معاون سردبیر مهرداد خدیر

آزار و امداد

دچار انزواییم و باید از انزوا خارج شویم و این امر با یاری اهل فرهنگ و هنر میسر است. آزار و تحقیر صاحبان فکر و هنر نکوهیده است به هر بهانه و ذیل هر عنوان و ادعا.

هرچند اول بار گروه‌هایی که بعدتر مقابل جمهوری اسلامی قرار گرفتند او را «پدر» لقب دادند و برخی آن را با الهیات مسیحی مناسب دانسته و نپسندیدند و بعضی در شبیه‌سازی با امام برای رهبر انقلاب که او را از دیگر آیت‌الله‌ها متمایز می‌کرد اما طالقانی نه با آیت‌اللهی در تقابل بود و نه با رهبر انقلاب در رقابت. یک بار هم که کیهان از تعبیر دو رهبر انقلاب استفاده کرد برآشفت و خواست دیگر چنین عبارتی ننویسند. در فرودگاه مهرآباد و در مراسم استقبال از امام خمینی هم چنان جای نگرفت که مرد شمارۀ دو یا رهبر داخلی انقلاب در نظر آید. با این ملاحظات اگرهم عنوان «پدر طالقانی» را به کار نمی‌بریم پدریِ او که چونان چتری بر سر همه گسترده بود انکارناشدنی است و تعبیر طالقانیِ پدر شایسته است.

چهارمین زن

با انتصاب خانم فاطمه مهاجرانی به سخن‌گویی دولت، شمار زنان کابینۀ مسعود پزشکیان به چهار نفر رسیده است و شاید هنگام خواندن این متن به ۵ نفر نیز. پیش از او خانم شینا انصاری به معاونت ریاست‌جمهوری و ریاست سازمان حفاظت محیط زیست منصوب شده بود. با احتساب خانم‌ها فرزانه صادق،‌ وزیر راه و شهرسازی و زهرا بهروزآذر، معاون امور زنان حالا شمار خانم‌های ارشد عضو دولت به چهار نفر می‌رسد که در نوع خود بی‌سابقه است. این در حالی است که رئیس‌جمهوری از وزیران خواسته در انتصاب معاونان از خانم‌ها و اقوام استفاده کنند و دایره انتصابات زنان محدود به یک وزیر و دو معاون و یک سخن‌گو نماند.

هنـر پزشکیان همراهی مجلس

قطرۀ محال‌‏اندیش

نطق پرحرارت و سرشار از خشم و غیظ دیروزِ امیرحسین ثابتی، نمایندۀ جوان مجلس شورای اسلامی علیه پیشنهاد عباس عراقچی برای وزارت امور خارجه موج چندانی در جامعه برنینگیخته و موقعیت وزیر پیشنهادی را به مخاطره نینداخته و به عکس انتخاب او قطعی به نظر می‌رسد.

چالش‌های تاریخ‌ساز

مسعود پزشکیان امروز بار دیگر از تریبون مجلس شورای اسلامی سخن خواهد گفت. اما این نطقی پیش از دستور یا میان‌دستور و به‌عنوان نمایندۀ تبریز نیست چنان‌که طی ۱۶ سال از ۱۳۸۷ به بعد چنین می‌کرده و غالباً با استناد به خطبه‌ها و حکمت‌های نهج‌البلاغه دیدگاه یا نقد خود را بر زبان می‌آورده است. تفاوت بارز این است که این بار او در مقام نهمین رئیس‌جمهوری ایران ۱۵۰ دقیقه فرصت دارد تا از ۱۹ وزیر پیشنهادی خود دفاع کند. حسب ظاهر مشکل اصلی رئیس‌جمهوری این است که اگر بخواهد بر ویژگی‌های ملی، تکنوکراتیک یا اصلاح‌طلبانۀ برخی از گزینه‌ها تأکید کند تا افکار عمومی را همراه سازد از احتمال رأی‌آوری آنان نزد اصول‌گرایان مجلس می‌کاهد و اگر بر جنبه‌های اصول‌گرایانۀ آنها انگشت بگذارد تا دل هم‌فکران‌شان را به دست آورد تا رأی‌آوری‌شان قطعی باشد حامیان اصلاح‌طلب خرده خواهند گرفت. به همین خاطر می‌توان احتمال داد فراتر از این تقسیم‌بندی‌ها و تفکیک‌ها بر تعامل و لزوم وفاق و هم‌دلی تأکید ورزد.

مهرداد خدیر