چندی پیش به همت حلقه فلسفه پزشکی، مدرسه تابستانه فلسفه پزشکی برگزار شد. در این مدرسه که به شکل ترکیبی مجازی و حضوری برگزار شد، ۶۵۰ نفر شرکت کردند و مدرسان در سه حوزه فلسفه پزشکی بالینی، فلسفه پزشکی اجتماعی و فلسفه علوم زیست‌پزشکی به تدریس پرداختند.
«تجارت فردا» هفته‌نامه‌ای اقتصادی است که از شروع کارش بیش از ۱۳ سال می‌گذرد. آخرین شماره منتشرشده این مجله هم دیروز به دست خوانندگان رسید.
چند روز پیش به مناسبت پایان ترجمه عهدین قدیم و جدید به دست پیروز سیار، نشستی در نشر نی با حضور شاپور اعتماد، شهرام پازوکی، هوشنگ رهنما، آلاء وحیدنیا و پیروز سیار برگزار شد و سخنرانان به فراخور علائق فکری و برخوردهایی که با این پروژه سترگ ترجمه عهدین قدیم و جدید داشتند، مطالبی را بیان کردند.
جیمز جاسپر کتاب «اعتراض» با عنوان فرعی «درآمدی فرهنگی بر جنبش‌های اجتماعی» را در سال ۲۰۱۴ میلادی نوشت. اگر مورخی بخواهد تاریخ آن سال‌ها را به نگارش درآورد، بدون تردید باید به‌طور ویژه فصلی را به جنبش‌های اعتراضی و اجتماعی پر سروصدایی اختصاص بدهد که از سال ۲۰۱۱ در جاهای مختلف دنیا شروع شد.
آخرین شماره هفته‌نامه «صدا» به‌طور ویژه به مسئله‌ای که این روزها ذهن همه را درگیر کرده است، اختصاص دارد؛ جنگ ایران و اسرائیل. در این زمینه تیتر اصلی «صدا» قابل تأمل است: «جاده یک‌طرفه جنگ؟».
در چند روز گذشته خبر حل شدن مشکل رجیستری آیفون موجب کلی بحث شده؛ به‌خصوص که موضوع تعرفه ۹۶ درصدی هم فضا را مشوش کرد و باعث شد جوک «دو تا بخر، یکی ببر» در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شود.
راینهارت کوزلک که گادامر او را «تاریخدان متفکر» می‌نامید، ازجمله اندیشمندانی است که تأملات او درباره «تاریخ مفاهیم» (History of Concepts) و روش‌شناسی خاصی که در این زمینه بنیاد نهاد، در سال‌های اخیر بیش از پیش مورد توجه محققان ایرانی قرار گرفته است.
واقعه‌ای چون انقلاب فرانسه همچنان محل تحلیل است و پژوهشگران حوزه‌های مختلف علوم انسانی، هنوز می‌کوشند پرتوی تازه بر توصیف، تفسیر و تبیین آن بیفکنند.
احتمالاً با نام دکتر محمود سریع‌القلم آشنا باشید؛ استاد برجسته روابط بین‌الملل دانشگاه بهشتی که زمانی به‌خصوص یادداشت‌هایش با عنوان «ویژگی‌های سی‌گانه» نزد مردم حسابی خبرساز شده بود.
از قدیم گفته‌اند ترک عادت موجب مرض است. شده حالا حکایت من. نشسته‌ام به تماشای «پول و پارتی»، «هاوایی»، «تگزاس ۳»، «تمساح خونی» و... و سرگیجه گرفته‌ام که قضیه چیست؟ این دیگر چه صیغه‌ای است؟ راستی چی شد، چجوری شد که سینمای ما به نقطه حساس استیصال کنونی رسید؟
