گروه فرقان
گروه فرقان در سال ۱۳۵۶، توسط اکبر گودرزی، طلبه‌ای جوان و اهل لرستان تأسیس شد. این گروه مخالف صریح روحانیت بودند، خود را متکی بر اصل توحید می‌دانستند و تفاسیر خاص خود را از قرآن ارائه می‌دادند، هرچند که معتقد بودند تفسیر قرآن تنها کار امامان است.
مخالفان سرسخت مهندس بازرگان بودند و بازرگان و مطهری را متهم می‌کردند که علیه نوشته‌ها و افکار علی شریعتی موضع‌گیری خصمانه و توهین‌آمیز کرده‌اند.
علی‌اکبر ناطق‌نوری درباره این گروه می‌نویسد: «گروه فرقان اسم‌شان را از سوره فرقان گرفتند و این سوره را تفسیر و منتشر کردند. رهبر این‌ها اکبر گودرزی جوانی 22-21 ساله بود. او زمانی می‌خواست طلبه مدرسه مجتهدی شود. آقای مجتهدی می‌گوید: وقتی گودرزی آمد طلبه شود چون خیلی چهره زشتی داشت دیدم نورانی‌ات ندارد و گفتم تو به درد طلبگی نمی‌خوری.»
گودرزی در سال ۱۳۵۶ کلاس‌های تفسیر در مناطق مختلف تهران (نازی‌آباد، سلسبیل، قلهک، جوادیه و خزانه) بر پا و نیروهایش را نیز از همین جلسات جذب می‌کرد. مرتضی الویری درباره شخصیت او در مصاحبه‌ای گفته بود: «گوش به حرف کسی نمی‌داد و معتقد بود که تمام حقایق در ذهن او جمع شده و دیگران دچار انحراف شده‌اند. برای همین هم در آغاز فرقانی‌ها بسیار پابرجا و محکم از خوشان دفاع می‌کردند.»
آنها در سال 57 و پس از پیروزی انقلاب و از پادگان‌هایی که توسط مردم فتح شده بود به تجهیزات نظامی مجهز شدند. آنها معتقد بودند که حکومت جمهوری اسلامی تلاشی برای برقراری حاکمیت روحانیت است و با توجه به اینکه معتقد به اسلام منهای روحانیت بودند، به ترور شخصیت‌های انقلابی روی آوردند.
مهمترین ترورهای سال 58 در ایران توسط اعضای این گروه انجام شد و در نهایت 70 نفر از اعضای آن در یک خانه تیمی بازداشت شدند که 25 نفر از آنها از جمله اکبر گودرزی به اعدام محکوم شدند.
