پروژه نامحرم‌انگاری بخش وسیعی از جامعه، سال‌هاست که کلید خورده است و توزیع نادادگرانه و سلیقه‌ای موقعیت و امکان مداخله، اعتراض و حضور در عرصه سیاسی، اجتماعی و حتی فرهنگی چنان بخشی از جامعه را از هرگونه بخت سالم و قانونی کنشگری دور ساخته که آدمی گاه حس می‌کند همین که حداقل‌های یک شهروند درجه چندم را برایش قائل هستند، باید سپاسگزار هم باشد. ما بازی نیستیم.
معدن ناامن، کارخانه ناامن، کارگاه ناامن، خودرو ناامن، جاده ناامن، مترو ناامن، سفر هوایی ناامن، خیابان ناامن، ساختمان ناامن، مدرسه ناامن، شهربازی ناامن، بیمارستان ناامن، ورزشگاه ناامن، آینده شغلی ناامن، سرمایه‌گذاری ناامن، وضعیت ارزی ناامن، فضای مجازی ناامن، حریم خصوصی ناامن، کیفیت هوا ناامن، ناامن... ناامن... ناامن... این سیاهه با همین صفت می‌تواند تمام این ستون روزنامه و حتی بیش از آن را پر کند.
حتماً شما هم حین پرسه در فضای مجازی به تصاویری از مجسمه‌ها، سردیس‌ها و المان‌های تزئینی شهری برخورده‌اید که گویا به نیت زیباسازی و احتمالاً به سفارش سازمان زیباسازی شهرها و مناطق مختلف تدارک دیده شده‌اند، اما نه‌تنها زیبا نیستند، بلکه رسماً زشت، مضحک و گاه ترسناک هستند.
بسیار شده که بنشینم توی تاکسی اینترنتی یا خودروی رفیقی، یا در محفل و مهمانی‌ای باشم و ناگهان صدایی بم و اغراق‌شده نام فردی را به‌عنوان «دی‌جی» معرفی کند و بعد کابوسی موسیقایی رقم بخورد از آمیختن بی‌دروپیکر و انگار بی‌پایان و ناهنرمندانه چندین ترانه آشنا و غریبه از روزگار قدیم و جدید و زیر صدا بیسی بکوبد و چند افکت الکترونیکی پرت و بی‌نمک نیز آن میانه‌ها به گوش برسد و مغزم را ویران کند. این پدیده ناخوشایند را «ریمیکس» می‌نامند. مختص کشور ما هم نیست و از دهه ۸۰ میلادی، با پیشرفت ابزارهای پخش…
