دیدگاه ترامپ از جهان رقابت قدرتهای بزرگ نیست بلکه تبانی با آنهاست: سیستمی «توافقی» مشابه آنچیزی که در قرن نوزدهم اروپا را شکل داد. آنچه ترامپ می‌خواهد، جهانی با مدیریت قوی‌مردانی است که با یکدیگر همکاری می‌کنند؛ نه همیشه هماهنگ ولی همیشه هدفمند، تا دیدگاه مشترک خود از نظم را به بقیه جهان تحمیل کنند.
از زمانی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا اعلام کرد تعرفه‌هایی را برای بیش از ۱۸۰ کشور و منطقه در سراسر جهان وضع می‌کند و گفت که می‌خواهد کانادا را به پنجاه‌ویکمین ایالت آمریکا تبدیل کند، شهرهای مرزی با کاهش سفر کانادایی‌ها به آمریکا، اولین مناطقی بودند که تحت‌تاثیر قرار گرفتند.
ولادیمیر لنین در زمان خود می‌گفت دهه‌هایی هستند که هیچ اتفاقی نمی‌افتد و هفته‌هایی هستند که در آن دهه‌ها رخ می‌دهند. با این معیار، ۱۰۰ روز اول ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ شامل ۲۰ سال تغییر در سیاست خارجی بوده است.
میتوان گفت غایب بزرگ این توافق تضمینهای امنیتی است که اوکراینیها از همان اول میخواستند. اوکراینیها این امید را دارند که ترامپ و آمریکا بهنوعی تعهدی درازمدت به موجودیت اوکراین به عنوان کشوری مستقل داشته باشند که این مسئلهای قابل بحث است.
نویسندگان «دموکراسی‌ها چگونه از بین می‌روند» آنچه دانشمندان علوم سیاسی «عقب‌نشینی دموکراتیک» می‌خوانند را عقب‌گرد احتمالی به «اقتدارگرایی رقابتی» توصیف می‌کنند. این اتفاقی نبود که در سال‌های ۱۹۳۰ اروپا رخ داد؛ زمانی که جمهوری‌های کثرت‌گرا ناگهان به ماشین جنگ نسل‌کشی تبدیل شدند.
دونالد ترامپ در جریان انتخاب اعضای کابینه خود، دو نفر از جمهوری‌خواهان ایالت فلوریدا را برای سمت‌های کلیدی انتخاب کرد
نیمه‌هادی که به آن تراشه نیز گفته می‌شود مولفه‌ای حیاتی در رشد اقتصادی، امنیتی و نوآوری فناوری است. کوچکتر از سایز تمبر پستی، نازک‌تر از موی انسان که روی آن ۴۰ میلیارد جزء قرار می‌گیرد.
ائتلاف ترانس‌آتلانتیک امروز در نقطه عطف قرار گرفته و آمریکا سیگنال‌هایی از تغییر عمیق در تعهدات امنیتی سنتی خود نشان می‌دهد.
ایالات متحده و دولت‌های متخاصم آزمایش جدیدی را درباره این مسئله در زمان واقعی راه‌اندازی کرده‌اند و شیوه‌ای از سیاست خارجی را آزمایش می‌کنند که مطلقاً براساس منافع شخصی است و منحصراً از طریق سیاست‌های زور اعمال می‌شود، تا ببینند در دوران مدرن سودمند یا حتی قابل‌اجراست یا نه.
«نوجوانی» ماجرایی است که با به تصویر کشدن ذهن پسربچه‌ها، وحشت را به جان تمام پدر و مادرهایی می‌اندازد که فرزند ۱۰ تا ۱۴ ساله دارند؛ داستانی غم‌انگیز که بیشتر درباره ازدست‌رفتن نوجوانی است.
