وقتی خلاقیت فخر میفروشد
هنر میتوانست پلی باشد میان روح انسانی و حقیقت، اما امروز برخی هنرمندان، نه در مسیر آفرینش که در جادههای لغزان خودبینی گام میزنند.
هنر میتوانست پلی باشد میان روح انسانی و حقیقت، اما امروز برخی هنرمندان، نه در مسیر آفرینش که در جادههای لغزان خودبینی گام میزنند.
جشنواره هنرهای تجسمی جوانان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال ۱۴۰۴، بار دیگر همانند سالهای گذشته به میدان آمده است تا بهزعم برگزارکنندگان، فضایی برای عرضه و نمایش تواناییهای جوانان و هنرمندان معاصر کشور فراهم آورد.
طبقه متوسط ایرانی در روزمرگی خود با هزینههای زندگی دستوپنجه نرم میکند، درحالیکه حراجهای هنری با تابلوهایی که میلیاردی فروخته میشوند، تصویری متفاوت از هنر در ایران ارائه میدهند.
در پهنه گستردهای از جهان که از شبهقاره هند و آسیای میانه تا غرب آسیا، جهان عرب و بخشهای وسیعی از آفریقا است، خوشنویسی جایگاهی بیمانند یافته است. خط در این جغرافیا نهتنها ابزاری برای نوشتار، بلکه زبانی برای بیان زیبایی، هویت و فرهنگ بوده است؛ زبانی که معنا و فرم را درهمآمیخته و تجربهای فراتر از دیدن و خواندن پدید آورده است.
جامعه معاصر ایران درگیر مجموعهای از بحرانهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که هر روز بخشی از توان روانی و امید اجتماعی مردم را میفرساید.
از آغازین روزهای پیدایش بشر، هنر همواره یکی از ابزارهای بیانناپذیرترین تجربههای انسانی بوده است. انسان، پیش از آنکه زبان گفتاری شکل بگیرد، با نشانهها، اشکال و خطوط ابتدایی احساسات، ترسها، رویاها و تمایلات درونیاش را بر دیوار غارها حک میکرد.
در میان هنرمندان برجسته ایرانی، کمتر کسی است که ناماش به اندازه محمود فرشچیان با هنر نگارگری ایرانی گره خورده باشد.
در میانه روزهایی که جامعه در حال عبور از غم و داغی عمیق است و هنوز خاطرهی آوار، خون و بیپناهی از ذهن مردم پاک نشده، اقدام اخیر شهرداری تهران، بیش از هرچیز زخم نمکپاشیشده بود.
در سالهایی که هنرهای تجسمی ایران در میانه چالشهای متعدد اجتماعی و سیاسی دستوپا میزند، جایگاه زنان هنرمند بهرغم همه محدودیتها و موانع، همواره موضوعی حساس و بحثبرانگیز بوده است.
روزهای ناآرام ایران، تنها میدان نبرد نظامی نبود. آنچه در سایه تجاوزات رژیم اسرائیل بهخطر افتاده، فراتر از مرزها و خاک، میراث فرهنگی، آثار هنری، تاریخی و حافظه هویتی ملت ایران بود.