کاظم صدیقی امام جمعه تهران: انتخاب این مرد (ترامپ) به عنوان رئیسجمهور آمریکا برای ما هیچ اهمیتی ندارد. افرادی که رئیسجمهور جدید آمریکا در کابینه خود انتخاب کرده است، همگی دشمنان قسمخورده ایران و دوست قسمخورده اسرائیل هستند.
در سیستم وفاق بر مبنای گفتمان پزشکیان، کدام‌یک از گرایش‌های سیاسی ایران (اصلاح‌طلب، میانه‌رو، اصول‌گرای سنتی و معتدل و اصول‌گرای تندرو) در اکثریت قرار دارد. این گزارش نگاهی آماری به قرار گرفتن گرایش‌های سیاسی در ترکیب دولت چهاردهم، وزارت‌خانه‌ها و معاونت‌ها خواهد داشت.
آشفتگی‌ها، هیجانات و حوادث ناشی از انقلاب در روزهای پس از آن، از همان ابتدای کار دولت موقت، گریبان‌گیر مهدی بازرگان و دولتش بود؛ روندی که کریم سنجانی، وزیر امور خارجه مستعفی دولت موقت بخشی از آن را در توضیح استعفای خود از مقام وزارت در همان ماه ابتدایی کار دولت موقت توضیح داد و به کیهان اینگونه گفته بود: «استعفای من به‌هیچ‌وجه متوجه آقای بازرگان نیست، بلکه ناشی از بی‌نظمی‌ها و بی‌تربیتی‌هایی است که در مملکت مشاهده می‌شود، ناشی از حکومت‌هایی است که در حکومت بوجود آمده و نگرانی ایجاد کرده است.» در این میان، یکی از موضوع‌هایی که دولت موقت با آن درگیر بود، بحث سفارت آمریکا و رفتاری که باید نسبت به این سفارت پیش می‌گرفتند؛ بود. ماجرایی که نزدیک به ۸ماه ادامه داشت تا به آبان ۵۸ برسد. در این بین نگاهی به آنچه در روزهای منتهی به ۱۳ آبان گذشت و رویکرد دولت موقت و دولت اول جمهوری اسلامی که با این تصمیم دانشجویان خط امام روبه‌رو شدند، خواهیم داشت.
از روزی که خبر رسمی موفقیت‌آمیز بودن عملیات ترور سیدحسن نصرالله منتشر شد، تا روزی که عملیات «وعده صادق ۲» به وقوع پیوست و موشک‌های ایرانی راهی اسرائیل شدند و از ساعتی که خبر کشته شدن یحیی سنوار در نوار غزه منتشر شد تا بامداد شنبه که اسرائیل عملیات خود را در تلافی وعده صادق ۲ انجام داد، فضای سیاسی ایران در بین سیاسیون و مقامات داخلی شاهد واکنش‌های زیادی بوده است که همه روی یک محور اشتراک داشته‌اند.
ساعات پایانی جمعه‌شب، محمدجواد ظریف، معاون راهبردی دولت چهاردهم در بستر کلاب‌هاوس گفت‌وگوی زنده‌ای را با مخاطبان خود انجام داد و محورهای مهمی را درباره خودش، دولت پزشکیان و آینده مطرح کرد و نکاتی را به میان آورد که جای نقد و بررسی دارد.
نزدیک به سه ماه از روزی که مسعود پزشکیان از نام دولتش رونمایی کرد، گذشته و تقریباً ترکیب وزارت‌خانه‌ها در حال نهایی شدن است و گزینه‌ها یک به یک معرفی می‌شوند. اما در این میان نکته این است که برخی انتخاب‌ها آنقدر عجیب است که حتی صدای اعتراض مدافعان پزشکیان هم درآمده و به رئیس‌جمهوری هشدار می‌دهند حضور این افراد نمی‌تواند دولت او را به سرمنزل مقصود برساند.
از همان سال اول پس از پیروزی انقلاب تا به امروز، رقابت و تقابل‌های سیاسی عنصری جدانشدنی در ایران بوده است؛ به‌عبارتی نمی‌توان مقطعی را یافت که رد و اثری از تقابل‌های سیاسی در آن نباشد؛ تقابل‌هایی که گاه برابر و گاه نابرابر بوده است، گاه یک طرف تکیه‌اش به پشتوانه مردمی بوده و یک طرف دیگر تکیه‌اش بر زور و بازو و ارکان قدرت.
آنچه در ایران از سال ۱۳۷۸ گذشته، نشان میدهد که شکاف بین دولت و ملت آرامآرام عمیقتر و بیشتر شده است. نمونه بارز وجود این شرایط را میتوان در سیر و روند اعتراضات سیاسی و اجتماعی سراسری و همچنین کاهش روند مشارکت سیاسی به خوبی مشاهده کرد. مشاهده این روندها یک هشدار بزرگ است که در صورت ادامه سیر و روند گذشته، آیندهای مبهم در پیش خواهد بود که میتواند به نقطههای خطرناکتر از پاییز ۱۴۰۱ کشیده شود. اما در کنار هشداری که داده شد، میتوان کورسوی امیدی را مشاهده کرد.
سرانجام ایران عملیات انتقام خود را به خاطر ترور اسماعیل هنیه، سیدحسن نصرالله و عباس نیلفروشان گرفت اما سوال این است که از زمان ترور اسماعیل هنیه تا انجام عملیات «وعده صادق ۲» رسانههای اصولگرا چه گفتهاند. در بین این رسانهها یک عنصر «همان همیشگی» وجود دارد. آنها سعی میکنند بهانهای پیدا کرده و به آن بهانه نوک پیکان حملات خود را به سمت اصلاح‌طلبان گرفته و رقیب سیاسی خود را به نوعی در ماجرایی دخیل بدانند.
این گزارش در چهار بخش نگاهی به فضایی دارد که تندروها پس از ترور سیدحسن نصرالله در پیش گرفته‌اند و انگشت اتهام را به سمت مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم، اصلاح‌طلبان، محمدجواد ظریف و دستگاه‌های نظامی برده و آنها را در مسیر ترور نصرالله مقصر قلمداد کرده‌اند.
