بهداشت و درمان در آی‌سـی‌یو

با اطمینان می‌توان گفت که بخش بهداشت و درمان در بیشتر کشورهای جهان با مشکلاتی مواجه هستند که معمولا جزو اولویت‌های اول و دوم دولت‌ها برای حل یا بهبود آنها قرار دارد. این وضعیت با ویروس کرونا در سه سال گذشته تشدید هم شده است. ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. ولی مشکلات بخش بهداشت و درمان در ایران فراتر از سایر جوامع است و اکنون در موقعیت خطیری قرار گرفته و شاید لازم باشد که به آی‌سی‌یو منتقل شود. مهمترین دلیل این ادعا سطح بالای این بخش از حیث نیروی انسانی پزشک است که کشور را از رفتن بیماران به خارج بی‌نیاز کرده است. همچنین سطح مطلوب تجهیزات پزشکی به‌ویژه در بیمارستان‌های دولتی است که هر دو ویژگی در حال رکود جدی و عقب‌گرد هستند و باید برای آنها فکری اساسی کرد. نیروی انسانی متخصص به چند علت در حال کناره‌گیری از این حرفه یا مهاجرت هستند. مهمترین آنها نظام قیمت‌گذاری دستمزد است که بسیاری از پزشکان را ناامید از ادامه کار در این حرفه در اینجا نموده است. هم‌اکنون نیز اخباری از دانشگاه‌های کشور به گوش می‌رسد که ترک‌تحصیل از این رشته بسیار محبوب در حال افزایش است. علت دیگر ناامیدی از آینده این حرفه و وضعیت سیاسی و اجتماعی کشور است که انگیزه‌های بقا در کشور را کاهش می‌دهد. علت دیگر نیز جریان ضدعلم یا شبه‌علمی است که در مدیریت و سیاستگذاری این بخش نفوذ دارد و پزشکان حاذق به‌کلی از این جریان مدیریتی دور مانده‌اند و با حرفه و بخش خود احساس بیگانگی می‌کنند.

این مجموعه از نارسایی‌ها موجب شده که وضعیت اقتصادی پزشکان و بیمارستان‌ها و مراکز درمانی دولتی نامطلوب‌تر شود، به‌ویژه آنکه ناتوانی در تامین دارو نیز معضلی اضافه بر این موارد شده است و در نهایت بخش بهداشت و درمان دولتی و بیمه‌ای را با ناکارآمدی قابل انتظاری مواجه کرده و متاسفانه چشم‌اندازی هم در جهت بهبود آن دیده نمی‌شود. گزارش مستند امروز هم‌میهن به‌خوبی این واقعیت را درباره وضعیت مراکز درمانی سازمان تامین اجتماعی بازتاب می‌دهد. دور نیست که ایران به‌جای آنکه قطب درمانی منطقه باشد مردم آن برای درمان به بیمارستان‌های منطقه مراجعه کنند و پزشکانی که با هزینه این کشور درس خوانده و تربیت شده‌اند در آنجا مشغول درمان مردم ایران باشند. برای این بخش باید امروز فکری اساسی کرد، فردا هم دیر است. متاسفانه مقامات حکومتی چندان درگیر ناکارآمدی‌های این بخش نیستند، چون به‌راحتی با یک تلفن همه چیز حل است؛ بیمارستان خوب و درمان خارج از نوبت و جراح درجه یک و داروی در دسترس و خدمات پرستاری مناسب، همه و همه برای آنان آماده و در دسترس است، ولی این مردم به‌ویژه بیمه‌ شدگان هستند که دفترچه به دست از این مرکز به آن مرکز پاس داده می‌شوند و افرادی هم که پول دارند در بیمارستان خصوصی نیاز درمانی‌شان تامین می‌شود. به نظر می‌رسد که دولت برای این بخش هم هیچ برنامه‌ای ندارد، جز صبر و بردباری!