سرمای چهار صبح، آدم می‌کشه آقا

تا به حال فکر کرده‌اید چرا به «هوملس‌ها» می‌گویند کارتن‌خواب؟ شش، هفت سال پیش همین موقع‌های سال بود که کرمانشاه زلزله آمد. شب اول شهر مطلقاً هیچ نداشت و به معنای واقعی کلمه نه آب بود، نه آبادانی و نه بانگ مسلمانی. بعد از ساعت‌ها عکاسی دیگر رمقی به تنم نمانده بود.

وسط بیمارستان صحرایی دنبال چیزی می‌گشتم که زیر تنم بیاندازم و بتوانم مدتی چشم روی چشم بگذارم. نتیجه جستجویم شد یک عدد کیسه زباله بیمارستانی که یک‌و‌نیم‌ متر طول داشت. با خیال آنکه کیسه زباله می‌تواند کار کیسه خواب را بکند داخلش رفتم. پنج دقیقه بعد فهمیدم زهی خیال باطل.

گرما را نگه که نمی‌دارد هیچ، آنقدر سروصدا از خودش تولید می‌کند که هرگز نمی‌شود به خواب رفت. درد سرتان ندهم تا یکی دو ساعت هر چه به مخیله‌‌ام آمد را امتحان کردم... دست آخر چند تکه کارتن دارو پیدا کردم و زیرم انداختم و در کمال ناباوری متوجه شدم که کارتن نمی‌گذارد سرمای زمین به تنم راه پیدا کند و بیخود نیست که هوملس‌ها برا خوابیدن دنبال کارتن می‌گردند.

چشم‌هایم را روی هم گذاشتم و یک ساعت بعد نزدیک چهار و پنج صبح از شدت سرما بیدار شدم. انگار کن که کارتن هم دیگر زورش به سرما نمی‌رسید و وا داده بود. آن شب به هر سختی و بدبختی بود گذشت.

اما نکته‌ای که بعدِ آن شب از ذهنم  بیرون نمی‌رود این است که بعد هجوم سرما دیگر ساعت جلو نمی‌رفت و برای هر دقیقه باید صد سال انتظار می‌کشیدم.

از آن روز به بعد درباره تجربه‌ام با هر کارتن‌خوابی که حوصله‌ام را داشت حرف زدم و عجیب اینکه این تجربه برای همه کارتن‌خواب‌ها یکسان و جانکاه بود و در جوابم می‌گفتند: «سرمای چهار صبح، آدم می‌کشه آقا»... هوا کم کم رو به سرما می‌رود و خیلی از شب‌ها باران و برف هم ضمیمه باقی سختی‌ها می‌شود.

بیشتر کارتن‌خواب‌ها روزگاری برای خودشان کسی بودند و بروبیایی داشته‌اند. حالا به هر دلیل بخت یارشان نبوده و زندگی سر ناسازگاری گذاشته و به این روز افتاده‌اند.

در این شب‌ها اگر گذرتان به خسروان بی‌ کُله شهرتان افتاد اگر توانش را دارید غذای گرم و نوشابه‌ای مهمان‌شان کنید. اصلاً اگر وقت دارید با آن‌ها هم‌سفره شوید و گپ بزنید. قول می‌دهم یکی از شیرین‌ترین معاشرت‌های عالم را تجربه می‌کنید.