پادشاه دیگر خجالتی نیست

تغییر رفتار لئو مسی، او را در آستانه 37سالگی به بازیکنی بدل کرد که می‌تواند ارتش‌ملی فوتبال آرژانتین را رهبری کند. مسی از یک فوتبالیست خجالتی و آرام که اگر 200بار هم روی پای او خطا می‌کردید هیچ نمی‌گفت، به بازیکنی تبدیل شد که حتی وقتی تیم‌اش پیروز می‌شود برای بازیکنان حریف رجز می‌خواند، در دعواهای تیمی شرکت می‌کند و پا پس‌ نمی‌کشد. 24ژوئن تولد فوتبالیستی است که فرازوفرود بسیاری را در زندگی تجربه کرد. بی‌اعتمادی مردم کشورش به خود را یدک می‌کشید، از تیم محبوب‌اش بارسلونا خارج شد و دوران افول در پاریس را تجربه کرد؛ اما عقب ننشست. مأموریت او قهرمانی با آرژانتین در مسابقات ملی بود که در دوسال اخیر به بهترین شکل ممکن به‌دست‌اش آورد. مسی نماد بارز انسان با استعداد ِذاتی است که به بهترین شکل ممکن از آن استفاده کرد. او در آستانه 37سالگی تصمیمی گرفت که حالا 80درصد مردم حتی نمی‌توانند فوتبال و دریبل‌های منحصربه‌فردش را به‌صورت زنده از تلویزیون تماشا کنند.
مسی همانند بسیاری از فوتبالیست‌هایی که به اوج شهرت و افتخار رسیدند زندگی سختی را شروع کرد. پدرش کارگر شرکت فولاد از آرژانتین بود و مادرش نظافت‌چی خانه‌ها. خودش نیز در نونهالی با کمبود هورمون رشد مواجه شد که می‌توانست رشدش را برای همیشه متوقف کند. استعدادیاب‌های بارسلونا او را دیدند و قراردادی به امضاء رسید که به‌ازای پرداخت هزینه‌های درمان، مسی به عضویت این تیم دربیاید. کمتر کسی تصور می‌کرد چنین توافقی به یک بازی برد-برد برای طرفین بیانجامد و تاریخ فوتبال با حضور پسربچه‌ای که مشکل هورمونی داشت، اینطور تغییر کند. تصور کنید مسی اصلًا فوتبالیست نمی‌شد. این اتفاق حتی روی پیشرفت رونالدو نیز تأثیر می‌گذاشت و شاید اصلاً چنین دوقطبی‌ای را هیچ‌وقت در فوتبال نمی‌دیدیم، کمااینکه پیش‌از حضور مسی و رونالدو هرگز بین دو بازیکن چالشی بزرگ به‌اندازه بیش‌از یک‌دهه رخ نداده بود. رونالدو در مصاحبه‌ای گفته بود، اگر مسی نبود قطعاً من تااین‌اندازه به افتخارات فردی و تیمی نمی‌رسیدم چراکه هردوی ما باعث شدیم تا انگیزه بگیریم و جلو برویم.
مسی تا پیش‌از رسیدن به جام قهرمانی جهان، بارها مورد نقد جدی کارشناسان قرار گرفته بود و قیاس او با مارادونا باعث شده بود تا سایه سنگین دیه‌گو، همیشه روی ساق‌های مسی سنگینی کند. بارها به کنایه می‌گفتند که فقط مارادونا می‌تواند یک‌تنه تیم‌ملی کشورش را به فینال جام‌جهانی برساند و کاپ طلایی را بالای سر ببرد. بارها گفتند فقط مارادوناست که می‌تواند در نقش یک رهبر بزرگ، تیم‌اش را مدیریت و کنترل کند و با شخصیت کاریزماتیکی که دارد، خون را در رگ‌های یک ملت به جریان بیاندازد. مسی اما اهل اعتراض نبود. یک‌بار حتی با داور یا بازیکن حریف درگیر نشده بود. این انتقادها اما کار خودش را کرد. بعد از خداحافظی ناگهانی مسی از بازی‌های ملی در سال 2016 که به‌دلیل سه‌شکست پیاپی در فینال‌های کوپا و جام‌جهانی بود، کالبد لئو انگار عوض شده بود. او دیگر آن پسر خجالتی سربه‌‌زیر نبود. با بازیکنان حریف درگیر می‌شد، زیر لب حتی فحاشی می‌کرد و دوربین‌های تلویزیونی نیز با تعجب آن را شکار می‌کردند. او برگشته بود که جام‌ها را درو و به مردم ثابت کند می‌تواند در نقش یک‌ لیدر قدرتمند، تیم‌اش را به قله‌ افتخار دنیا برساند. آرژانتین بعد از سه‌دوره ناکامی در فینال‌ها، قهرمان کوپا شد. بازیکن‌ها بعد از سوت پایان و پیروزی آرژانتین در فینال، بی‌توجه به جو ورزشگاه به‌سمت مسی رفتند و او را بغل کردند. گویی همه برای مسی یکدل شده بودند تا او سرانجام یک جام قهرمانی با تیم‌ملی کشورش کسب کند. این پایان کار نبود. او در جام‌جهانی نیز با صورت و سیرتی تغییرکرده پا به میدان گذاشت. با پیروزی پیاپی مقابل تیم‌های قدرتمند دنیا راهی فینال شد و جام را با شنل عربی بالای سر برد. تصمیم نهایی مسی اما «پشت‌پا‌زدن به اسکناس‌های نفتی» بود. او پیشنهاد یک‌میلیارد یورویی دولت عربستان را رد کرد و به آمریکا رفت. او گفت دیگر همه‌چیز را در فوتبال به‌دست آورده و می‌خواهد یکی، دوسال پایانی در ورزش را با آرامش در کنار خانواده‌اش سپری کند. یک‌مرد بزرگ جاافتاده‌ای که در ورود به 37سالگی بی‌توجه به تمام هیجانات فوتبال به آرامش رسید.