در جستوجوی گذشتهای معدومشده
در ایران پروندههای جنایی واقعی چندان جایی در ادبیات ندارند. چون اگر قرار باشد درباره یک پرونده جنایی که چندان هم قدیمی نیست و مربوط به دهه ۶۰ شمسی است تحقیقی صورت بگیرد، اصلاً راه همواری در پیش نیست.
در ایران پروندههای جنایی واقعی چندان جایی در ادبیات ندارند. چون اگر قرار باشد درباره یک پرونده جنایی که چندان هم قدیمی نیست و مربوط به دهه ۶۰ شمسی است تحقیقی صورت بگیرد، اصلاً راه همواری در پیش نیست.
در بخش دوم گفتوگو با کیانیان، سراغ کنشگری او در اینستاگرام و نفع و ضرر اینشکل از فعالیت رفتهایم. او با اعتقاد بر اینکه تکنولوژی قطاری است که باید بر آن سوار شد، درباره پستهایش در فضای مجازی توضیح داد.
در کشور ما همهچیز به اضافهی شرایط نابسامان اجتماعی و اقتصادی معنی میشود. در این شرایط همانطور که پیشتر گفتم اولین چیزی که از سبد مردم حذف میشود، فرهنگ و هنر است.
کتاب «آخرین ایستگاه» که در ایران با نام «ایستگاه ئوئنوی توکیو» ترجمه شده، اثر یو میری، نویسنده کرهایتبار ساکن ژاپن است. این کتاب بیشتر از آنکه خواننده را جذب فضای ذهنی تخیلی آن بکند، جذب تاریخ ژاپن میکند.
صدای ممتد بوق آمبولانسها، صدای پلیس پشت بلندگوها که فریاد میزد، برگردید، خیابان بسته است. صدای فریاد فریادهایی که بعد از مدتی به گریه و ضجه تبدیل شد. اینهاست، این خاطرات است که هفت خردادماه که میشود، در سرم میپیچد.
انشاءهایی که سیدحسن از ترکیب داستانهای رمانتیک موجود در بازار مینوشت، نظر شاهرخ مسکوب را جلب کرد. اما نه جلب به آن معنا که خوشش بیاید، شاهرخ با تهدید از حسن خواست بهجای آنها «تاریخ بیهقی»، «سیاستنامه» و «خمسه» نظامی بخواند و از روی آنها برداشت کند
بازی با لودگی سخیفی که نه فیلمنامهای دارد، نه پیامی در پشت آن به مخاطب منتقل میشود و تنها هدف فروش ترافیک پلتفرم است، از یک بازیگر مهم مانند مجید مظفری چهچیزی را در خاطر باقی میگذارد؟ همان مجید مظفری که در آخرین ساخته انتقادی بهرام بیضایی یعنی «وقتی همه خوابیم» بازی کرد، بهنحوی منادی وضعیت اسفناک نقشفروشی و شرایط حاکم بر سینما بود.
رمان جنایی «ترکه مرد» سال ۱۳۷۲ توسط احمد میرعلایی، یکی از مترجمان بزرگ و مشهور آن دوران ترجمه شد.
احتیاجی به بیان این مسئله نیست که جشنواره جهانی فیلم کن در دنیا از چه اهمیت و جایگاه ویژهای برخوردار است. اتفاقاتی که طی سالیان در این جشنواره افتاده و واکنشهای جهانی نسبت به آن، همیشه در مرکز توجه رسانهها بوده. اما امسال هفتادوهشتمین دوره برگزاری این جشنواره، در سایه موضوع فلسطین و نسلکشی در غزه قرار گرفته.
در تاریخ ایران شاید کمتر رقصندهای تصمیم گرفته باشد که پژوهشی عمیق درباره هنرهای نمایشی و خنیاگری در این سرزمین انجام دهد؛ تحقیقی که از دل اشراف حرفهای یک فرد بر عملی که انجام میدهد برآمده باشد، نه از دریافت یک تماشاگر.