تولد دوباره سایه بعد از خاموشی

یکی از ستاره‌‌های شعر ادب و فارسی خاموش شد. در آسمان ادب ایران کم نبودند ستاره‌هایی که از پس حافظ و سعدی و نظامی و شهریار و نیما به روشنای راه فرهنگ ایران رسیدند. قرنی باید بگذرد تا ما صاحب نامداری همچون سایه شویم. مفتخرم به این موضوع اشاره کنم که در پنجم آبان 1392 صدوسی و هفتمین شب از شب‌های مجله بخارا به بزرگداشت هوشنگ ابتهاج اختصاص داشت و افراد بزرگی چون سیمین بهبهانی، پوری سلطانی، محمدرضا شفیعی‌کدکنی، شهرام ناظری، داریوش طلایی، یلدا ابتهاج و محمدافشین وفایی در این مراسم شرکت کردند تا این شب به یادگار برای ایشان ثبت شود. چهار نسل با شعر «سایه» زیستند. با شعر او عاشق شدند و با شعر او اولین تجربیات احساسی خود را تجربه کردند. پربیراه نیست اگر بگوییم شعر سایه مددرسان بسیاری از افراد بوده، چراکه مردم با اشعار او زندگی کردند. امید به افق‌های روشن و به آزادی حسی بود که مردم از اشعار «سایه» گرفتند. تجربه نسل ما هنوز سرود «ایران ای سرای امید» را فراموش نکرده است، همچنان که دو نسل قبل «گالیا» را فراموش نکرده است. سایه؛ در عین توجه به آئین‌ها، مهم‌ترین مضامین مدرن امروزی را در شعرش در اوج به ما عرضه کرد. او بدون شک در شعر فارسی یگانه است و تا زبان فارسی وجود دارد، سایه هم ماندگار است. اینک اما زندگی دیگری از سایه با خاموشی او آغاز خواهد شد و او زندگی جدیدی را در قلب و روح جوانان امروزی به ثبت خواهد رساند. فقدان او همچون فقدان شجریان و دیگر مفاخر بزرگ ما غم‌انگیز است، اما خوشحالیم که آثار جاودانه آنها را داریم که هر آن، آنها را زنده در میان ما نگه می‌دارد. این زندگی جدید، تولد دوباره پس از خاموشی، در میان کتب آنهاست. شانس هم‌نفسی با او را از دست دادیم، اما شانس ما این است که همچون دیوان حافظ، سعدی و خیام می‌توانیم با آثار آنان زندگی کنیم. جوانان امروز نیز همچون پدران و مادران‌شان، با شعر سایه زندگی خواهند کرد. در پایان باید اشاره کنم در شعر معاصر فارسی فقط دو شاعر را داریم که ابیاتی از شعر آنها زبانزد است؛ یکی شفیعی‌کدکنی که زبانزد خاص و عام است و دیگری سایه. علت این است که این دو شاعر عمیقا ایرانی بودند و نسبت به تاریخ فرهنگ ایران تسلط داشتند. این دو عزیز به موسیقی شعر مسلط بودند. تسلط سایه و شفیعی‌کدکنی به شعر و موسیقی کم‌نظیر است. به همین خاطر بود که خواننده‌‌های بزرگی چون شهرام ناظری، قوامی و شجریان، اشعار ایشان را استفاده می‌کردند.