وقتی به زندگی روزمره‌ی مردم بی‌توجهی می‌شود، گفتن اینکه مرمت کتیبه داریوش در بیستون چرا پیش نمی‌رود و میراث فرهنگی چرا نسبت به خانه‌های تاریخی بی‌توجه است، دیگر لوس‌بازی محسوب می‌شود. آقای پزشکیان دائم می‌گوید، مردم پای کار بیایند کارها درست می‌شود. می‌خواهم بگویم اتفاقاً تا همین‌جا هم اگر چیزی پیش رفته، چون مردم خودشان پای کار بوده‌اند.
ابتذال یعنی جعل‌کردن چیزها. رنگ کردن گنجشک به‌جای قناری و بعد تحسین و ستایش قناری. واقعیت این است که کسی به فکر این نیست که ما شاخک‌های‌مان در این تشخیص تیز شود، چون آن‌وقت زشتی‌ها را هم واضح‌تر می‌بینیم. در دنیای پر زرق‌وبرق امروز، تمیز دادن اصل و بدل هم کار ساده‌ای نیست و این دشواری وظیفه است.
گاهی بهتر است به‌جای سنگ‌اندازی جلوی کاری که مردم می‌خواهند برای شهرشان انجام بدهند، فقط باید کنارشان ایستاد.
برای هر علاقمندی به وادی هنر و ادبیات، مهم‌ترین خبری که صبح دوشنبه رسیده، خبر فوت ماریو وارگاس یوسا، نویسنده‌ی مشهور و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل پرو است که برخی کتاب‌هایش ازجمله «گفتگو در کاتدرال»، «سور بز» و «دختر از پرو» در ایران اقبال زیادی پیدا کردند.
حیف از سینمای ایران که با ترس، سلیقه و عشق به صندلی و قدرت از فیلم‌های خوب محروم می‌شود و جای‌شان را کمدی‌های مبتذل می‌گیرند.
«پیر پسر» اگر در بخش مسابقه بود، سیمرغ بهترین بازیگر مرد اصلاً جای حرف و حدیث نداشت. اگر اکران عمومی شود و به اسکار معرفی‌اش کنیم، بازی پورشیرازی حتی در حد اسکار است.
فکر می‌کنم وظیفه‌ی کارگردانی که خودش را آدم مقیدی می‌داند و به ما هم در طول این سال‌ها این‌طوری معرفی شده در به تصویر کشیدن قصه‌ای از کتاب مقدس باید با وسواس بیشتری عمل کند.
از آنجایی که «کفایت مذاکرات» اسم کمدی را یدک می‌کشد، یک اکران خوب هم می‌گیرد و هیچ بعید نیست پرفروش هم بشود. مثل همه‌ی این فیلم‌های فله‌ای سه، چهار سال اخیر که پرفروش هم شدند و نام و نشانی از آن‌ها در ذهن مخاطب نمانده و حتی در حد یک جوک هم از این کمدی‌ها یادمان نمانده.
بعد از تماشای ابتدای انیمیشن «افسانه‌ی سپهر» و بخش‌هایی از قسمت اول «پسر دلفینی» که قبلاً دیده بودم، کلاً از انیمیشن ایران ناامید شدم.
نیمی از فیلم‌های امسال جشنواره‌ی فیلم فجر یا پرتره هستند یا براساس وقایع تاریخی ساخته شده‌اند.
