نپذیرفتن دعوت مصر از سوی ایران برای شرکت در اجلاس شرم‌الشیخ نه به هدر دادن فرصت دیپلماسی است و نه تله؛ بلکه این موضوع را باید از زاویه‌ای منطقی‌تر و واقع‌بینانه‌تر دید و آن‌هم این است که دولت و حکومت در ایران هنوز آمادگی لازم برای تغییر رویکرد در سیاست تعامل با آمریکا و اروپا را ندارد.
هیچ‌چیز علیه ما نیست؛ از جمله توافق‌نامه صلح جمهوری آذربایجان و ارمنستان و طرح سپردن دفاع نظامی لبنان به ارتش این کشور. آنچه علیه ماست، سیاست‌ها و رویکردهای خود ماست.
سایه‌های جنگ همچنان بر گستره ایران سایه افکنده است و دیر یا زود همچون طوفانی با سرعت بالا وزیدن می‌گیرد. دلیل آن هم کاملاً روشن است. آمریکا و اسرائیل به هدف‌های خود دست نیافته‌اند و از ظواهر پیداست که ایران هم هنوز به آن میزان آمادگی که آمریکا و اسرائیل را از ترغیب حمله به ایران بازدارد، نرسیده است.
در روزگاری که عملکرد نادرست برخی حکمرانان ایرانی افکارعمومی و بالطبع، اکثریت روشنفکران ایرانی را به سرنوشت و موقعیت دشوار و سخت زنان و کودکان غزه بی‌تفاوت کرده است؛ عبدالکریم سروش به صدای رسای روشنفکر معاصر ایرانی تبدیل شده است.
آقای پزشکیان اگر بیش از این دست روی دست بگذارید و فکر عاجلی برای وزارت و وزیر ناکارآمد نیرو نکنید؛ ناترازی برق، اوضاع نابسامان آب و بی‌عدالتی در توزیع، فاجعه بزرگی به بار می‌آورد.
هرگونه اصلاح در شیوه و نحوه اداره کشور که بخواهد چارچوبی برای اصلاح ساختارها و ایجاد وضعیتی برای توسعه اصولی و پایدار باشد، زمانی قابل تحقق است که ثبات و امنیت به‌وجود آید. در حال حاضر، کشور با بحران تهدید و فشار بیرونی مواجه است.
در چند روز اخیر دو بیانیه با دو رویکرد متفاوت اما در یک بستر مشترک انتشار یافت که بازتاب‌های متفاوتی داشت.
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، در روزهای اخیر با اعلام شرایط خود برای حمایت از امنیت دولت ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، این کشور را تحقیر کرده است. ترامپ با صحه گذاشتن بر تصرفات ارضی روسیه، از اوکراین می‌خواهد که مالکیت ۵۰درصد از معادن بی‌نظیر خود چون تیتانیوم، نیکل و منگنز را به آمریکا واگذار کند و از تقاضای پیوستن به ناتو هم چشم‌پوشی کند. در واقع، آمریکا و روسیه با تقسیم منافع در اوکراین، عملاً این کشور را به یک مستعمره نوین تبدیل کرده‌اند. تجربه اوکراین تجربه تلخی است که می‌تواند برای همه کشورها عبرت‌آموز باشد.
بازتاب داخلی سخنان رهبر انقلاب درباره مذاکره با آمریکا بار دیگر نشان داد که فهم تحلیلی ما از سیاست جهانی نیاز به یک بازنگری جدی دارد.
قرار بود یکی از دیگر اولویت‌های شما دوستی و زیست مسالمت‌آمیز با همه جهان باشد اما چرا هنوز جز راه‌های رفته و حرف‌های تکراری هیچ طرح روشنی که امیدآفرین باشد، قابل مشاهده نیست؟ چرا در همچنان بر همان پاشنه می‌چرخد و شفاف و روشن نمی‌گویید که چکار می‌خواهید بکنید.
