یک سکانس از پایتخت کافی بود تا همه آنهایی که عهدشکنی محسن تنابنده را مبنی بر عدم همکاری با صداوسیما مدام به او یادآور میشدند در نوشتن ستایشنامه برای این سریال از یکدیگر پیشی بگیرند. چه چیزی در این سکانس وجود داشت که این همه مخاطبانش را سر ذوق آورد و آنها را به مدح و ستایش این سریال وا داشت؟
اینهایی که نَفس مذاکره را امری مذموم میدانند یا مذاکرهکنندگان را به چیزهای ناجوری متهم میکنند، یا چیزی از ساختار قدرت در این مملکت نمیدانند یا اینکه خودشان را زدهاند به نادانی تا منافع فردی و جمعیشان را تامین کنند.
سالهاست درباره تصادفات جادهای و میزان تلفاتی که از مردم ایران میگیرند، مینویسیم. طبق معمول اتفاق خاصی هم نمیافتد. اما این وسط یک اتفاق مهم در حال رخدادن است. میزان این نوشتهها و سطح مطالبه پایان دادن به این معضل وحشتناک بهطور محسوسی در حال افزایش است. این یعنی جان که برای جامعه ایرانی متاع چندان قابل اعتنایی نبود، دارد ارزش پیدا میکند.
خب، حالا همه آنهایی که تا دیروز محسن رفیقدوست را بهدلیل سابقه انقلابیاش تقدیس میکردند، دوره افتادهاند که حاجآقا اخیراً جراحی مغز انجام دادهاند و حرفهایشان خیلی هم قابل استناد نیست.
میگویند مردم دیگر هیچ چیزی بهجز اوضاع اقتصادی برایشان اهمیت ندارد. درست هم میگویند. میگویند چنین اوضاعی بسیار خطرناک است. این را هم درست میگویند. اما از این خطرناکتر هم ممکن است. آن هم وقتی است که دیگر حتی اوضاع اقتصادی هم برای مردم مهم نیست.
این روزها دشنامدادن به چپها، سکه رایج بازار است. هرکس میخواهد فضل و داناییاش را بهرخ بکشد و با بدوبیراه گفتن به چپها، سعی در اثبات خود دارد؛ ملتی که نخواهد سهم خودش را در وضع موجود بپذیرد، چارهای ندارد که روزی به راست فحش بدهد و روزی به چپ تا بر دامن کبریاش ننشیند گرد.
همین امروز و فردا اخبار را به دقت سرچ کنید و ببینید شبیه آنچه برای این دانشجوی مقتول رخ داده است، در گوشه و کنار این کشور چه فجایعی که به وقوع میپیوندد؛ فجایعی که حتی به اخبار دست دوم رسانهها نیز بدل نمیشوند.
این فوتبال کلی آدم اضافی دارد. به بهانههای امنیتی و اخلاقی، کلی آدم بیربط وارد این فوتبال شدهاند که بیتعارف باید آنها را دور ریخت. اصلاً همین نکتهای که بهعنوان نکته دوم مطرح کردم، اگر درست شود خودبهخود خیلی چیزها درست میشود.
ایکاش حالا که به دورویی پوتین و بیعملی اسد پی بردهاند بهجای توجیه رفتار گذشته و رجزخوانیهای بیهوده در کار و بار خود تامل کنند و از سوراخ روسیه و حزب بعث برای بار هزارم گزیده نشوند.
حضرات صداوسیمایی مشکلشان جدیتر از این حرفهاست و نهتنها صداوسیماییها که بخش اعظم مدعیان کار فرهنگی اصلاً چیزی از فرهنگ نمیدانند. سواد این کار را ندارند و در یک کلام اصلاً اینکاره نیستند.
