حملونقل و مسکن در خواب
روزنامه هم‌میهن ، منتشر کننده آخرین و بروزترین اخبار داخلی و خارجی.
انتخاب وزیر در ایران متاسفانه مبتنی بر اصول پذیرفته شده مدیریتی نیست. در کشورهای توسعه یافته لزومی ندارد که وزیر (احتمالا به جز وزیر خارجه)، در موضوع وزارتخانه آشنایی در حد کارشناسی داشته باشد، زیرا مدیریت های وزارتخانه ها از جمله معاونان و مدیران کل به نسبت ثابت هستند و امور کارشناسی وزارتخانه را انجام می دهند. وزرا فقط در سیاستگذاری دخالت می کنند و با آمدن و رفتن آنان، مدیران و معاونان و کارشناسان عوض نمی شوند. به همین علت در کشورهای پیشرفته برخی از وزرا با فاصله زمانی اندک، عهده دار مدیریت دو یا چند وزارتخانه کاملا متفاوت و بدون ارتباط با تحصیلات دانشگاهی خود می شوند و کسی هم متعرض آن نمی شود. زیرا وزیر کارشناس نیست، بلکه سیاستمداری است که در
حوزه کارشناسی دخالت نمی کند. در ایران ماجرا برعکس است. همه وزرا خود را صاحب نظر و کارشناس حوزه مربوطه هم می دانند، معاونان و مدیران کل به طور کامل تحت امر و تابع نظرات او هستند و به جای آنکه ملتزم به حقایق کارشناسی باشند، تابع دستور وزیر هستند. اتفاقا وزرا نیز آنان را به شکل اتوبوسی با خود می آورند و می برند و جایگاه کارشناسی آنان در وزارتخانه تثبیت شده نیست. با توجه به این تفاوت در نقش وزرا، وزیری که در ایران با حوزه وزارتی خود ناآشنا باشد، دچار مشکل می شود. آقای وزیر راه از این جمله است. ایشان مدت ها در ضمیر ناخودآگاه خویش فکر می کرد که وزیر نفت است و اصولا خود را برای وزارت نفت و نه راه، آماده کرده بود، چراکه تعلق
خاطری به وزارتخانه اخیر نداشت و اخباری که درباره چگونگی پیشنهاد این وزارتخانه به او وجود دارد، نشان دهنده همین نکته است. ازاین رو، نمی توانست کارآیی کافی در این وزارتخانه داشته باشد. همچنان که تاکنون نداشته است. از سوی دیگر، یکی از وعده های آقای رئیسی ساخت سالانه یک میلیون واحد مسکونی از سوی این وزارتخانه بود که این وعده را نمی توان با عددسازی لاپوشانی کرد. البته طبیعی است که بلافاصله پس از یک سال، نباید انتظار داشت چنین رقمی محقق شود، بلکه باید در طول چهار سال، چهار میلیون واحد مسکونی ساخت و عرضه کرد. با وجود عملکرد بیش از یک سال این وزارتخانه، تردیدی نیست که تحقق این وعده نیز به سرنوشت وعده سالی یک میلیون و سیصدهزار شغل دچار خواهد شد. بعید است که آقای قاسمی از آقای عبدالملکی قوی تر و مطلع تر باشد که هیچ شغلی اضافه
نکرد. بنابراین انتظار می رود که در مدیریت این وزارتخانه زیرساختی و بسیار مهم تجدیدنظر شود. دولت نباید نگران باشد که کسی در نقد دولت بگوید که چرا وزرا در طول یک سال تغییر می کنند. حتی اگر این نقطه ضعف باشد که قطعا هست، ولی نقطه ضعف بزرگ تر، تداوم این مدیریت بر وزارتخانه زیربنایی است. مساله این وزارتخانه فقط ساخت سالانه یک میلیون مسکن نیست، زیرساخت های راه شامل جاده ای و ریلی، هوایی و دریایی و بنادر و... آن اندازه مهم است که باید قوی ترین مدیران در آنجا عهده دار امور شوند. متاسفانه این ناکارآمدی از ابتدا معلوم بود و اکنون با بازداشت یکی از افراد کلیدی این وزارتخانه، مساله جدی تر هم شده است. ممکن است برای سرپوش گذاشتن بر ناکامی ها، به
زودی شروع به تحویل تعدادی محدود از مسکن هایی کنند که ربطی به این دولت ندارد و مربوط به دولت های قبل است. نباید نمایش این تعداد مسکن باقیمانده از دولت قبل که چندان هم زیاد نیست، مورد توجه قرار گیرد. باید رسیدگی کنید که روشن شود بسیاری از پیمانکاران و شرکت های بزرگ فعال در این حوزه، نگران سرنوشت زیرساخت های حمل و نقل و مسکن هستند؛ کاری را که امروز می توان انجام داد، به فردا موکول نکنید.
