اینطور به نظر میرسد که در این شرایط حساس که ایران با انبوهی از مشکلاتِ حلنشده و بهحالخود رهاشده اقتصادی، سیاسی و اجتماعی روبهرو است، هنوز ساختار سیاسی کشور نتوانسته است به طور نسبی به اجماعی در خصوص راهبردی که باید در پیش بگیرد برسد.
مهمترین تاثیر انتشار دیپسیک صرفاً محدود به چالشهای روابط بین آمریکا و چین نمیشود بلکه به باقی جهان و به خصوص کشورهای جنوب جهانی مربوط میشود. حالا که همه کشورها به بهترین نسخه هوشمصنوعی دسترسی دارند که با کمترین نیازهای سختافزاری کار میکند، موانع مالی و سختافزاری که موجب میشد کشورهای جنوب جهانی در عرصه هوشمصنوعی عقب بمانند، از میان برداشته شده است.
سقوط حکومت اسد مشکل منحصربهفردی برای کشورهای عربی بهخصوص عربستان سعودی و امارات ایجاد کردهاست.
در شرایط فعلی وضعیت اقتصادی خوب نیست، سرمایه اجتماعی تحلیل رفته و رابطه دولت-ملت نیز اصلاً رضایتبخش نیست. در چنین شرایطی عراق آخرین سنگر ایران در منطقه است.
حال که اسد سقوط کرده و از سوریه گریخته است، آیا همه مشکلات و مسائل سوریه قرار است حل و فصل شود؟ آیا شکافهای عمیق اجتماعی و مذهبی که اتفاقاً خاندان اسد برای حفظ قدرتش از آنها استفاده میکرد، با رفتن اسد، ناپدید میشوند؟ آیا ساختارهای اجتماعی و سیاسی ویرانشده به واسطه دیکتاتوری اسد، با رفتن او به ناگاه جان گرفته و سر برمیآورند؟ سوریه چطور میتواند از زخمهای عمیق بهجامانده از دیکتاتوری خاندان اسد التیام یابد؟
اگرچه بشار اسد در نهایت از دور قبل درگیری ها جان سالم به در برد، اما ۱۳ سال جنگ فرسایشی، ارتش عربی سوریه را از درون تهی کرده و موجب شد این نیرو در فساد غرق شود.
تهدیدی که اکنون متوجه ایران است این است که با توجه به دستاوردهای ترکیه در سوریه، ممکن است آنکارا تصمیم بگیرد از فرصت استفاده کرده و از طریق روابطش با باکو، در شمال ایران نیز دست به تحرکاتی بزند. اگر این اتفاق رخ دهد، هم جناح شمالی و هم جناح غربی ایران به نقاط تهدید تبدیل خواهند شد.
انتخاب بین یک ایرانِ حامی روسیه و یک ایرانِ غیرهستهای، یک دوراهی نادرست است: منافع روسیه هم با سیاست خارجی مکمل روابط از سوی تهران و هم فقدان سلاح هستهای در زرادخانه ایران تامین میشود.
حالا که حزبالله، بهعنوان مهمترین بازوی منطقهای ایران متحمل خسارات زیادی در درگیری با اسرائیل شده است، شاید زمان مناسبی باشد تا وضعیت نفوذ ایران در خاورمیانه را مورد ارزیابی مجدد قرار دهیم.
آفت همیشگی در سیاستخارجی ایران، سرریز شدن تعارضات منافع جناحی به سیاستخارجی بوده است.
