هنر تبدیل مسایل ساده به بحران

۱- زنان، ورزشگاه، تعلیق فوتبال ایران. سال‌‌هاست این چند کلمه به هم گره خورده است. گره‌‌ای ساده که می‌‌شود با دست باز کرد اما اصرار بر این است که با دندان هم باز نشود. اگر دقت کنید، مشکل بزرگ همان ابتداست؛ نه مخالفان می‌‌دانند دقیقا برای چه با این مساله مخالف هستند و نه موافقان تصویر روشنی از این «حق» دارند. فوتبال مثل بسیاری از حوزه‌‌های دیگر دور از فضای «گفت‌‌وگو» است و برای همین، مشکل حل نمی‌‌شود، بلکه زمان صرفِ چالش می‌‌شود. برای ما که با چشمان‌‌مان دیدیم به هر بهانه‌‌ای جز فوتبال، زنان و مردان حتی در ورزشگاه آزادی می‌‌توانند کنار هم بنشینند، تناقضِ «مخالفت با حضور زنان در استادیوم‌‌های فوتبال» حل‌‌شدنی نیست. برای ما که سال‌‌هاست برای حلِ این مشکل نوشتیم و حساب پس دادیم، باورپذیر نیست در خیابان و سالن تئاتر و سینما و حتی کافه، زنان کنار مردان باشند اما فوتبال، خط قرمز باشد. ۲- حلِ مشکل ورود زنان به استادیوم‌‌های فوتبال نیازمند طرحِ درست و سنجیده‌‌ی مساله در ابعاد ورزشی، بین‌‌المللی، زنان، شرعی و اجتماعی است. گفت‌‌وگوی طرفین می‌‌تواند بسیاری از موانع را از پیش‌‌رو بردارد و به گزینه‌‌های روشن و صریح در این موضوع رسید. بعد از اینکه ارزیابی درستی از مساله به‌‌دست آمد می‌‌توان به لزوم اجماع‌‌سازی رسید تا درنهایت قدرت حاکم گزینه‌‌ی مناسب را انتخاب و اجرا کند. ناگفته پیداست هیچ‌‌کدام از این موارد حتی در حد حرف هم به نتیجه نرسیده است. ۳- طوری تصویرسازی شده انگار حضور زنان در استادیوم‌‌ها یعنی غول از چراغِ جادو بیرون می‌‌آید! در روزگاری که قطر در همسایگی ما «جام‌‌جهانی» برگزار می‌‌کند، در ایران به‌‌خاطرِ این موضوع، نه‌تنها زنان بلکه مردان را هم به ورزشگاه راه نمی‌‌دهند! مشکلِ ما این نیست چرا زنان را به ورزشگاه راه نمی‌‌دهند، مشکل این است چرا فکر و ذکرِ ما باید درگیرِ مساله‌‌ای باشد که همه‌‌جای دنیا حل شده است. دیر یا زود این مساله حل می‌‌شود و تبدیل به امری عادی در کشور می‌‌شود اما چه خوب که خودمان بپذیریم شرایط را برای این مهم آماده کنیم و اجازه ندهیم برای «ما» تصمیم بگیرند. ۴- ساده‌‌ترین موضوعات را به بحران تبدیل می‌‌کنید چون زبانِ صحبت با مردمِ کشورتان را نمی‌‌دانید. به‌‌جای احترام به مردمِ ایران، نهادی مثل فیفا باید نامه‌‌نگاری کند؟ حیف نیست به این مردم اعتماد نمی‌‌کنید؟ به این دختران، پسران، زنان و مردانِ نازنین؟ هر بار که به ورزشگاه آمدند چرا هیچ حاشیه‌‌ای رخ نداد؟ مخلص کلام همین است؛ به مردم ایران اعتماد کنید. ۵- مساله رفتن زنان به استادیوم مثل ده‌‌ها مساله بزرگ‌‌تر نظیر حق پخش تلویزیونی، استقلال فدراسیون فوتبال، خصوصی‌‌سازی باشگاه‌‌ها و شفافیت در امور مالی این پیام را به جامعه می‌‌دهد که مشکلات و چالش‌‌ها در ایران حل‌‌نشدنی هستند! این تصویر خطرناک و برای آینده‌‌ی ایران ناامیدکننده است. به قول یکی از جامعه‌‌شناسان، تداوم این مسأله‌‌هاست که کار را به پاشیدن اسپری فلفل به چشم زنان این سرزمین می‌‌کشاند. اتفاقا باید با حل این مشکلات کوچک، امید را به جامعه برگردانیم و این پیام را به شهروندان بدهیم که مشکلات کشور با عقلانیت و ‌‌همگرایی حل‌‌شدنی است و امیدوار به آینده باشید. این مهم‌‌ترین اصل در ماجرای امروزِ وطن است.