مملکتت در آستانه یک اَبربحران هولناک قرار گرفته و آن‌وقت تو دست‌افشانی و پایکوبی کنی که رقیب سیاسی‌ات ضایع شده؟ میشود؟ این میزان تنفر از روحانی، ظریف، اعتدالیون و اصلاح‌طلب‌‌ها از کجا می‌آید؟ اصلاً در همه موارد حق با شما، اما این چطور نفرتی است که حاضرید کل این سرزمین به باد فنا رود، ولی حریف‌تان در چشم دیگران ضایع و تباه شود؟
هرجا که پای اغراض در میان آید، ایدئولوژی سر و کله‌اش پیدا میشود و هرجا که پای ایدئولوژی در میان باشد، از انصاف و مروت و حقیقت کمتر نشانی می‌توان یافت.
«مردم گرسنه‌اند و آب و برق ندارند و شماها به فکر کنسرتید؟ آی جماعت! حواستان باشد که این مرفهان بی‌درد می‌خواهند حواس شما را از مصیبت‌های اصلی پرت کنند. اصلاً مگر چندنفر خواهان رفتن به کنسرتند؟»
اعلام جرم علیه زینب موسوی، دیگر از آن حرف‌هاست. حرف بیخود زده، حد و حدود خودش را نشناخته، عفت‌کلام را رعایت نکرده، همه این‌ها درست. اما مردم هم حسابی از خجالت‌اش درآمدند و همین بزرگ‌ترین تنبیه برای او محسوب میشود.
تا این جایی که سن و سال من قد می‌دهد و دیده‌ام، هنوز مدیری، وزیری، وکیلی و خلاصه اینکه کاره‌ای را ندیده‌ام که به‌علت ناکارآمدی یا اهمال در وظیفه از کار برکنار شده باشد.
علی لاریجانی که روزگارانی نه‌چنان دور، ریاست او را بر صداوسیما، ننگ ما می‌خواندند امروزه به یکی از معتدل‌ترین و وزین‌ترین سیاستمداران ما تبدیل شده.
من در کتاب «در معیت پرزیدنت» اشاره کرده‌ام که یکی از ویژگی‌های ستودنی کابینه آقای روحانی این بود که وزرا موقع ارائه گزارش عملکردشان در سفرهای استانی، صرفاً با گفتن به نام خدا می‌رفتند سر اصل مطلب. خود حسن روحانی هم به‌اقتضای موقعیت سراغ آیه و حدیث می‌رفت.
مهدی مطهرنیا در جمعی که فایل صوتی آن را شنیده‌ام و ظاهراً خطاب به بیژن عبدالکریمی است، چند شعر می‌خواند و بعد نتیجه می‌گیرد که این شعرها برای مخ‌زنی و دختربازی خوب است و با این شعرها نمی‌توان مملکت را اداره کرد.
مخالفت با دشنام‌دادن به این و آن به‌معنای دفاع از اسرائیل نیست. برادر من! خواهر من! همه قصد و غرض ما این است در روزگاری که اروپا، آمریکا و اسرائیل کمر به نابودی ما بسته‌اند، دست‌کم بتوانیم از تعداد دشمنان‌مان بکاهیم تا در این نبرد نابرابر صدمه کمتری متوجه هم‌وطنانمان شود.
فرسایش روح و روان اتفاقی است که مدام و مدام و مدام برای یک روزنامه‌نگار در این سرزمین رخ می‌دهد تا وقتی که برود زیر خاک و الفاتحه. تازه بعد از آن هم مطمئن نیستم روح و روان یک روزنامه‌نگار از فرسایش در امان باشد.
