کاش بودید و می‌دیدید
روزنامه هم‌میهن ، منتشر کننده آخرین و بروزترین اخبار داخلی و خارجی.
درباره روزی که جرم دوبله شد
چند سال پیش منوچهر اسماعیلی مهمان برنامه‌ای در شبکه یک تلویزیون شده بود. اگر درست یادم باشد مجریان برنامه هرمز شجاعی‌مهر و حسین رفیعی بودند. برنامه تلویزیونی طولانی بود و از هر دری سخن به میان آمد؛ از صداپیشگی آنتونی کوئین در نقش حمزه تا هزاردستان که منوچهر اسماعیلی صدای پنج کاراکتر را دوبله کرده بود. در تمام این لحظات اسماعیلی مثل یک جنتلمن تمام‌عیار به سوالات مجریان پاسخ داد. یک‌جای کار، مجری‌ها گمان کردند که با استاد خودمانی شده‌اند و از ایشان خواستند تا صدای یکی از کاراکترهایی را که صداپیشگی کرده‌اند اجرا کند. منوچهر اسماعیلی درخواست مجری را رد کرد و یک دلیل آورد که به جانم نشست. نقل به مضمون گفت یک عکاس، عکس را در تاریکخانه ظاهر می‌کند، دوبله هم در استودیو اتفاق می‌افتد و درخواستی که شما از من دارید اسمش ادا درآوردن است. صحبت‌های دیگری هم درباره اینکه دوبلور یک بازیگر دست‌وپابسته است و همان نقشی را بازی می‌کند که بازیگر روی پرده اجرا کرده است. حرف آن روز منوچهر اسماعیلی را به یاد داشتم تا اینکه روزی برای عکاسی از دوبله فیلم «جرم» به استودیو رفتم. فیلم «جرم» در دو ورژن منتشر شد؛ یکی با صدابرداری سرصحنه و یک نسخه دوبله؛ فارغ از داوری درباره اینکه کدام نسخه بهتر است، آن‌روز به چشم خویش دیدم که دوبلور‌ها اصلا بازیگران دست‌وپابسته‌ای نیستند. حس و حال فیلم را درک می‌کردند و برای جذاب‌تر شدن فیلم حتی دیالوگ هم اضافه می‌کردند. آن‌روز کیمیایی فیلمش را به دست جلیلوند و اسماعیلی و خسروشاهی سپرد و با هر تغییر دیالوگ چنان به ذوق می‌آمد که کاش بودید و می‌دیدید.
