در دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ انتقاداتی جدی به تلویزیون ابراز شد. برای نمونه، نیل پستمن درباره ظهور رسانههای الکترونیک گفت که این رسانه‌ها فرهنگ نمایش و فرهنگ فست فودی را ترویج می‌کنند و این به علم که امری عمیق و جدی است، آسیب میزند.
دقیقاً نمی‌دانم چرا و از چه زمانی، اما مدتیست که رایج شده بسیاری از رسانه‌ها و نویسندگان، به‌جای استفاده از لفظ «حکومت»، از کلمه «سیستم» استفاده می‌کنند. شاید یکی از عللش این باشد که لفظ «حکومت» انگار خیلی سیاسی است، بنابراین شاید می‌خواهند با «سیستم»، کمی وجه کارشناسی به متن بدهند و زهر مطلب‌شان را بگیرند
یونانیان معتقد بودند که اگر کسی اوقات فراغت نداشته باشد اصلاً شهروند خوب به حساب نمیآید چون جدا از میزان توان ذهنی، اوقات فراغت فرصت و زمان اندیشیدن را برای آدمی فراهم میآورد. حال اگر بخواهم عرضم را خلاصه کنم، باید بگویم که از نظر نوروساینس، برونسپاریِ «دغدغههای حلنشدنی» به منظور سَبُکسازیِ بارِ شناختیِ مغز، یکی از فواید فرگشتیِ توسل به شبهعلم و خرافه است.
میزس حتی از فون هایک نیز نگاه منفی‌تری نسبت به مداخله دولت در مناسبات بازار داشت و به همین دلیل است که او را می‌توان از عمده‌ترین متفکران مکتب نئولیبرالیسم دانست.
«ماجرا» فصلنامه‌ای تاریخی ـ سیاسی است با صاحب‌امتیازی حوزه هنری انقلاب اسلامی، مدیرمسئولی محمدمهدی دادمان و سردبیری جواد موگویی که نخستین شماره آن بهار ۱۴۰۳ با عکس جلدی از آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای و تیتر «پیروزی بدون جنگ: رهبر انقلاب چگونه ایران را از جنگ‌ها عبور می‌دهد؟» منتشر شد.
با اینکه باید خوشحال بود که فیلم‌های ایرانی در گستره‌ای وسیع‌تر و برای مخاطبانی جهانی به نمایش درمی‌آیند، اما به خصوص با توجه به تقارن برگزاری این جشنواره با جشنواره فیلم فجر نمی‌توان تاسف خود را از اینکه چگونه به‌راحتی سرمایه‌های خود را از دست می‌دهیم، کتمان کرد.
نویسندگان این بیانیه بدون کوچکترین نگرانی هرچه خوبی است، به نام خود سند زده‌اند و به بهانه اشتباهات مخالفان‌شان، تصور کرده‌اند که خوانندگان این متن فراموش کرده‌اند که خود این جریان دچار چه خطاهای مهلکی شده است.
اگر گفتمان‌های رایج سیاسی در ایران معاصر را در نظر بگیریم، می‌توان از چهار گفتمان ناسیونالیستی، مارکسیستی، اسلام سیاسی و لیبرالی به‌عنوان قدرتمندترین گفتمان‌ها نام برد. در این چهار گفتمان، «ایران» و به‌طور خاص «ایران باستان» (دوره قبل از حمله اعراب) به چهار شکل متفاوت بازنمایی میشود.
ابراهیم نبوی در زمانه موسوم به دوره «دوم خرداد» و به‌طور ویژه در طنز مطبوعاتی گل کرد و نامش شهره آفاق شد. در همین دوران نیز اتفاقاً کتاب‌های بسیار زیادی را منتشر کرد که برخی از آنها محتوای طنزآمیز داشتند، اما دسته‌ای دیگر شامل گفت‌وگوهای او با شخصیت‌های سیاسی، روشنفکری و مطبوعاتی ایران بود.
کتاب «قدرت نرم چینی»، نوشته ماریا رپنیکووا ازجمله آثاری است که به تلاش‌های گسترده و چندجانبه چین برای افزایش قدرت نرم این کشور اشاره می‌کند.
