| کد مطلب: ۱۷۳۳

صدایی آرام، قانونمند و مناسب گفت‌وگو

روزنامه هم‌میهن ، منتشر کننده آخرین و بروزترین اخبار داخلی و خارجی.

اگر به کسی که قند بسیار بالایی دارد و به مرز خطرناکی رسیده، دارویی یا غذایی تجویز شود که قندش را بالاتر ببرد، به‌چنین تجویزی چه باید گفت؟ جامعه‌ای که یک ماه درگیر بحران اعتراضات جوانان خود است و هیچ مجرایی هم برای گفت‌وگو میان دولت و معترضان وجود ندارد، چراکه معترضان نماینده‌ای ندارند، آنان توده‌‌ای عصبانی و خشمگین هستند که از نظر ساختار رسمی فریب دشمنان را خورده‌‌اند و از نظر خودشان هم ذی‌حق هستند. در چنین وضعی مجلس طرحی را با غلبه رویکرد امنیتی درباره تشکل‌های اجتماعی در دست بررسی قرار می‌دهد که در یک ساختار قانونگذاری معقول و متعارف دقیقا عکس چنان طرحی انتظار می‌رفت. یعنی باید متوجه می‌بودند که وضعیت کنونی محصول فقدان یا حذف چنین تشکل‌هایی است که موجب شده جوان این جامعه نتواند در امور آن مشارکت کند و دچار فاصله عمیقی با ساختار رسمی شود و در نهایت نیز به رفتار اعتراضی کنونی منجر شده است. رویکرد امنیتی و انتظامی به نهادهای مدنی و تشکل‌های اجتماعی و کوشش برای محدود کردن آنها، ساختار رسمی را نه‌تنها در سطح مردم و جامعه منزوی‌تر و فاصله‌ها را بیشتر می‌کند، بلکه حکومت را نسبت به درک واقعیات اجتماعی بیگانه‌تر می‌کند و متقابلاً نیز مردم را نسبت به حکومت دورتر و بدبین‌تر و خشمگین‌تر می‌‌کند. مهمتر از همه اینکه بارهای فراوانی را بر دوش نحیف این دولت یا هر دولت دیگری قرار خواهد داد که همه دولت‌ها از برداشتن آن ناتوان هستند. به‌علاوه موجب انزوای بین‌المللی ایران نیز خواهد شد. تشکل‌های اجتماعی به‌نوعی حوضچه آرامش اعتراضات هستند و اجازه نمی‌دهند که مطالبات متراکم‌ شده و مردم، خشمگین و رفتارها خشن شوند. همچنین مردم از طریق این تشکل‌ها با حکومت در تعامل هستند و به بده‌بستان مشغول می‌شوند. تضعیف آنها دقیقا به معنای بالا بردن قند خون بیماری است که در شرایط کنونی نیز قندش بسیار بالاست. این نحوه برخورد با مسائل جامعه از سوی نمایندگان نشان‌دهنده آن است که طرح و برنامه‌های این مجلس براساس عقلانیت متعارف تصویب و رسیدگی نمی‌شود. مشکل تمامیت‌خواهی این است که همه را می‌خواهد، در‌حالی‌که توجه ندارند این رویکرد موجب تشدید تخاصمات و افزایش اعتراضات می‌شود. تشکل‌های اجتماعی نه «تهدید»، بلکه قطعا «فرصت» هستند، رویکرد امنیتی به آنها ویرانگر است و رویکرد مشارکتی و توسعه‌ای را باید جایگزین آن کرد. این تشکل‌ها صدای مردم هستند، البته صدایی آرام، متین، قانونمند و مناسب برای گفت‌وگو؛ محدود کردن این صدا، پیشاپیش محکوم به شکست است. حذف این صدا به معنای پاک کردن صورت مسئله است و نه چیز دیگر و این آغاز بحران‌های بزرگ‌‌تر است.

دیدگاه
آخرین اخبار
پربازدیدها
وبگردی