توله یوز خرده بورژوا

وقتی از عکاسی حیات وحش حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم

خبرگزاری ایرنا در چهارماهگی «پیروز» مجموعه‌عکسی از این توله‌یوز منتشر کرده است. عکس‌های پیروز را که می‌بینم ناخوداگاه یاد بچه‌بورژوای لوسی می‌افتم که پدر و مادرش به‌جای سالگرد تولد برایش ماهگرد می‌گیرند. هر ماه برایش کیک می‌خرند و بچه را با سلام و صلوات پشت کیک می‌نشانند و «هپی برث‌دی تو یو» می‌خوانند. خوشبختانه پیروز نااهل است و تربیت نمی‌پذیرد؛ وگرنه احتمالا بچه لوس و ننری تحویل حیات وحش می‌دادیم که برای غذای حاجت هم محتاج دام‌پزشک و تیم محافظتی بود. عکاسی از پیروز در پارک پردیسان بیش از اینکه عکس حیات وحش باشد، عکاسی اسنادی یا خبری است. البته که داستان ثبت عکس در محیط غیرفیلد هم نوعی از عکاسی حیات وحش است. اما عکاسی در فیلد(طبیعت) به غیر از تکنیک عکاسی به رفتارشناسی حیوانات، شناخت زیستگاه، لنز‌های سوپر تله و البته صبر ایوب بستگی دارد. از آنجایی‌که در ایران به این نوع عکاسی نگاهی غیردرآمدزا شده است در مقایسه با باقی مملکت‌ها رشد چندانی نداشته است. تاجایی‌که تنها یک کتاب در حوزه عکاسی حیات‌‌وحش تالیف شده است. ناگفته نماند که تلاش‌هایی به‌صورت فردی و محدود در این حوزه شده است که از جمله می‌توان به کانون شکار و افرادی همچون اسکندر فیروز و منوچهر ریاحی و بیژن فرهنگ دره‌شوری اشاره کرد. در سال‌های اخیر هم بعد از فراگیری شبکه‌های اجتماعی و اقبال مردمی به عکس حیوانات، عکاسی حیات‌وحش جان گرفته است. اما شاید تولید عکس ماندگار در این حوزه زیاد نباشد ولی شش‌هفت سال پیش یک عکس از امیرحسین خالقی از یوز و توله‌هایش منتشر شد که پرچم عکاسی حیات‌وحش را بالا برد.