صحبت از یک بار سنگین در میان است

اقتصاد ایران یک کارخانه زیان‌سازی‌ست. سرمایه‌گذاران از خواباندن سرمایه و نتیجه نگرفتن هراس دارند. رشد اقتصاد در ۱۲ سال گذشته -به جز در موارد استثنایی- منفی بوده و شاخص‌های کلیدی در دوره ریاست‌جمهوری ابراهیم

رئیسی وضعیت بدتری پیدا کرده است. این تصویر کلی از اقتصاد در جزئیات هم همین است، در زیرمجموعه‌های بخش‌های اقتصادی که یک خبرنگار اقتصادی هر روز باید از آنها بنویسد.

معتقدم خبرنگار اقتصادی بودن در ایران سخت‌تر از خبرنگاری در باقی حوزه‌هاست. در حوزه‌های دیگر مجبور نمی‌شوی هر روز خبر بد بدهی. بعضی روزها خبرهای خوب هم داری. امید و ناامیدی توامان در خبرها وجود دارد. اما وقتی خبرنگار اقتصادی هستی، نه فقط مدام با خبر بد مواجهی که خبرها به فاجعه تنه هم می‌زند و تو ناگزیری نه همه آن فجایع که بخش کوچکی از آنها را که از خطوط قرمز عبور نکرده، بنویسی و بار سنگین باقی آنچه می‌دانی و نمی‌توانی بنویسی را بر دوش خود حمل کنی.

هدف اما مطالبه‌گری‌ست. مطالبه‌گری از تصمیم‌گیران در قوای مجریه و مقننه چه از جناح اصلاح‌طلب برخاسته باشند، چه جناح معتدل یا اصولگرا. با این انگیزه که بتوانیم قدمی کوچک در راستای این هدف برداریم کار در هم‌میهن را شروع کردیم و تلاش‌مان در ۱۰۰شماره‌ای که گذشت نقد

سیاست‌های نادرست و ارائه پیشنهادات جایگزین کارشناسان به مسئولان بود؛ به این امید که ببینند و بخوانند و از توصیه‌ها

بهره‌ای ببرند.

اگر در سالگرد نخست ریاست‌جمهوری ابراهیم رئیسی در گزارشی عملکرد 10 شاخص کلان را بررسی و سقوط آنها را نقد کردیم، هدف‌مان راه انداختن دعوای سیاسی با جناح مدافع دولت نبود. نهیبی بود بر روند نادرستی که در حال طی شدن است. این روند در دولت گذشته هم بر همین سیاق بود و بارها کارشناسان بر اصلاح راه و روش‌ها به دولت تاکید کرده بودند.

اگر در گزارشی، تصمیمات پشت‌پرده برای قانونی کردن قاچاق میلیاردها تومان سوخت یارانه‌ای را افشا کردیم، خیال نداشتیم برای معدود تصمیم‌گیران این اتفاق نامبارک پرونده‌سازی کنیم. قصدمان شناساندن مسیری بود که به اشتباه دولت فعلی هم قصد قدم گذاشتن در آن را داشت.

اگر پرونده‌های فساد در بخش خودرو را مرور کردیم و زبان خریداران زیان‌دیده این پرونده شدیم برای آن بود که این چرخه فسادآلود تکرار نشود و متهمان خوش‌شانس این پرونده، به‌راحتی نتوانند حقوق زیان‌دیدگان را پایمال کنند.

اگر حرف از دانه درشت‌ها زدیم و امتیازات ویژه‌ای که از دولت و نظام بانکی گرفته‌اند را بررسی کردیم، ایجاد آگاهی در جامعه به‌منظور بالا بردن هزینه رانت‌خواری را مدنظر داشتیم.

قطعا در این ۱۰۰ شماره می‌توانستیم بهتر عمل کنیم. حتما به کارمان ایرادات جدی هم وارد است. حتی ممکن است اشتباهاتی از دل کارهایی که انجام داده‌ایم هم بیرون بیاید. از این به بعد هم نمی‌توانیم ادعا کنیم که کاری بدون ایراد و اشکال ارائه می‌دهیم. اما هدف همانی‌ست که شرح آن رفت.

با این توضیح که همزمان همراه همه کارهایی که انجام می‌دهیم و مطالبی که می‌نویسیم، یک نگرانی بزرگ در دل داریم. این نگرانی همانی‌ست که شاید دوستان‌مان الهه محمدی و نیلوفر حامدی هم داشتند. نگرانی از تکرار این اتفاق برای هر یک از ما. ما روزنامه‌نگارانی که با اهدافی آرمانی برای کشور قلم می‌زنیم، اما اهداف‌مان ممکن است تعبیر به همکاری با برخی که نام‌شان را عوامل بیگانه گذاشته‌اند تلقی شود.