل دانشجوی دانشگاه تهران به وجود آمد، با ورود نیروهای لباسشخصی، پتانسیل این را داشت که تبدیل به ماجرایی شبیه ۱۸ تیر ۷۸ شود و کشور را وارد مرحلهای بحرانی کند.
نیمی ﺍز ﺟﺎﻣﻌﻪ، آنان (زنان) ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ممکن ﺍﺳﺖ در ﺣﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻮﺍﻫﺮ طوری مجتهده ﺑﺸﻮﻧﺪ که ﺷﺎگردان ﺍو ﻣﺮﺟﻊ تقلید ﺑﺸﻮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺑﺮﺍی زن هست و ﺍﺳﻼم جلوی آن رﺍ نگرفته ﺍﺳﺖ.
نقطه اصلی و به عبارت دیگر آغاز دوره فعالیت طاهر احمدزاده را باید زمانی دانست که با محمدتقی شریعتی (پدر دکتر علی شریعتی) آشنا میشود و از این طریق در سالهای جوانی مسیری را آغاز میکند که به سیاست منتهی میشود.
در کنار فعالیتهایی که در زمان حضور آیتالله خمینی در عراق، برای انتشار پیامها و اعلامیههای ایشان در کشورهای منطقه انجام میداد، طی مدتی که در عراق بوده، اقدامات دیگری را هم انجام داده بود که اولین مورد آن را میتوان در سال ۱۳۵۰ دانست که محمد منتظری وارد عراق شده و با همکاری افرادی مانند «اسماعیل فردوسیپور» و «محمدرضا ناصری» جلساتی با عنوان «روحانیون مبارز خارج از کشور» را در نجف تشکیل میدهند تا هم به تحلیل وضعیت موجود بپردازند و هم اینکه از ادامه اختلافات پیشآمده میان انقلابیون جلوگیری کنند.
وقتی مخالفی تمام قدرت خود را به کار میگیرد تا مانع از موفقیت مجموعه شود، آیا باز هم باید همچنان برای اینکه «دعوا نشود» کوتاه آمد؟ این کوتاه آمدنها تا کجا ادامه خواهد داشت و شخص رئیسجمهور فکر میکند برای بهبود وضعیت کشور و ایجاد وفاق با جامعه بهعنوان بازوی وفاق چقدر فرصت دارد؟
در این تردیدی نیست که ما دوستان و یا دشمنان دائمی نداریم. دوست ما منافع ملی ماست و ما باید توجهمان به منافع ملی کشور باشد. منافع ملی کشور هم در وضعیت فعلی، اقتضا میکند که ما مذاکرات مفید داشته باشیم.