بازی ترامپ با پکن با ابزار تشدید فشار بر تهران

به گزارش هم میهن آنلاین ؛مجله خبری آنلاین the cradle در تازه ترین نوشتار به بررسی اولویت های دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده در سیاست خارجی پرداخته و می نویسد: در طول دهه گذشته، چین حضور استراتژیک خود را در منطقه خلیج فارس عمیق تر کرده و به یک شریک تجاری برتر، واردکننده انرژی، سرمایه گذار و توسعه دهنده زیرساخت تبدیل شده است. غرب آسیا، به طور کلی، یک رابط زمینی و آبی حیاتی بین آسیا و اروپا است، مسیرهای ترانزیتی کلیدی برای موفقیت ابتکار کمربند و جاده (BRI) چین برای اتصال دو قاره در این منطقه قرار دارد. اما پروژه های بلندپروازانه غرب آسیا که توسط شی جین پینگ، رئیس جمهور چین راه اندازی شده می تواند در دولت دوم ترامپ با موانعی مواجه شود.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده، تنها در دو ماه اول ریاست جمهوری خود، دستورات اجرایی را برای اولویت دادن به صنعت داخلی امضا کرد، تعرفه هایی را بر طیف گسترده ای از واردات خارجی وضع و دکترین «اول آمریکا» را احیا کرد. در حالی که چین قصد دارد روابط متنوع خود را با منطقه حفظ و گسترش دهد، به نظر می رسد واشنگتن و پکن در مسیر تشدید رقابت در یکی از حساس ترین عرصه های ژئوپلیتیکی جهان هستند.

یک سند طبقه بندی شده فاش شده، «راهنمای موقت دفاع استراتژیک ملی» که اخیرا در میان مقامات پنتاگون منتشر شده است، موضع تهاجمی فزاینده ایالات متحده را تأیید می کند. وزیر دفاع کابینه ترامپ درگیری احتمالی با چین بر سر تایوان را به عنوان اولویت اصلی معرفی کرد در حالی که مهار روسیه را به متحدان اروپایی برون سپاری کرده است. خطرات دیگری نیز به ویژه از سوی کره شمالی، ایران و روسیه در این سند مورد اشاره قرار گرفته اما نگاه استراتژیک به وضوح به چین دوخته شده است.

در این زمینه، ایالات متحده فشار بر متحدان خود را برای افزایش هزینه های دفاعی، به ویژه در اروپا، غرب آسیا و شرق آسیا افزایش می دهد. کارزار مداوم «فشار حداکثری» بر ایران هدفی دوگانه دارد: مهار تهران و مختل کردن صادرات نفت ایران به چین. منطق روشن است؛ واشنگتن با محدود کردن ایران، یکی از شرکای کلیدی چین در زمینه انرژی را تضعیف می کند و نفوذ پکن را در منطقه ای که برای برنامه های طرح کمربند و جاده اش حیاتی است، محدود می کند.

دکتر ناصر التمیمی، اقتصاددان سیاسی مستقر در بریتانیا و متخصص در روابط خلیج فارس و چین توضیح می دهد که واشنگتن احتمالا فشار بر کشورهای شورای همکاری خلیج فارس را برای فاصله گرفتن از پکن تشدید و به طور بالقوه از ابزارهای بی پرده برای دستیابی به این هدف استفاده خواهد کرد. با این حال، کشورهای عربی حوزه خلیج فارس ثابت کرده اند که در ایجاد توزان در حوزه سیاست خارجی ماهر هستند. برهمین اساس ناصر التمیمی انتظار دارد که آنها به استراتژی همسویی های متنوع خود برای حفظ استقلال و به حداکثر رساندن تامین منافع ادامه دهند.

در واقع، تا سال ۲۰۲۳، چین به شریک تجاری پیشرو برای اکثر کشورهای غرب آسیا و شمال آفریقا تبدیل شده بود. تجارت بین چین و منطقه تقریبا دو برابر شده است و از ۲۶۲.۵ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ به بیش از ۵۰۷ میلیارد دلار تا سال ۲۰۲۲ رسیده است. چین اکنون بیش از نیمی از واردات نفت خام خود را از خلیج فارس تامین می کند. پکن با وجود تلاش ها برای جلوگیری از اتکای بیش از حد به یک تامین کننده، همچنان به منطقه به عنوان راه نجات وابسته است. در حالی که چین نفوذ محدودی بر محاسبات استراتژیک ریاض دارد، انتظار می رود که از جعبه ابزار اقتصادی خود برای کاهش تأثیر هرگونه معامله عربستان و آمریکا که منافع آن را تهدید می کند، به ویژه در زمینه فناوری، استفاده کند. پکن همچنین از چارچوب های نظامی به رهبری ایالات متحده مانند طرح ناتوی عربی - اسرائیلی خشمگین است و در حالی که هنوز نمی تواند با معماری امنیتی واشنگتن رقابت کند، احتمالا به دنبال جایگزین های خلاقانه برای تثبیت نقش خود خواهد بود.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید