اپوزیسیون آن هم اپوزیسیون شریف در این مملکت کم نیست. از دکتر سروش و کدیور بگیر تا مهدی کروبی. از فرهاد میثمی بگیر تا تاج‌زاده و علیرضا رجایی. آن‌ها کم اذیت نشدند اما پای ایران و ایرانی که به میان آمد با همه وجود به میدان آمدند تا به من و شما یادآوری کنند ایران ملک طلق کسی نیست.
هر اتفاقی از توفیق یک فیلم در جشنواره‌ای خارجی تا قتل فجیع یک دختر جوان، بهانه‌ای می‌شود برای دوقطبی شدن جامعه‌ای که روزبه‌روز ازهم‌گسسته‌تر و متلاشی‌تر می‌شود.
خوزه آلبرتو موخیکا کوردانو هفته پیش درگذشت. ما ایرانی‌ها چیز زیادی از او نمی‌دانیم؛ جز آنکه در دوره‌ای رئیس‌جمهور اروگوئه بود و لقب فقیرترین رئیس‌جمهور دنیا را تا آخر عمر با خود یدک کشید.
سردار نقدی در همایش بین‌المللی علوم انسانی اسلامی که در مرکز همایش‌های بین‌المللی صداوسیما برگزار شد، گفت: حقیقت عالم در حقیقت هستی نهفته است و این هستی قابل اختراع نیست، بلکه باید آن را کشف کرد.
یک سکانس از پایتخت کافی بود تا همه آن‌هایی که عهدشکنی محسن تنابنده را مبنی بر عدم همکاری با صداوسیما مدام به او یادآور می‌شدند در نوشتن ستایش‌نامه برای این سریال از یکدیگر پیشی بگیرند. چه چیزی در این سکانس وجود داشت که این همه مخاطبانش را سر ذوق آورد و آن‌ها را به مدح و ستایش این سریال وا داشت؟
این‌هایی که نَفس مذاکره را امری مذموم می‌دانند یا مذاکره‌کنندگان را به چیزهای ناجوری متهم می‌کنند، یا چیزی از ساختار قدرت در این مملکت نمی‌دانند یا اینکه خودشان را زده‌اند به نادانی تا منافع فردی و جمعی‌شان را تامین کنند.
سال‌هاست درباره تصادفات جاده‌ای و میزان تلفاتی که از مردم ایران می‌گیرند، می‌نویسیم. طبق معمول اتفاق خاصی هم نمی‌افتد. اما این وسط یک اتفاق مهم در حال رخ‌دادن است. میزان این نوشته‌ها و سطح مطالبه پایان دادن به این معضل وحشتناک به‌طور محسوسی در حال افزایش است. این یعنی جان که برای جامعه ایرانی متاع چندان قابل اعتنایی نبود، دارد ارزش پیدا می‌کند.
خب، حالا همه آن‌هایی که تا دیروز محسن رفیق‌دوست را به‌دلیل سابقه انقلابی‌اش تقدیس می‌کردند، دوره افتاده‌اند که حاج‌آقا اخیراً جراحی مغز انجام داده‌اند و حرف‌هایشان خیلی هم قابل استناد نیست.
می‌گویند مردم دیگر هیچ چیزی به‌جز اوضاع اقتصادی برایشان اهمیت ندارد. درست هم می‌گویند. می‌گویند چنین اوضاعی بسیار خطرناک است. این را هم درست می‌گویند. اما از این خطرناک‌تر هم ممکن است. آن هم وقتی است که دیگر حتی اوضاع اقتصادی هم برای مردم مهم نیست.
این روزها دشنام‌دادن به چپ‌ها، سکه رایج بازار است. هرکس می‌خواهد فضل و دانایی‌اش را به‌رخ بکشد و با بد‌وبیراه گفتن به چپ‌ها، سعی در اثبات خود دارد؛ ملتی که نخواهد سهم خودش را در وضع موجود بپذیرد، چاره‌ای ندارد که روزی به راست فحش بدهد و روزی به چپ تا بر دامن کبریاش ننشیند گرد.
