یکی از مناقشات بی‌پایان در کشور ما، کودتا بودن یا نبودن ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ است. روزی که محمد مصدق، نخست‌‌وزیر ملی‌گرا و قانونی کشور از قدرت به زیر کشیده شد، بازداشت و محاکمه شد.
در تاریخ سینما کمتر چهره‌ای مانند لنی ریفنشتال (۲۰۰۳-۱۹۰۲) یافت می‌شود که در مرز هنر و خیانت ایستاده باشد؛ هنرمندی که با دوربینی هنرمندانه، زیبایی‌هایی اسطوره‌ای ثبت کرد اما با همان تصاویر خطی سیاهی بر روح خود، جهان و هنرش کشید؛ کسی که هنر را با ایدئولوژی در هم تافت و متناقض‌نمای افسانه‌ای لقب گرفت؛پیشگامی که مرزهای سینما را گستردش داد و به سمبل تبدیل هنر به سلاح سیاسی بدل شد.
فناوری واقعاً دنیای ظهور و سقوط قدرت‌هاست. آنهایی که روزی تاریخ را می‌نویسند و روزی دیگر به تاریخ می‌پیوندند. اسکایپ یکی از همین نام‌هاست که از دیروز به خاطره‌ها پیوست. پلتفرمی که قلب تپنده دنیای ارتباطات مجازی بود، با سرعتی معجزه‌آسا بر صدر نشست، راه را نشان بقیه داد، به قعر سقوط کرد و عاقبت هم مایکروسافت کلید خاموشی‌اش را زد.
غذا خوردن حین برنامه، تمرکز مخاطب را از محتوای اصلی منحرف می‌کند و پیام جدی نبودن را القاء می‌کند. به‌ویژه که برنامه درباره موضوعی جدی مثل شهید مطهری است. حرفه‌ای‌گری رسانه‌ای معنایش رعایت آداب، آراستگی قاب، تصویر و محتوا برای برای انتقال پیام است. مخاطب به‌جا و درست توقع دارد مهمانان و مجریان توجه کامل‌شان را به او و موضوع برنامه اختصاص دهند، نه چیز دیگری.
امروز در شبکه‌های اجتماعی و به‌طور مشخص در توئیتر دیدم در کنار موضوع انفجار هولناک اسکله شهید رجایی بندرعباس و مذاکرات ایران و آمریکا، موضوع پیامک‌های حجاب هم داغ شده است.
خیابان انقلاب و راسته کتابفروشی‌های آن، شاهراه فرهنگی پایتخت کشور است؛ خیابانی خاطره‌انگیز برای قشرهای کتاب‌خوان و کتاب‌دوست که سال‌هاست در تلاطمی میان هویت تاریخی و آشوب روزمره گرفتار شده است.
در عالم سینما، گای ریچی را جادوگر صحنههای اکشن و داستانهای پرهیجان خطاب میکنند. او با کارگردانی دو قسمت ابتدایی «مابلند»، بار دیگر نشان داده که چرا یکی از بهترینهای ژانر جنایی است. امضای بصری او، صحنههای پرتحرک، کاتهای سریع و استفاده استادانه از نور و سایه در این سریال هم مطابق انتظارات است
نمی‌دانم در صداوسیما واقعاً چه می‌گذرد. شاید هیچ‌کس نداند. تابه‌حال به یاد ندارم این‌قدر پرخطا و اشتباه ظاهر شود. نه اینکه بگویم باری به هر جهت است، که نیست، گویی اصلاً کسی عنانش را در دست ندارد که بگوید راه کدام است و بیراه کدام.
جان برجر را بسیاری از ما با کتاب «درباره نگریستن» می‌شناسیم. کتابی که در درک ما از تصاویر بصری و به‌طورکلی هنر، دگرگونی ایجاد کرد و هنوز هم بعد از قریب به ۵۰ سال، در دانشگاه‌‌ها و مدارس و آموزشگاه‌های هنری به‌عنوان متنی کلاسیک در مطالعات هنری و فرهنگی تدریس می‌شود.
گوگل، ابرشرکت فناوری دنیا که روزگاری با شعار «شرور نباشید» متولد شد، چند سالی است که رفتارهای شرارت‌بارش در محکمه‌های مختلف محکوم می‌شود.
