اندیشکده‌ها
سوری‌ها پتو و چادر میخواهند
سوری‌ها پتو و چادر میخواهند
در مرکز حارم، در استان ادلب، صدها خانواده سوری دور اجاق‌ها و چادرها جمع شده‌اند و به ردیف آپارتمان‌های فروریخته‌ای که قبلاً خانه‌شان بود، نگاه می‌کنند. ابو احمد، مدیر اردوگاه جدید می‌گوید: «این فاجعه هزار سال است که برای سوریه اتفاق نیفتاده است. جامعه بین‌المللی باید شاهد اتفاقاتی باشد که برای ما می‌افتد و به ما کمک کند.» با این حال، به‌رغم تعداد زیادی پرواز کمک‌های بین‌المللی که در دمشق فرود آمدند و دیدار روز پنجشنبه رئیس برنامه جهانی غذای سازمان ملل از حلب، اولین کامیون‌های کمک‌رسانی سازمان ملل متحد تا بعدازظهر شنبه به سوریه تحت کنترل مخالفان نرسیدند. فقط 22 کامیون به گذرگاه باب الحوا رسیدند و تا اواخر روز شنبه طول کشید تا اولین کاروان‌های عربستان سعودی، کویت و قطر به شمال حلب رسیدند. هیچ سازمان غیردولتی بین‌المللی دیگری هنوز کمک ارسال نکرده است. 22کامیون مجموع کمک‌های بین‌المللی است که شش روز پس از زلزله ویرانگر به سوریه، تحت کنترل مخالفان راه یافته است. زلزله‌ای که هزاران خانه را بر سر خانواده‌ها در جنوب غربی ترکیه و شمال غرب سوریه در 6 فوریه فرو ریخت به سوریه، تحت کنترل مخالفان راه یافته است. بیش از 5
هزار ساختمان آسیب دیده یا ویران شده است. اکثر مردم بومی ادلب نیستند و در سال‌های گذشته از خانه‌های خود در سایر نقاط کشور اخراج شده‌اند، خسارت‌ها بیش از 30 هزار خانواده را تحت تاثیر قرار داده است. افراد تازه آواره‌شده توسط همسایگان، خانواده‌های بزرگ و در 68 کمپ آوارگان که اخیراً ساخته شده‌اند، اسکان داده می‌شوند.
این کمپ‌ها برای آوارگان جدید به لطف سازمان‌های غیردولتی محلی به سرعت ایجاد شده‌اند. سازمان‌های غیردولتی درهای انبارهای خود را برای تحویل چادر، اجاق خوراک‌پزی، پتو و آب باز کرده‌اند. ابو احمد، مدیر کمپ بزرگ در مرکز حارم، می‌گوید: «چادرهای ما تمام شده است و هیچ اجاقی برای گرم کردن مردم نداریم. تا دو روز پیش تنها در این کمپ 270 خانواده و در سه اردوگاه خارج از حارم 200 خانواده وجود داشت که این تعداد در حال افزایش است. از زمان وقوع زلزله، دمای هوا هر شب به زیر صفر رسیده است و پیش‌بینی می‌شود که در هفته‌های آینده نیز به همین شکل باقی بماند. از خانواده‌های داغدار آسیب‌‌دیده، در برخی مواقع برخی افراد بر اثر سرما جان خود را از دست می‌دهند.
بیمارستان‌های ادلب به شدت کمبود منابع دارند و این کمبود‌ها بحران را تشدید می‌کند. کمک‌های مادی به شبکه 58 بیمارستان خصوصی و دولتی در سراسر ادلب در طول سال گذشته از بین رفته است. احتمالاً به این دلیل است که انتقال منابع توسط سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی و دولت‌ها به سمت اوکراین سرازیر شده است. این امر منجر به تعطیلی برخی از بیمارستان‌ها و کاهش قابل توجه ظرفیت بیشتر بیمارستان‌ها شده است. بسیاری از آنها اکنون قادرند تنها با 20 یا 40درصد آنچه قبلا می‌توانستند کار کنند. هنگامی که زلزله رخ داد، موسسات پزشکی در سراسر شمال غرب سوریه قادر به پاسخگویی کافی نبودند. آنها باید تصمیم می‌گرفتند چه کسی را فوراً درمان کنند و چه کسی را به خانه بازگردانند. کارهای بزرگی مانند جراحی‌ها باید به تعویق می‌افتاد، زیرا به همه افراد نیاز داشتند تا مشغول مراقبت‌های فوری‌تر شوند.
در ادلب همه برای کمک به میدان آمده‌اند. امدادگران کلاه‌سفید در کنار سربازان جناح شورشی منطقه کار می‌کنند درحالی‌که شرکت‌های ساختمانی خصوصی تجهیزات سنگین را برای برداشتن آوارها فراهم می‌کنند. همه به کمپ‌های آوارگان، پتو و غذا اهدا می‌کنند، درحالی‌که سازمان‌های غیردولتی محلی برای رفع نیازهای هر شهر هر کاری که می‌توانند انجام می‌دهند. گروه‌های کوچکی تشکیل شده‌اند تا با تمام شدن موجودی انبارها چادرهای جدید را فراهم کنند. اکنون آنها یک بار دیگر از دنیا میخواهند که به آنها کمک کنند. آنها سال‌‌ها زیر بمباران سپری کرده‌اند و حالا این درخواست زیادی نیست. آنها فقط برای گرم ماندن دارو، پتو، چادر، اجاق گاز و سوخت میخواهند تا افراد بیشتری پس از جان سالم به در بردن از زلزله، از سرما جان خود را از دست ندهند.
