یکی از شگفت‌انگیزترین تناقض‌های جهان امروز این است که در‌حالی‌که دائماً از تنوع، تکثّر و آزادی سلیقه‌ها سخن می‌گوید، به‌طرزی بی‌سابقه در تاریخ، همه چیز را یکسان و هم‌شکل کرده است. این یکنواختی اما نه ناشی از گسترش ارزش‌های مشترک انسانی، بلکه حاصل نوعی استیلای جهانیِ ابتذال است
فیلم «زن و بچه» تصویری دردناک و چندلایه از وضعیت زنان سرپرست خانواده ارائه می‌دهد؛ زنانی که در میان فشارهای اقتصادی، ناتوانی نهادهای حمایتی و روابط پیچیده خانوادگی گرفتار شده‌اند.
تولید فیلم، نه‌فقط در ایران بلکه در تمام جهان، نیازمند تأمین منابع مالی است. اما آنچه این نیاز اقتصادی را از یک فرآیند صرفاً مالی به پدیده‌ای فرهنگی تبدیل می‌کند، نسبت آن با ساختارهای سیاست‌گذاری، نظام ارزشی، شفافیت نهادی و هدف‌گذاری هنری است.
خبر توقف پروژه سینمایی «چشم‌هایش» به کارگردانی بهمن فرمان‌آرا، بار دیگر یکی از بحران‌های مزمن سینمای ایران را برملا کرد؛ توزیع ناعادلانه منابع مالی و انحصار فرصت‌ها در اختیار چهره‌هایی که روزگاری نقش مهمی در تاریخ سینما داشته‌اند، اما امروز بیش از آن‌که به تولید کمک کنند، به مصرف منابع عمومی مشغول‌اند.
براساس سند رسمی منتشرشده از سوی سازمان امور سینمایی کشور، خانه سینما در تیرماه ۱۴۰۴ مبلغ ۱۸ میلیارد تومان بودجه مستقیم دریافت کرده است.
«فرهنگ را نمی‌توان با زور اصلاح کرد»؛ این جمله‌ای است که اخیراً از زبان نماینده ولی‌فقیه در خراسان رضوی شنیده شد.
گاهی آدمی عمری را در هیاهوی بازارها، در ازدحام قراردادهای خونین و پشت میزهای چوب ماهون گم می‌کند.
هربار که جامعه‌ای با بحران روبه‌رو می‌شود، چه جنگ، چه زلزله، چه همه‌گیری یا حتی خشونت‌های خیابانی یک پرسش مهم دوباره به میان می‌آید؛ نقش هنر در این میانه چیست؟ آیا سینما می‌تواند بیش از یک سرگرمی زودگذر باشد؟
پس از پایان بحران حمله اسرائیل به ایران، مهم‌ترین خطری که جامعه را تهدید می‌کند، فراموشی جمعی است. این نسیان دقیقاً همان چیزی است که قدرت‌ها و سازوکارهای سیاسی و تبلیغاتی تمایل دارند رخ دهد
پدر و مادری که با هر صدای انفجار، دل‌شان هزار تکه می‌شود. اما بااین‌همه، آن‌ها مانده‌اند. در شهری که نیمه‌تاریک است، در خیابانی که فردایش معلوم نیست، آن‌ها ایستاده‌اند. قصه‌ی این روزها فقط آمار نیست.
