درخشان مثل پاراآسیایی‌ها
سعید فائقی و عادل طُرفی از علل موفقیت همیشگی کاروان پاراآسیایی در قیاس با کاروان مسابقات آسیایی می‌گویند
سعید فائقی و عادل طُرفی از علل موفقیت همیشگی کاروان پاراآسیایی در قیاس با کاروان مسابقات آسیایی می‌گویند
اگر می‌خواهید پیشرفت را در ورزش ایران به‌صورت واقعی ملاحظه کنید، کافی‌است به نتایج کاروان پاراآسیایی نگاهی بیاندازید. کاروانی که طی 12سال اخیر با کمترین بودجه و اعزام حداقلی به مسابقات بین‌المللی، توانستند طی 4دوره اخیر، همیشه در بین 4سکوی برتر آسیا قرار بگیرند. کاروان ایران در دوره اخیر مسابقات پاراآسیایی هانگژو 2022، به‌شکل اعجاب‌انگیزی توانستند از ژاپن عبور کنند و برای اولین‌بار بعد از کشور چین ـ که اختلاف فاحشی در چنین عرصه‌های بزرگی دارد ـ رتبه دوم را کسب کنند. بررسی عملکرد کاروان پاراآسیایی در ادوار مختلف و تحلیل این موضوع که چرا کاروان پاراآسیایی ایران همیشه در قیاس با کاروان ایران در مسابقات آسیایی موفق‌تر بوده را در گفت‌وگو با عادل طُرفی، ملی‌پوش سابق بسکتبال با ویلچر ایران، مورد نقد و بررسی قرار دادیم.
پیشرفت به روایت تصویر
همانطور که پیش‌تر قید شد، کاروان تیم‌ملی پاراآسیایی دوره‌به‌دوره پیشرفت کرد؛ با بودجه‌ای به‌مراتب کمتر از ورزشکارانی که هم به مسابقات بین‌المللی اعزام می‌شوند، هم قراردادهای سنگینی در قیاس با آنها می‌بندند.
کاروان ایران در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۰ با کسب 27مدال طلا، 24نقره و 29مدال برنز، به رتبه چهارم رسید تا در اولین حضورش در این مسابقات، قابل‌قبول ارزیابی شود. این تیم، در مسابقات پاراآسیایی 2014 پیشرفت چشمگیری به‌لحاظ مدالی در قیاس با دوره قبل داشت، همچنین در دوره مذکور با کسب 37مدال طلا، 52نقره و 31مدال برنز، بازهم به مقام چهارم رسید؛ اما 10مدال طلا بیش از دوره‌قبلی کسب کرد. در مسابقات آسیایی جاکارتا اما اوج کار کاروان پاراآسیایی بود که با کسب 51مدال طلا، رکورد ادوار ایران شکسته شد و به مقام سوم نیز دست یافتند تا یک‌پله صعود در این‌عرصه را تجربه کنند. در مسابقات پاراآسیایی هانگژو هرچند تعداد مدال‌های طلای کمتری از دوره قبل به‌دست آمد، اما با عبور از کشور ژاپن و کره‌جنوبی، کاروان ایران توانست برای اولین‌بار به رتبه دوم و نایب‌قهرمانی برسد.
چرایی تفاوت نتایج 2 کاروان
بعد از موفقیت کاروان پارالمپیک ایران در مسابقات پاراآسیایی هانگژو، این موضوع مطرح شد که چرا تفاوت نتایج دو کاروان، در این مسابقات آسیایی و پاراآسیایی زیاد است. عادل طُرفی، بازیکن تیم بسکتبال با ویلچر تیم‌ملی ایران در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا، در گفت‌وگو با «هم‌میهن» درخصوص اینکه شرایط مالی بسیاری از ورزشکاران ملی‌پوش پاراآسیایی مناسب نیست، گفت: «من بیش از 20سال به‌صورت حرفه‌ای در رشته بسکتبال با ویلچر بازی کردم، همچنین در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا 2018 نیز عضو تیم‌ملی بودم که در پایان با قهرمانی در این رقابت‌ها همراه شد. این توضیحات را ارائه کردم که بگویم، شرایط بچه‌های پاراآسیایی را از نزدیک می‌بینم و درک می‌کنم. اکثر این بچه‌ها شرایط اقتصادی سختی دارند و شغل مناسبی ندارند، به‌همین‌خاطر تمام هم و غم آنها موفقیت در حرفه ورزشی‌ای است که انتخاب کرده‌اند. بچه‌هایی که به‌صورت حرفه‌ای تلاش می‌کنند تا در مسابقات پاراآسیایی موفق ظاهر شوند، اصولاً شغل مناسبی ندارند و به‌تبع‌آن، درآمد قابل‌ملاحظه‌ای هم ندارند، پس بیش‌ازپیش تلاش می‌کنند تا هرطور شده در عرصه جهانی و بین‌المللی موفق شوند تا در کنار موفقیت برای کشور بتوانند شرایط زندگی خودشان را بهبود بخشند».
عادل طرفی افزود: «به‌طورمثال اسلام جهادی، قهرمان قایقرانی در همین دوره هانگژو، سال‌ها پیش عضو تیم بسکتبال با ویلچر بود اما باتوجه به اینکه نتوانست راهی تیم‌ملی شود، تغییر رشته داد و با تمرینات شبانه‌روزی‌ای که داشت، توانست به مدال طلای بازی‌های آسیایی پاراآسیایی دست پیدا کند. هدف اسلام جهادی، چیزی جز کسب مدال طلا نبود و به این مهم نیز دست یافت».
عادل طرفی در ادامه،پیرامون تفاوت فاحش درآمد پاراآسیایی‌ها و آسیایی‌ها افزود: «تفاوت فاحشی بین ما پاراآسیایی‌ها و آسیایی‌ها وجود دارد. به‌طورمثال بیشتر رشته‌هایی که ورزشکارانی بدون مشکل جسمی دارند، بخش خصوصی از آنها حمایت می‌کند و اسپانسرشان می‌شود، اما در رشته‌های پارالمپیکی و پاراآسیایی اصلاً از این خبرها نیست. همچنین قرارداد ورزشکاران در عرصه‌ای که ما فعالیت می‌کنیم، اصلاً قابل‌قیاس با ورزشکاران دیگر نیست. موضوع مهمی که باید به آن اشاره کنم این است که ما در مسابقات لیگ بسکتبال با ویلچر، سالی 8مسابقه انجام می‌دهیم که عدد بسیار ناچیزی در مقابل بسکتبالیست‌های المپیکی است که سالی 30مسابقه برگزار می‌کنند. نتیجه این می‌شود که ما با این تعداد مسابقه کم، سال‌ها زمان نیاز داریم تا به تجربه بالایی برسیم چون با سالی 8مسابقه نمی‌توان به‌اندازه بازیکنانی که30مسابقه انجام می‌دهند، پخته شد. در رشته خودم همین نگاه باعث شد تا در مسابقات پارالمپیک نتایج ضعیفی کسب کنیم، چون سرمربی تشخیص داد برخی بازیکنان باتجربه را به‌دلیل سن بالا خط بزند و راهی مسابقات نکند؛ باوجودی که بازیکنان در چنین رشته‌هایی باتوجه به تعداد کم مسابقات، در سنین بالا به تجربه قابل‌قبول می‌رسند و چنین رویکردی از سوی سرمربی صحیح نبود».
سعید فائقی، معاونت اسبق سازمان تربیت بدنی نیز در گفت‌وگو با «هم‌میهن» پیرامون اینکه کاروان پاراآسیایی ایران توانست سرانجام نایب‌قهرمانی در این مسابقات را جشن بگیرد و از ژاپن عبور کند، گفت: «علل اصلی معلولیت ورزشکاران ایران ناشی از دفاع مقدس در جنگ 8ساله بوده است. این ورزشکاران افرادی آزاده و جانباز بودند که به‌دلیل حضور در جنگ، روحیه مبارزه‌طلبانه دارند و تا آخرین لحظه کم نمی‌آورند. اگر توجه کنیم ملاحظه می‌کنیم که کشور عراق و بوسنی نیز به‌دلیل شباهت در این عرصه، بعضاً نتایج‌شان در مسابقات پارالمپیکی بهتر است. معتقدم، نباید قیاس بهتر یا بدتر بین کاروان پاراآسیایی و آسیایی انجام داد. درخصوص کشور ژاپن نیز باید عرض کنم، این کشور باتوجه به پیشرفت چشمگیری که به لحاظ علمی دارد، معلولین خود را به حداقل رسانده به‌همین‌دلیل است که در این عرصه در قیاس با گذشته مدال کمتری کسب می‌کنند. اما در کشور ما به‌دلایلی که عرض کردم و تصادفات جاده‌ای، زلزله و سایر مسائل، معلولیت آنطور که باید کاهش پیدا نکرده است.»
اشتباه استراتژیک
باوجودی که نتایج کاروان پاراآسیایی اصولاً بهتر از کاروان تیم‌های مسابقات آسیایی بوده، اما برخی تصمیمات مدیران رده‌بالای پاراآسیایی باعث شده تا ورزشکاران در برخی رشته‌ها، آنطور که باید، نتوانند درخشان ظاهر شوند. عادل طُرفی دراین‌باره می‌گوید: «تیم‌ملی بسکتبال با ویلچر زنان، با حضور موفق در انتخابی جام‌جهانی توانست، جواز حضور در این مسابقات را کسب کند اما با تصمیم اشتباه مدیران فدراسیون و با توجیه اینکه این‌تیم شاید نتیجه قابل‌قبولی کسب نکند، تیم‌ملی بسکتبال با ویلچر زنان، راهی مسابقات جام‌جهانی نشد تا تیم‌ملی تایلند به مسابقات جهانی برود. نتیجه این شد که تایلندی‌ها که همیشه مقابل تیم‌ملی بسکتبال با ویلچر زنان ایران شکست می‌خوردند، در مسابقات جهانی کسب‌تجربه کردند و موفق شدند در مسابقات پاراآسیایی هانگژو در مسابقه رده‌بندی از سد تیم‌ملی زنان بسکتبال با ویلچر ایران عبور کنند و به مدال برنز برسند. درواقع با تصمیم اشتباه مدیران این‌رشته، یک مدال برنز قطعی از کاروان ایران کم شد و دودستی رقیب مستقیم خودمان را نیز با تجربه بین‌المللی همراهی کردیم!»
امیدوارم دوستانی که در کمیته پارالمپیک و فدراسیون حضور دارند، کمی بازتر فکر کنند تا بازیکنان در رشته‌های مختلف بتوانند بیش‌ازپیش کسب‌تجربه کنند. مربیان ما بهتر است تجربه حرفه‌ای در رشته‌های معلولین را داشته باشند تا شرایط را بهتر درک کنند. همچنین بی‌اغراق باید چنین موضوعی را پذیرفت که کم‌توجهی به برخی رشته‌ها به‌لحاظ مالی و اعزام‌نکردن به مسابقات بین‌المللی، باعث شده تا ورزشکاران ما آنطور که باید، کسب‌تجربه نکنند».
