بر اساس اصل یکصد و بیست و یکم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «رئیس‌جمهور در حدود اختیارات و وظایفی که به موجب قانون اساسی و یا قوانین عادی به عهده دارد در برابر ملت و رهبر و مجلس شورای اسلامی مسئول است»، بخشی از این مسئولیت در پاسخ‌گویی به افکار عمومی از طریق سخنگو یا برگزاری نشست خبری است.
حالا که رئیس قوه قضائیه فراخوانی برای دریافت پیشنهاد اصلاح قانون مطبوعات داده است، پیشنهاد میشود رئیس‌جمهور نیز به همین روش با فراخوانی مشابه و دریافت نظر فعالان رسانه و دیگر کارشناسان، سه لایحه برای اصلاح هر سه قانون تقدیم مجلس کند.
روز پنجشنبه سه کشور بریتانیا، فرانسه و آلمان با ارسال نامه‌ای به شورای امنیت سازمان ملل متحد، فعال‌سازی مکانیسم ماشه را آغاز کردند.
هنوز چند روزی از سخنان هم‌دلانه رئیس قوه قضائیه برای ارائه پیشنهاد جهت اصلاح قانون مطبوعات نگذشته بود که از سوی شهرداری قفلی بر ساختمان انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران زده شد. این فضا نشان می‌دهد که روزنامه‌نگاران در چه برزخی به سر می‌برند.
در روزهای گذشته تشکیل «شورای دفاع» و تغییرات در دبیرخانه و اعضای شورای عالی امنیت ملی، ابهاماتی در افکار عمومی آفرید. تلقی بیشتر مردم این است که نهادی موازی شورای عالی امنیت ملی ایجاد شده؛ در حالی که چنین نیست و عدم اطلاع‌رسانی کامل و دقیق چنین برداشت‌های نادرستی را رقم زد.
شاید بتوان این نقد را به مشروطه‌خواهان نمود که علاوه بر این که چشم‌انداز غیرواقع‌بینانه‌ای از تحقق نظام مشروطه در ایران داشتند و دوای همه دردهای جامعه ایرانی را به استقرار نظام حقوق اساسی محدود می‌کردند؛ زیاده از حد بر روی متن و کاغذ متمرکز بودند.
۱۴ اَمرداد وارد صد و بیستمین سال انقلاب مشروطه ایران می‌شویم؛ رخدادی که مبدأ تحولات قرن بعد از خود شد.
هرچه می‌گذرد ارزش رساله «یک کلمه» اثر میرزایوسف‌خان تبریزی مشهور به مستشارالدوله، دیپلمات ایرانی دربار قاجار بیشتر آشکار میشود.
چند روز دیگر صد و بیستمن سالگرد انقلاب مشروطیت ایران فرا می‌رسد؛ رخدادی که با شعار تأسیس عدالت‌خانه شکل گرفت و به اولین جنبش حقوق اساسی‌خواهی در منطقه منتهی شد.
دنیای هنر فضای احساسی خاص خود را دارد ولی این موضوع مانع از رسمیت حقوق پدیدآورندگان آثار هنری نیست. هر اثر هنری دو بُعد دارد: بُعد معنوی که نشانگر تعلق اثر به آفریننده، فراتر از زمان و مکان و غیرقابل انتقال است؛ و جنبه مادی که درآمد ناشی از هنر را به تولیدکننده آن مربوط و قابل انتقال می‌داند.
