زیمر، غلام باستانی و محبوبه و رحیم
شنبه‌شب رفته بودم هتل اسپیناس‌پالاس فیلم-کنسرت اجراهای هانس زیمر. او دو باری تا لب مرز ما آمد و در ابوظبی اجرا کرد.
صوفیا نصرالهی
منتقد سینما
-
-
ببار ای بارون ببار/ درباره بحران‌های امروز جامعه
در شرایطی که نمی‌توانید از جامعه و اوضاع انرژی بگیرید و کسی به فکرتان نیست، توسعه‌ی فردی تنها راه برای حفظ کرامت انسانی خودمان و جامعه است.
-
ما رها شده‌ایم در این رنج بی‌حساب
افکار عمومی که زمانی ورد زبان مسئولان بود، حالا دیگر آن‌قدر حاشیه‌ای است که حتی کسی به خودش زحمت نمی‌دهد برای توجیه‌شان زمان بگذارد.
-
جنگ فقط ۱۲ روز بود!
من نمی‌دانم مسئولان به‌جز رقم دلار، طلا و احیاناً چراغ‌های بورس از کسب‌وکارهای مملکت هم خبر دارند یا نه. به‌نظرم بهتر است اطلاع بدهم که هنوز کسب‌وکارها تحت‌تاثیر جنگ ۱۲ روزه‌ی اواخر خردادماه، کمر راست نکرده‌اند.
-
در فضیلت بی‌عملی /گرفتن درس زندگی از دل بازی ویدئویی
زمان کودکی و نوجوانی ما، وقتی ویدئوها آمدند و بعد ماهواره‌ها، همه از غول ترسناکی به‌اسم تهاجم فرهنگی حرف می‌زدند که ممکن بود کانون گرم خانواده‌ی ایرانی و آن مهر و محبت باستانی را نابود کند! راست‌اش این‌روزها به‌نظرم باید درها را باز کنیم تا اتفاقاً از آن‌طرف دنیا فیلم‌هایی را ببینیم که درباره‌ی عشق و دوستی ساخته می‌شوند که در ایران خودمان به هزار دلیل روانی، اجتماعی و اقتصادی خیلی‌ها از آن فراری هستند و می‌ترسند.
-
تجربه‌ای برای تفکر/ نمایش «بهشت گمشده» تشویقی تماشاگر به فهمیدن است
به‌عنوان آدمی عاشق موسیقی کلاسیک، فیلم‌های کلاسیک آمریکایی و نقاشی‌های کلاسیک اروپایی همیشه در مقابل هنر آوانگارد، مقاومت ناخودآگاهی دارم. بعد از انقلاب البته در ایران هنر آوانگارد خیلی به‌ندرت پدید آمد.
-
در رثای مرد آزادیخواهی که روح پراگ را به ایران آورد
شنبه خبر درگذشت نویسنده‌ی اهل چک، ایوان کلیما در سن ۹۴ سالگی رسید و خیلی از کتاب‌خوان‌ها یاد دو دهه‌ی پیش کردند که کتاب‌های کلیما برایمان نمادی از آزادیخواهی و امید محسوب می‌شد.
-
چقدر زشتیم ما.../ به فکر مسیری تازه برای اقتصاد نگاه‌مان و قلب‌مان باشیم
از سرگرمی‌های این روزهایم تماشای آگهی‌های تبلیغاتی خارجی و مقایسه‌ی آن با نمونه‌های ایرانی (که اکثراً کپی از همان خارجی‌ها هستند) و تلاش برای درک شیوه‌های برندینگ در آن‌هاست.
-
گلایه‌ای که به شور تبدیل شد
خبرهایی از گوشه و کنار به گوش می‌رسد که آدمیزاد را دمق می‌کند. آن هم وقتی جهان بیرون مثل گرگی در کمین‌مان نشسته، داخل خانه، وسط مرزهای این گربه، بعد از گذراندن یک جنگ کنار یکدیگر توقع نداریم خبر بد داخلی به گوش‌مان برسد.
-
همزیستی مسالمت‌آمیز با ناامیدی
جهان در یکی از دوره‌های دوزخی‌اش به‌سر می‌برد و این وسط سرخوش و شاد بودن به‌نظرم کمی با انسانیت حتی در تضاد است. اما همه‌ی این‌ها دلیل نمی‌شود که زندگی را به بهترین شکل ممکن‌اش (این ممکن مهم است) ادامه نداد.