تقیه، جامعه بهتر یا آرمانشهر؟

تقیه در تشیع از موضوعات اختلافی است که توان آن را دارد معتقدان این مذهب را در طیف‌های متفاوتی بنا بر تعریف آن قرار دهد؛ از آنان که به سکوت در برابر سلطان جائر و ظالم و پرداختن به امور شخصی حکم می‌کنند تا آنان که با انکار برخی جوانب آن حکم بر عدم شجاعت لازم در طیف اول می‌دهند و بی‌محابا به اسم اجرای همه جوانب دین دل به دریای بلایای مختلف می‌زنند و از هر آنچه پیش رو باشد ابایی ندارند و حدومرزی برای هزینه‌های تحمیل‌شده بر جامعه و خودشان هم قائل نیستند. بسیاری باورمندان تشیع از این اصل فقهی در بزنگاه‌های مختلف به‌ویژه سیاسی و اجتماعی برای تعیین نقش و رویکرد خود در عصر غیبت استفاده کرده‌اند و مطمئناً برای بسیاری از معتقدان این اصل و نحوه انطباق با آن در برهه‌های مختلف زمانی این دوران مهم است. در ایام نیمه‌شعبان از کتاب «تقیه: خودپایی یا هدف‌پایی» اثر سید‌محمد بهشتی در کانون توحید رونمایی شد و محمد سروش محلاتی، فقیه و استاد دانشگاه و علیرضا حسینی‌بهشتی، فرزند شهیدبهشتی در این جلسه سخنرانی کردند. در ادامه متن سخنان سروش محلاتی می‌آید: