کارتر شمعی بلند را میمانست که صدسال در تنهایی باید قطرهقطره آب میشد تا لحظهلحظه دریابد طعم تلخ واقعیت قدرت را. همان که از آن فراری بود و به همین جهت هم، تا جایی که توانست دست به دامان آرمانهایش میانداخت و میخواست تخیل و رویای زیبا را جایگزین واقعیت زشت و سخت کند و چه خاماندیشی بود کارتر!
شوخی رعبآور با مجلس آن است که برای جلوگیری از ابلاغ و اجرای قوانین آن، باید به شورایعالی امنیتملی پناه برد؛ نه چند نماینده تازهکاری که سر شوخی و بازی بر سر رای یکدیگر را باز میکنند.
قالیباف و شمخانی در میانه خط یک (میانهروها) و خط دو (تندروها) نقش «خط۳» را بازی میکنند؛ عنوانی که در صفبندیهای اوایل انقلاب ریشه دارد، اما امروز چهرهها و نیروهایی متفاوت این خط را نمایندگی میکنند. قالیباف و شمخانی شاخصترین نمادهای «خط۳ جدید» هستند
چنین وضعیتی است که ناظر سیاسی را وامیدارد قالیباف را خطاب قرار دهد و به او بگوید: پیش و بیش از آنکه بخواهی جای ظریف باشی یا جایگاه او را به او بنمایی، جایگاه خودت را بشناس و خیر و صلاح خودت را.
به قالیباف گفتم پیشبرد سیاست وفاق دو وجه دارد. یکی، مواجهه با رادیکالیسم و بهویژه کنترل بازوی پارلمانی آن در برابر اقداماتی چون مذاکرات، رفع فیلترینگ و آزادسازی اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی. و دوم، مواجهه با پوپولیسم که از برخورد با رادیکالیسم دشوارتر و پیچیدهتر است و آفات و آثار آن برای ملک و ملت افزونتر و درازدامنتر.
اظهارات دیروز علی لاریجانی، مشاور رهبری که اخیراً بهعنوان مامور ویژه ایران و با پیام رهبری به لبنان و سوریه رفته است، ضلع سوم مثلثی است که از آن بهعنوان «مثلث دیپلماتیک ایران» میتوان نام برد.
شاید هیچکس همچون حسن روحانی، معنای عبارت «دونالد ترامپ» را نداند؛ رئیسجمهوری غیرمترقبه که در طلاییترین روزهای ریاستجمهوری حسن روحانی ناگهان در آمریکا ظهور کرد و هرچه او کِشته بود، بر باد داد.
شاید مناسبتر باشد به آیتمی همچون ویژگیهای کاریزماتیک که ترامپ از آن برخوردار است، ارزش و اصطلاحاً کردیت بیشتری بدهیم تا اینکه سادهترین کار را انجام دهیم و رایدهندگان و جامعه آمریکا را زنستیز بخوانیم.
حتی اگر گرایشی سکولار هم داشته باشیم، از منظر توازن قوا و برای تقویت پشتوانه اجتماعی گفتمان و راهبرد توافقگرای دولت، ضروری است ملاحظات سنت را مورد توجه قرار دهیم و مرجعیت شیعه را با رویکردهایی چون انتصاب مدیران اهلسنت همراه سازیم. چنین رویکرد و گرایش جامعی است که وفاق اجتماعی را پیش میبرد و محقق میسازد؛ وفاقی میان همه ایرانیان و برای ایران.
ایران امروز همچنان تاحد زیادی جامعهای آرمانی است؛ اما فقط برای اقلیت. اقلیتی که وقتی مناصب انتخابی حکومت را در دست ندارد با هر ابزاری، میکوشد نشان دهد خبری و امکانی از تغییرات نیست و بدینشکل، اکثریت را خشمگین و منفعل میسازد. وقتی هم در سایه قهر و غیبت اکثریت، دولت و مجلس را در دست میگیرند، اسب خود را زین میکنند و بیمهار میتازند و فراتر از آن، سازوکارهایی را فراهم میسازند که اگر دری به تخته خورد و اکثریت دیگر بار به قدرت برگشت، عملاً نتواند قدم از قدم بردارد. چنین است که دور باطلی در کشور شکل میگیرد که خروجی آن، از دست دادن مدام فرصتها و سوختن سرمایههاست.
