انگار تشتی آب سرد بر روی آنان ریخته باشند. انتظارشان بسیار بود و آنچه حاصل شد، بسیار اندک. پرسش اصلی این است که بسیاری از انتظارات نادرست بود؛ یا آنچه حاصل آمده است و متناسب با آن انتظار نمینماید، باید به چالش کشید؟ به نظر میرسد هر دو سوی این معادله، نیازمند تجدیدنظر و نقد است.
نیروی خالصساز مدعی است که میخواهد فضای دهه ۶۰ را بازتولید کند. چنانکه میبینیم هر سه کاندیدای ریاستجمهوری این جریان در دو دهه گذشته (محمود احمدینژاد، سیدابراهیم رئیسی و سعید جلیلی) خود را «رجایی دوم» معرفی میکردند و در مقابل، جریانهای اصلاحطلب و توسعهگرا در دولتهای هاشمی، خاتمی و روحانی را نمادهای اشرافیت و وابستگی به غرب میخواندند.
میتوان در شرایطی که احساس خطر رخ دهد، انتظار داشت که روزنهای گشوده شود و دو طرف (پوزیسیون و اپوزیسیون) به تفاهمی حداقلی برسند. به نظر میرسد در یک دهه گذشته، این اتفاق دوبار رخ داده است، یک بار در انتخابات ۱۳۹۲ و یک بار هم در انتخابات ۱۴۰۳.