قانون اساسی میجی

قانون اساسی میجی، مشهور به قانون اساسی امپراتوری ژاپن، از ۲۹ نوامبر 1890 میلادی رسمیت یافت و تا دوم مه ۱۹۴۷ معتبر بود. پس از اصلاحات میجی در سال ۱۸۶۸، رهبران ژاپن به‌دنبال ایجاد یک قانون اساسی مدرن بودند. بنابراین سندی تدوین شد که در آن یک پارلمان دومجلسی وجود داشت، مجلس سفلی را مردم انتخاب می‌کردند و نخست‌وزیر و کابینه را امپراتور منصوب می‌کرد.

در این قانون به امپراتور ژاپن کنترل عالی ارتش و نیروی دریایی داده شد. البته شورایی خصوصی متشکل از سیاستمداران بزرگ که در عصر میجی ایجاد شده بود، به امپراتور مشاوره می‌داد و قدرت واقعی را در اختیار داشت.

محدودیت‌های رأی‌گیری که رأی‌دهندگان را به حدود پنج‌درصد از جمعیت مردان بالغ محدود می‌کرد، طی ۲۵ سال بعد کاهش یافت و منجر به حق‌رأی عمومی مردان شد.

احزاب سیاسی در دهه ۱۹۲۰ از قدرت محدود خود نهایت استفاده را می‌بردند، اما در دهه ۱۹۳۰ ارتش بدون نقض قانون اساسی توانست کنترل خود را اعمال کند.

پس از جنگ جهانی دوم، قانون اساسی جدیدی تصویب شد که در آن تصریح شده بود؛ «قدرت مستقل در اختیار مردم است».

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید