به‌عنوان کسی که ساعت‌های زیادی از عمرم را به عکس دیدن و گرفتن گذرانده‌ام، از دیدن عکس روی کیک متنفرم. فارغ از اینکه گند می‌زند به طعم کیک، تصور اینکه مثلاً چشم، لب یا دماغ متولد نصیبم شود، حالم را بد جور به هم می‌زند. تا همین چند وقت پیش برای آنکه از تولد و کیک‌اش بدم بیاید دلایل خودم را داشتم. اما دو سه روز پیش به عجیب‌ترین تولد عمرم رفتم.
عکاس باید گِل‌اش شیرین باشد. باید وقتی به چشم سوژه‌اش نگاه می‌کند، آزارش ندهد. یک جورهایی باید بلد باشد خودش را توی دل مردم جا کند. ظاهراً «میشل ستبون» فرانسوی این کار را خوب بلد بود.
کاوه به معنای واقعی کلمه، زندگی‌اش را برای ثبت تصویر گذاشت. او در سال ۱۳۸۲ در جریان عکاسی از حمله آمریکا به عراق بر اثر انفجار مین کشته شد. گمان کنم او جزو معدود فرزندانی باشد که در چنین موقعیتی موفق شد سایه پدر را کنار بزند.
دنیای عکاسی بی‌رحم است. این بی‌رحمی در صحنه‌های نادر و بزرگ بیشتر هم می‌شود. پشت صحنه این عکاسی‌ها شبیه روز محشر است. برادر، برادر نمی‌شناسد.
انقلاب ناظر بی‌غرض هم می‌خواهد. یکی باید باشد که سال‌ها بعد وقتی هیاهو‌ها خوابید، در آرامش بعد از طوفان بشود به عکس‌هایش نگاه کرد و از میان آن عکس‌ها تاریخ را روایت کرد.
حالا که قرار است درباره عکس‌های انقلاب حرف بزنیم نمی‌شود از نام شاهرخ حاتمی به سادگی گذشت. به یک اعتبار حاتمی پدر فوتوژورنالیسم ایران است.
در این چند روز که عکس‌های انقلاب را مرور می‌کنم، دوباره سری به کتاب انقلاب ۵۷ مریم زندی زدم. به عکس‌ها نگاه می‌کنم و به شوری که پشت هر بار شاتر زدن در عکس‌ها خودنمایی می‌کند، دقیق می‌شوم.
بین عکاسانی که در انقلاب ۵۷ عکاسی کردند «دیوید برنت» (David Burnett) عکاس و خبرنگار آمریکایی نمونه‌ای ناب از یک عکاس حرفه‌ا‌ی است.
انقلاب ۵۷ باعث می‌شود عکاسی خبری ایران از یک رسانه محدود و رسمی به یک ابزار مهم برای ثبت تاریخ و بیان اعتراضات سیاسی و اجتماعی تبدیل شود. این چند خط را به همراه عکسی از انقلاب ۵۷ شروعی بر عکس نوشت روزهای دیگر می‌شود.
استادیوم فوتبال منطق عجیبی دارد. راستش را بخواهید «منطق» انتخاب درستی نیست؛ چراکه خیلی از اتفاقاتی که در این مستطیل سبز می‌افتد با منطق جور در نمی‌آید. اما در آن لحظه این بهترین اتفاقی است که باید بیفتد. پس به‌جای منطق می‌نویسم، استادیوم رفتن آداب دارد. نمی‌شود بیرون این گود سبز نشست و درباره اتفاقاتی که گرد آن زمین می‌افتد، اظهارنظر کرد.
