زمان کودکی و نوجوانی ما، وقتی ویدئوها آمدند و بعد ماهواره‌ها، همه از غول ترسناکی به‌اسم تهاجم فرهنگی حرف می‌زدند که ممکن بود کانون گرم خانواده‌ی ایرانی و آن مهر و محبت باستانی را نابود کند! راست‌اش این‌روزها به‌نظرم باید درها را باز کنیم تا اتفاقاً از آن‌طرف دنیا فیلم‌هایی را ببینیم که درباره‌ی عشق و دوستی ساخته می‌شوند که در ایران خودمان به هزار دلیل روانی، اجتماعی و اقتصادی خیلی‌ها از آن فراری هستند و می‌ترسند.
به‌عنوان آدمی عاشق موسیقی کلاسیک، فیلم‌های کلاسیک آمریکایی و نقاشی‌های کلاسیک اروپایی همیشه در مقابل هنر آوانگارد، مقاومت ناخودآگاهی دارم. بعد از انقلاب البته در ایران هنر آوانگارد خیلی به‌ندرت پدید آمد.
شنبه خبر درگذشت نویسنده‌ی اهل چک، ایوان کلیما در سن ۹۴ سالگی رسید و خیلی از کتاب‌خوان‌ها یاد دو دهه‌ی پیش کردند که کتاب‌های کلیما برایمان نمادی از آزادیخواهی و امید محسوب می‌شد.
از سرگرمی‌های این روزهایم تماشای آگهی‌های تبلیغاتی خارجی و مقایسه‌ی آن با نمونه‌های ایرانی (که اکثراً کپی از همان خارجی‌ها هستند) و تلاش برای درک شیوه‌های برندینگ در آن‌هاست.
خبرهایی از گوشه و کنار به گوش می‌رسد که آدمیزاد را دمق می‌کند. آن هم وقتی جهان بیرون مثل گرگی در کمین‌مان نشسته، داخل خانه، وسط مرزهای این گربه، بعد از گذراندن یک جنگ کنار یکدیگر توقع نداریم خبر بد داخلی به گوش‌مان برسد.
جهان در یکی از دوره‌های دوزخی‌اش به‌سر می‌برد و این وسط سرخوش و شاد بودن به‌نظرم کمی با انسانیت حتی در تضاد است. اما همه‌ی این‌ها دلیل نمی‌شود که زندگی را به بهترین شکل ممکن‌اش (این ممکن مهم است) ادامه نداد.
ضیافت هفته‌ی‌پیش ترامپ با غول‌های تکنولوژی آمریکا، خدایان سیلیکون‌ولی، از همه‌ی سکانس‌های قبلی عجیب‌تر و به‌زعم من ترسناک‌تر بود.
گمانم فقط در خاورمیانه ممکن است در فاصله‌ی چاپ هفتگی دو ستون در یک‌روزنامه، این‌همه اتفاق بیفتد. مثلاً خبر برسد مکانیسم ماشه را فعال کرده‌اند و فکر کنیم ۳۰ روز دیگر وضعیت اقتصادی‌مان چه می‌شود. یا دلار ناگهان رشد ۱۵ هزارتومانی تجربه کند. روز تعطیل که در برنامه‌ی خاموشی‌ها نبوده، برق برود. رژیم اشغالگر اسرائیل، حمله‌های تروریستی‌اش را این‌بار در یمن ادامه دهد.
در زمانه فعلی افکار عمومی با چپ دچار تضاد شده و بدون اینکه زمینه‌های واقعی تفکر چپ یا حتی گرایش‌های متفاوت آن را، که گاهی زمین تا آسمان با هم فرق دارند، بدانند به‌صرف یک اظهارنظر کسی را به چپ‌بودن متهم می‌کنند.
گاهی باید همان جایی که هستی، بمانی و نظاره‌گر باشی. در این مسابقه‌ی دوی‌سرعت نمی‌شود همیشه شرکت کنی و همیشه هم برنده شوی.
