مخاطرات مجازی‌شدن عواطف
شماره 168 ماهنامه «مدیریت ارتباطات» به‌تازگی منتشر شده است. در این شماره پرونده‌ای به نام «حس هفتم» درباره اینکه «اینترنت با احساسات، عواطف و هیجانات ما چه کرد و چه می‌کند؟» تدارک دیده شده است.
در همین زمینه محسن محمودی یادداشتی از ناتالی بشی و آنتونی کلی را ترجمه کرده که در آن نویسندگان معتقدند: «هنـوز زود اسـت کـه از آرمانشـهر یـا پادآرمانشـهر عواطـف دیجیتالـی صحبـت کنیـم، امـا چـه خوش‌مـان بیایـد، چـه نیایـد، فناوری‌هـا به‌طور غیرقابـل انکاری درک عمومـی از عواطـف و احساسـات را دچـار دگرگونـی کرده‌انـد.
در ایـن فضـا، ایده‌های قدیمـی دربـاره معنای احساسـات، در حـال برچیده شـدن هسـتند کـه تـا حـدی در پیشـرفت برنامه‌نویسـی رایانـه، همچنیـن هـوش مصنوعـی و ربات‌هـا ریشـه دارد. ماننـد تمـام فناوری‌هـا، نتایـج ایـن تغییـر در عواطـف و احساسـات می‌تواننـد خـوب، بـد یـا خنثـی باشـند، امـا همیشـه به نوعـی محصـول عامـل انسـانی هسـتند.»
یکی دیگر از بخش‌های جذاب این پرونده گفت‌و‌گوی اختصاصی پریسا صادقیه با آدریان اسکریبانو، جامعه‌شناس آرژانتینی و نویسنده کتاب «عاطفه در عصر دیجیتال» است.
اسکریبانو در این مصاحبه درباره تاثیرات زیست‌جهان مجازی به سه مورد اشاره می‌کند: «نخسـت، مفهـوم و شـکل کار به‌شـدت تحـت‌تأثیـر زیسـت جهان مجـازی دگرگـون شـده اسـت. راه‌هـا و شـیوه‌های نوینـی بـرای مدیریـت کار ظهـور کرده‌انـد و مدیریـت آن دیگـر مسـتلزم حضـور در یـک فضـای کاری نیسـت. تمـام ادارات و سـازمان‌ها را می‌تـوان بـه یـک دسـتگاه لپ‌تـاب یـا رایانـه تقلیـل داد. اهمیت یافتـن شـغل دلیـوری در سراسـر دنیـا به خوبـی نشـان‌دهنده رونـق کسـب‌وکار دیجیتـال اسـت.
دوم، جای شکی نیست که صنعت سرگرمی نیز بسیار دستخوش دگرگونی شده است. وقتی در کشورهای پیشرفته سوار مترو می‌شوید، می‌توانید نمود این دگرگونی را به‌روشنی مشاهده کنید.
جوانان، کارمندان، کارگران و مهاجران همگی مشغول تماشای سریال‌ها و فیلم‌های مورد علاقه‌شان در فضای مجازی هستند و برخی نیز کتاب مورد علاقه‌شان را در این فضا مطالعه می‌کنند. سـوم، شـکل روابـط مـا در این زیسـت‌جهان مجازی بسـیار تغییـر کـرده اسـت. تقریباً روابـط رودررو دچـار نابـودی شـده‌اند.
مـن بـاور دارم به مرحلـه‌ای می‌رسـیم که بشـر امروزی بایـد تمـام مهارت‌هایـی را کـه بـرای روابـط فیزیکـی و رودررو نیاز است، از نو بیاموزد، زیرا تقریباً تمـام تجربه‌های مشـترکی کـه بـا حضـور دیگـران ممکـن می‌شـوند، بـه دنیـای مجـازی منتقـل شـده‌اند.»
از نظر اسکریبانو البته هنوز می‌توان در برابر این روند ایستادگی کرد و آن را تغییر داد: «همچنان وقت است، زیـرا همچنـان ایـن دنیـای واقعـی اسـت کـه فضـای مجـازی را برمی‌سـازد.
اگـر کنتـرل خود بر دنیـای واقعی را بهبود بخشـیم، می‌توانیـم کنترل خود بر فضای مجـازی را نیز تقویت کنیم. من باور دارم همچنان می‌توانیم دنیای واقعی را تغییر دهیم و دنیای مجازی بهتری برسـازیم.»
در این شماره «مدیریت ارتباطات» گفت‌و‌گویی هم با استاد پیشگام روابط عمومی الکترونیک ایران، شهیندخت خوارزمی درباره «گفت‌و‌گو» دیده می‌شود که خواندنی است.
خانم خوارزمی 35 سال پیش و در دنیایی که تصور دنیای امروز برای بسیاری دشوار بود، شروع کرد به ترجمه کتاب‌های آلوین تافلر؛ کتاب‌هایی چون جابه‌جایی در قدرت، موج سوم و شوک آینده.
به همین دلیل نیز به «مترجم ادبیات دانایی‌محور» شهرت پیدا کرد. در این مصاحبه خوارزمی به سطوح سه‌گانه گفت و شنود (دولت و مردم، درون‌سازمانی و میان‌فردی) اشاره می‌کند.
