نوبت چلهکشی تازه
میشنوی؟ آن یکی سومین سالی است که نوروزش را در زندان نو میکند؟ و هفت نوروز دیگر را باید همانجا نو کند. میبینی؟ میبینی بهاریههایی را که برایش مینویسند؟ برای حسین محمدی که سومین نوروزش را در زندان میگذراند؟
میشنوی؟ آن یکی سومین سالی است که نوروزش را در زندان نو میکند؟ و هفت نوروز دیگر را باید همانجا نو کند. میبینی؟ میبینی بهاریههایی را که برایش مینویسند؟ برای حسین محمدی که سومین نوروزش را در زندان میگذراند؟
سال ۱۴۰۳ را برای تئاتر ایران میتوان سال تمامِ ناتمام نام گذاشت. نشان به نشانِ نامشخص بودن وضعیت ادارهکل هنرهای نمایشی و ادارهشدنش با حضور سرپرست یا وضعیت مجموعه تئاتر شهر که آن هم با حضور سرپرست اداره میشود یا ادارهی خانه تئاتر باز هم با حضور سرپرست بهجای مدیرعامل. این بلاتکلیفی اما فقط مختص به حوزه مدیریت نیست. تعیین حریم مجموعه تئاتر شهر و ساختوساز در تماشاخانه سنگلج نیز مانند وضعیت مدیریتی تئاتر ایران در بلاتکلیفی بهسر میبرند
نوید میهندوست، سینماگر این روزها بهجای بودن پشت دوربین فیلمبرداری، پشت میلههای زندان است، اگرچه بهواسطه گذراندن بیش از نیمی از مدت محکومیتاش، از شرایط آزادی مشروط برخوردار است.خبر تلخِ این روزها برای او و جامعه سینماگران اما، رد شدن این درخواست است.
خوانندگی زنان در قالب تکخوانی، فارغ از اجرای کنسرت توسط زنان برای زنان یا همخوانی با مردان، در طول بیش از چهار دهه گذشته همواره محل مناقشه بوده است. با این حساب تنها مسیر در دسترس این زنان، اجراهایی بیسروصدا در محافل کوچک یا حضور در فضای مجازی است که هر دو با ممانعت و برخورد قضایی مواجه میشود.
همین امید است که موجبِ به یاد آوردن تبریکِ سالِ پیشِ حسین محمدی از زندان برای سال نو و بر زبان آمدن این آرزو میشود که کاش برای او و دیگر هنرمند زندانی، نوید میهندوست همچون دیگر زندانیان آزادشده، حکم، حکمِ خیرخواهی باشد.
«پیوتر اوهه»ای را که این روزها روی صحنه تالار چهارسوی مجموعه تئاتر شهر است، میتوان بهیادماندنیترین اجرایی دانست که تاکنون از این نمایشنامه در ایران روی صحنه رفته است.
مراسم اختتامیه سومین دوره جایزه روزنامهنگاری انجمن صنفی روزنامهنگاران با نام «چراغ» که روز پنجشنبه ۱۶ اسفندماه برگزار شد، مراسمی برای «قدردانی از روزنامهنگارانی بود که باوجود تمام دشواریها و موانع، همچنان در این عرصه باقی ماندهاند و با تعهد، تلاش و امید، چراغ مطبوعات مستقل را روشن نگه داشتهاند.»
روز جهانی تئاتر در ایران، از سال ۱۳۹۶ با عنوان روز ملی هنرهای نمایشی وارد تقویم رسمی کشور شد و از آن پس هفتم فروردینماه هر سال با این عنوان گرامی داشته میشود و بنابر رسم جهانی، پیام آن را یکی از صاحبنظران و چهرههای عرصه تئاتر مینویسد. کاری که امسال توسط پروفسور فرهاد ناظرزادهکرمانی انجام شده است.
«سینماگران باید بدانند که اول و آخر ماجرا سازمان سینمایی است که باید تصمیم بگیرد.» این جمله روحالله سهرابی، مدیرکل پیشین نظارت بر عرضه و نمایش فیلم در مراسم تودیعاش است که روز یکشنبه ۱۲ اسفندماه برگزار شد. او در حالی چنین گفته است که آنچه در اتمسفر حقیقی سینمای ایران میگذرد با اتمسفر ذهنی مدیران سینمایی کاملا متفاوت است.
محمد جوهری، کارگردان نمایش استرالیا: ما عربها ضربالمثلی داریم که میگوید، به من نانی و صحنهای بده تا به تو مردمی با فرهنگ بدهم. این درحالیاست که به دست آوردن این نان در گرو انجام کارهایی جز کار تئاتر است. درواقع در این زمانه امکان به دست آوردن نان از تئاتر دستکم در بیرون از تهران، وجود ندارد.