پرچم همبستگی را برافرازید

صدای انفجارهای 23 خردادماه و تکثر اسامی فرماندهانی که جان خود را در یک تجاوزِ آشکار به خاک کشورمان از دست داده بودند، احتمالِ یک پیش‌بینی خارجی و احتمالاً داخلی را که معتقد بود گروه‌های مختلف مردم ایران از طبقاتِ اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی مختلف بر علیه شرایطِ بحرانی موجود بلند شوند را تقویت کرده بود.

اما آنچه رخ داد، فراتر از سطحِ انتظارِ بسیاری از تحلیلگران سیاسی، مقامات و حتی متجاوزین بود؛ همبستگی که به عقیده کارکردگرایان یکی از مهمترین پیامدهای پنهان پدیده جنگ است، جایگزینِ موجِ خشم و انزجاری شد که انتظار می‎‌رفت بر موجِ بمب‎ها و پهپادهایی که نقاط مختلف نظامی و غیرنظامی کشورمان را نشانه گرفتند، شود.

بر مبنای مستندات تاریخی، (ازجمله تحلیل گفتمان همبستگی ملی در دوران دفاع مقدس) ناسیونالیسم ایرانی در این بازه زمانی تقویت شد و  ایران با طیفی از خرده‌گفتمان‌ها روبه‌رو شد که تحت‌عنوان ملت و ملیت شکل گرفت. تجربه جنگ، این پدیده خانمان‌سوز در سال‌های جنگ ایران و عراق ملتِ ایران را متحد و دست در دست هم در کنار هم قرار داد و خاطراتِ گوناگونی که از دوران جنگ تحمیلی هشت‌ساله ثبت و ضبط شده خود گواه این ادعاست.

پس از این دوران و در پی رخدادهای مختلف شکافی میان جریان‌های گوناگون با حاکمیت شکل گرفت که  همبستگی ملی را نیز با شکاف مواجه کرد. وضعیت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی رخ داده در سال‌های پس از جنگ به‌ویژه در یک‌دهه اخیر، این تصور را برای برخی که مردم ایران را نمی‎شناسند، قوت بخشید که احتمالِ گرفتنِ دوباره دست دوستی ایرانیان به همدیگر در بحبوحه جنگ متزلزل شده است.

شاید از همین روی بود که نتانیاهو، اپوزیسیون خارج‌نشین، سلطنت‌طلب‌ها و کسانی که بر طبل جنگ می‌کوبیدند انتظارِ به زمین افتادنِ پرچم اتحاد ایران را لحظه‌شماری می‌کردند و پیروزی خود را نه از راه بمب‌هایی که بر سر مردم کشور ما آوار کردند، که از راه گسستِ سیاسی و اجتماعی مردم می‌جستند. 

اما این مردمِ وطن‌دوست و وطن‌پرستِ ایران بودند که با وجود شرایط بسیار سختی که می‌گذراندند و گسستِ عمیقِ دولت و ملت را تجربه می‌کردند، در دوراهی گسست یا پیوست، در یک توافق نانوشته یک‌بار دیگر ارزش‌های اجتماعی، روح یاری‌گری و همبستگی جمعی را به گسست ترجیح دادند، در فضای مجازی به حامیانِ جنگ تاختند و در کوچه و خیابان و شهر و روستای خود دست کمک به افرادی که از اجبار جنگ به مکان دیگری پناه برده بودند، دراز کردند.

شاید سوال بسیاری این باشد که چگونه در شرایطی که  کشور التهاب‌های فراوانی را شاهد بوده است، چنین همبستگی قدرتمندی شکل گرفته است؟ که در چنین شرایطی باید دستمریزاد به مردم گفت که از تصمیم‌شان به یک روح خرد جمعی گره خورده است. 

در چنین شرایط و فرصت مغتنمی که مردم کشورمان رقم زده‌اند، قدر دانستن این روح جمعی و روحیه وطن‌پرستی ضروری است و پای همبستگی زمانی در زمینِ کشوری که این روزها درگیر تجاوز است سفت خواهد بود که حاکمیت به احترامِ ملت، پرچم صلح، اتحاد و همبستگی را بلند کنند.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید