اگر هدف حقیقی شهرداری ترویج فرهنگ صرفه‌جویی است، لازم بود تصویری از دل واقعیت‌های روزمره و تجربه‌ی واقعی مردم بیرون بیاید، نه از دل هوش مصنوعی و لبخندهای بی‌روح و گردن‌آویزهای گلی.
عکس‌ها و گزارش‌های منتشر شده را می‌بینم و دلم می‌خواهد زیر هر کدام از عکس‌ها و پست‌هایی که ملت و رسانه‌هایی آمریکایی منتشر کرده‌اند مِنشِنشان کنم و بنویسم خودتان کردید که لعنت بر خودتان باد. شمایی که با ندانم کاری و بی مسئولیتی دیوانه‌ای را به جان جهان انداختید و آسایش و آرامش را از عالمی گرفتید.
وقتی یکی از بزرگان مملکتی سوار دوچرخه میشود و رکاب می‌زند دنبال چه معنایی است؟ گاهی این رکاب زدن نشانه ساده‌زیستی، مردمی بودن، حفاظت از محیط زیست، تشویق مردم به ورزش و سلامتی یا حتی یک پیام سیاسی، اجتماعی است.
عکس‌های مراسم تشییع مرحوم محمد کاسبی با تصویری که در این سال‌ها از بدرقه یک سلبریتی ـآن هم با این سابقه فعالیت در سینمای ایران ـ دیدیم، زمین تا آسمان فرق دارد.
تصویری که در نسخه ایرانی شام آخر می‌بینید تقریباً سال‌هاست که هر هفته یکی دو بار تکرار میشود. در این قاب و هزار قاب دیگر نه کسی به دیگری اشاره می‌کند، نه کسی فکر می‌کند، نه حتی کسی می‌خواهد از حق خود یا دیگری دفاعی کند.
در بخش استانداردهای بین‌المللی رئیس دولت باید که از جهان و مناسباتش شناخت کافی داشته باشد و بتواند بر اساس مذاکره و تعامل سازنده با دیگر کشورها چرخ مملکت را بچرخاند. معیارهای عملکردی رئیس‌جمهور استاندارد با نتیجه گرفتن ملموس و قابل سنجش در دوران مسئولیت قابل پیگیری است.
تصویری که می‌بینید در حاشیه افتتاح نمایشگاه «ویتنام؛ زیبایی و نشاط جاودانه» که این روزها در ایستگاه مترو تجریش برقرار است گرفته شده. ظاهراً این نمایشگاه با هدف گسترش تعاملات فرهنگی و هنری میان ایران و ویتنام برگزار شده است. نکته اما اینکه از روی همین عکس و باقی فریم‌های گزارش تصویری مشخص است که نه‌تنها نشاطی حاصل نشده که اتفاقاً حلقه مفقوده این نمایشگاه تعامل فرهنگی است.
آنقدر شیرازی شدهام که میدانم اگر حالت کمی گرفته باشد میتوانی به حافظیه بروی و کنار آب رکناباد بنشینی تا حالت سر جایش بیاید.
دیروز که عکس یک روزنامه فرهیختگان را دیدم اول به این فکر کردم که چرا رئیس دانشگاهی که تازه منصوب شده است و چهره شناختهشدهای در عرصه عمومی ندارد باید طرحی از صورتش در صفحه اول گذاشته شود.
به عکس‌های کشتیها نگاه میکردم و اسم یکی از همکلاسیهایم را رویشان میگذاشتم. آنها حتماً میدانستند که به ساحل غزه نمیرسند. میدانستند که جهان کثافتتر از آن است چشمش را باز کند و حقیقت را ببیند.
