کسی نمی‌داند ایران می‌خواهد چه کار کند. «ایران» البته وقتی صحبت از معادلات بین‌المللی است، طبعاً اشاره به حاکمیت و به طور مشخص، سیاست خارجی ایران دارد؛ در نتیجه این گزاره به افکار عمومی و اکثریت قریب به اتفاق نخبگان و اهالی رسانه هم تعمیم می‌یابد.
ازسرگیری جنگ در سوریه ممکن است منجر به موج دیگری از مهاجرت به ترکیه و فراتر از آن شود، محرک مداخله عمیق‌تر از سوی اسرائیل باشد، تلاش‌های ایران برای نفوذ در تحولات را احیا کند و برخلاف کلیت منافع مشترک در سوریه متحد باشد.
دولت‌های پادشاهی عرب در حاشیه خلیج[فارس] عمدتاً بدون آسیب دوران حملات اسرائیل و آمریکا به ایران را از سر گذراندند. استثنای مهمش، حمله موشکی محدود و تلافی‌جویانه ایران به پایگاه هوایی ایالات متحده در قطر بود؛ اما در تصویر کلی‌تر، این جنگ کوتاه، تزلزل وضعیت امنیتی این پادشاهی‌ها را تشدید کرد.
از زمان حملات ۷ اکتبر، اسرائیل ورود کمک‌های انسان‌دوستانه به غزه را شدیداً محدود کرده‌است و گرسنگی‌دادن به غیرنظامیان را به عنوان ابزار جنگی به کار گرفته است.
تروئیکای اروپایی پیشنهاد تازه‌ای برای ماجرای سازوکار ماشه داده‌اند. طبق این پیشنهاد، اروپایی‌ها در قبال پذیرش برخی شروط از سمت ایران، بازگشت تحریم‌های شورای امنیت را به تعویق خواهند انداخت.
جنگ، آتش‌بس و مذاکرات هسته‌ای، هرچند سایه خود را بر تمامی اتفاقات انداخته باشند، تنها اخبار این روزها نیستند.
سیدنی سیلر، از کارشناسان برجسته آمریکا در حوزه کره شمالی است و از سال ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۳، یعنی از آغاز تا اواخر دولت جو بایدن، افسر اطلاعات بخش کره شمالی در شورای امنیت ملی کاخ سفید بود.
ادعای گزافی نیست اگر چین را در کنار آمریکا و روسیه، مهم‌ترین بازیگران صحنه بین‌المللی بدانیم.
جنگ اسرائیل با ایران محک تازه‌ای برای موضع‌گیری کشورهای منطقه و جهان بود. طبق پیش‌بینی‌ها، موضع‌گیری‌ها در حمایت از اسرائیل از طرف بازیگرانی بود که حمایت‌های مالی، تسلیحاتی و اطلاعاتی به تل‌آویو ارائه می‌دادند.
امثال من که سال‌ها کارشان با کلمه بوده، این روزها جنس متفاوتی از ناامیدی و خستگی را حس می‌کنیم که با شکست‌های متعدد پیشین‌مان متفاوت است. بخش بزرگ حرف‌ها و کارهای ما، برمبنای وجود حداقلی از ارزش‌ها و دغدغه‌های مشترک بین همه‌مان بوده‌است.
