نمایش اثر هنری آداب دارد/درباره عکسی از حاشیه نمایشگاه ویتنام؛ زیبایی و نشاط جاودانه که شهرداری تهران برگزار کرده

تصویری که می‌بینید در حاشیه افتتاح نمایشگاه «ویتنام؛ زیبایی و نشاط جاودانه» که این روزها در ایستگاه مترو تجریش برقرار است گرفته شده. ظاهراً این نمایشگاه با هدف گسترش تعاملات فرهنگی و هنری میان ایران و ویتنام برگزار شده است.

نکته اما اینکه از روی همین عکس و باقی فریم‌های گزارش تصویری مشخص است که نه‌تنها نشاطی حاصل نشده که اتفاقاً حلقه مفقوده این نمایشگاه‌ تعامل فرهنگی است.

واقعیت اینکه برگزاری نمایشگاه هنری به این سادگی‌ها که مدیران شهری تصور می‌کنند نیست. برپایی هر نمایشگاه آداب خاص خودش را دارد. اصلاً نمایشگاه برگزار کردن «کیوریتور» می‌خواهد. کسی که بالا و پایین کار را بداند. کسی که راه گردآوری، انتخاب، سازمان‌دهی و مهمتر از همه ارائه‌ی آثار را بفهمد.

این یعنی یک نفر باید باشد که اگر قرار است سازمان و ارگانی اثر هنری را به دیوار بکوبد دلیلش را بداند، مخاطبش را بشناسد و یک پله بالاتر زیبایی‌شناسی بداند. احتمالاً خواننده این ستون از این دست نمایشگاه‌ها در فضاهای شهری بسیار دیده‌ است.

متاسفانه در این سال‌ها مدیران شهرداری به عکس تنها به شکل یک آبجکت تزئینی دیوارپرکن و کارراه‌انداز نگاه کرده‌اند. این گزاره به این معناست که مدیران شهری هر جا که دیوار خالی پیدا کرده‌اند و خواسته‌اند سریع به نتیجه برسند؛ چهارتا عکاس را فراخوانده‌اند و از توی آرشیوشان به شکل گتره‌ای و الله‌بختکی مقدار معتنابهی عکس را شاسی کرده و به دیوار چسبانده‌اند.

حقیقت اما این است که مردم الله‌بختکی به چیزی توجه نمی‌کنند. مردم وقتی به سمت اثر هنری کشیده می‌شوند که میان خود و اثر پیوندی عاطفی، فکری یا فرهنگی پیدا کنند.

درست است که زیبایی، رنگ، فرم و هارمونی لازمه یک اثر هنری است، اما معنا است که مخاطب را نسبت به اثر حساس می‌کند. معنایی که قبل از اینکه فهم شود اول باید دیده شود. 

 عکس: محسن ونایی

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید