نمی‌دانم وقتی عکاس مجله «پاری ماچ» این عکس را می‌گرفته چه حالی داشته اما وقتی به عکس و سرنوشت کاراکترهای آن نگاه می‌کنم، حسی به من می‌گوید انگار «ژان کلود دوچ» قبل از فشار دادن شاتر آهی کشیده و آن آه را نثار حاضران در عکس کرده. آهی که از آن روز به بعد گریبان تک‌تک افراد حاضر در عکس را گرفت. جیمی کارتر دهم دی‌ماه ۱۳۵۶ به ایران آمد و دهم دی‌ماه ۱۴۰۳ از دنیا رفت.
تا به حال کسی را دیده‌ای که به خاطر یک عکس بخواهد جان خودش را بگیرد؟ زیر این چرخ کبود همین دیروز، زنی را دیدم که به خاطر یک عکس، مشت مشت قرص خورده بود تا خودش را از شر زندگی خلاص کند.
به خیال اینکه به قنادی مورد علاقه‌ام می‌روم، راهی فاز ۱۱ پردیس شدم و یکراست به همان مجتمع تجاری رفتم. هر چه چشم انداختم نه از کافه خبری بود، نه از قنادی و نه حتی نان فانتزی. تا چشم کار می‌کرد فقط و فقط بنگاه معاملات ملکی بود.
پزشکیان به عنوان نفر اول اجرایی مملکت قاعدتاً باید شخصیت اول عکس باشد. اما رئیس دولت چهاردهم این را خوب فهمیده که وقتی میهمانِ خانه بزرگی می‌شود این شخص میزبان است که اهمیت پیدا می‌کند.
بابانوئل: آقا راستش با بچه‌ها یک انجمنی تاسیس کردیم، چند تا جلسه هم گذاشتیم، چند شاخه شدیم و کارگروه ترتیب دادیم. کارگروه فضای مجازی روی «سئو» و «اَوِرنِس» جشن و اعیاد کار می‌کنن. یک کارگروه محتوا هم داریم که اکانت پولی‌چت «جی‌پی‌تی» خریدن و مشغول تولید محتوا برای بک لینک و این صحبت‌ها. ولی متاسفانه «پی آر» مون یکم ضعیفه.
در دنیایی که هر صبح وقتی چشم از خواب غفلت باز می‌کنی فلان شرکت به واسطه اضافه کردن یک x در کنار لوگوی قبلی، «فیس لیفت» ۲۰۲۴ را زیراکس کرده، باید به گروه نجات حق داد که از جانشان بگذرند و چنین جواهری را از آتش نجات دهند.
دست‌ها قصه‌گوهای کم‌نظیری هستند که این داستان را طی سال‌ها با حوصله‌ای کم‌نظیر آرام آرام روی پوست می‌نویسند. این‌طور می‌شود که هر چین، هر زخم و هر خط نشان از روزها و سال‌ها دارد.
ما از سِرِ درون کسی با خبر نیستیم. به همین ترتیب از مکنون قلبی پزشکیان بی‌خبریم. از روی عکس، فیلم، سخنرانی و... ظاهراً انسان افتاده‌ای است. خیلی اهل ادا درآوردن و فیلم‌بازی کردن نیست. داش مشدی راه می‌رود و گاهی وقت‌ها بی‌حوصله است. تا جایی که وقتی بسته‌ای به او می‌دهند و فکر می‌کند نباید آن را بگیرد بدون مصلحت‌اندیشی پرتش می‌کند. شاید رفتار او از نگاه ما درست نباشد که نیست. اما حقیقت این است که بهتر است به جای این میزان از زوم شدن روی یک شخصیت اجازه بدهیم خودش باشد.
عکس را که دیدم رفتم به ساعت ۹:۴۵ دقیقه دهم تیرماه ۱۴ سال پیش. وضعیتم رقت‌بارتر از آن است که تصور کنید.
دلم می‌خواهد که این وطن دوباره وطن شود. دلم می‌خواهد یک نفر آدم حسابی برود و منت دایی و... را بکشد و از دلشان دربیاورد.
