تجربه ۲۰ سال دیپلماسی آمریکا-ایران نشان داده که ایران به فشار با تشدید متقابل پاسخ می‌دهد، هرگز از حق غنی‌سازی صرف‌نظر نمی‌کند و تنها با دیپلماسی آبرومند حاضر به امتیازدهی خواهد شد
در طول ماه‌های گذشته مواضع اروپا در قبال برنامه هسته‌ای ایران به تدریج تندتر و زیاده‌خواهانه‌تر شده‌است.
حمله آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، بار دیگر این مسئله را در مرکز توجه قرار داده‌است که پایان دادن به نگرانی‌ها در مورد برنامه هسته‌ای ایران، هیچ راهکار نظامی ندارد و فقط از طریق دیپلماسی و رسیدن به یک توافق مذاکره شده‌است که می‌توان برنامه هسته‌ای ایران را تحت نظارت‌های شدیدتر قرار داد و مسیر احتمالی دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای را مسدود کرد.
درست ساعاتی پیش از تجاوز نظامی اسرائیل به ایران، روز پنج‌شنبه ۱۲ ژوئن، احزاب مخالف بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم اسرائیل، فرصتی کم‌نظیر برای سرنگونی دولت او و برگزاری انتخابات زودهنگام به دست آورده‌بودند.
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل و کابینه افراطی‌اش به‌‌رغم تلفات زیاد و فشارهای بین‌المللی بیش از ۲۱ ماه است که نه‌تنها جنگ در غزه را ادامه داده‌است بلکه جنگ را به دیگر نقاط منطقه از جمله لبنان، سوریه، یمن و ایران هم گسترش داده‌است.
هفته گذشته پس از آنکه پایگاه خبری اکسیوس به نقل از دیپلمات‌های غربی مدعی شد که ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در پیامی به ایران پیشنهاد داده‌است که ایران گزینه توقف غنی‌سازی در خاک خود را در مذاکرات بپذیرد، جنجال تازه‌ای در پرونده هسته‌ای ایران شکل گرفت.
ادعای پایگاه خبری اکسیوس در خصوص پیام رئیس‌جمهور روسیه به ایران مبنی بر تشویق تهران به پذیرش پیشنهاد کنار گذاشتن کامل غنی‌سازی اورانیوم، با واکنش‌های زیادی در ایران مواجه شد.
در پی تجاوز ۱۲ روزه اسرائیل به ایران و حمله آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، مقام‌های جمهوری اسلامی ایران در اظهارات رسانه‌ای تاکید کرده‌اند که ایران همچنان آمادگی دارد در صورت تضمین جلوگیری از حملات مجدد نظامی به ایران، بار دیگر مذاکرات را با آمریکا از سر بگیرد.
در طول هفته‌های آینده، جسد نیمه‌جان برجام همزمان با جشن تولد ده‌سالگی خود انتظار برخاستن شبحی را از تابوتش می‌کشد که می‌تواند روابط ایران و غرب را برای مدت طولانی متحول و بسیار پرتنش‌تر از همیشه کند.
تجاوز نظامی آمریکا به ایران در تاریخ یک تیر ۱۴۰۴ و هدف قرار دادن تاسیسات هسته‌ای ایران، صرفاً یک اقدام نظامی علیه ایران محسوب نمی‌شد، بلکه اقدامی از سوی واشنگتن برای رساندن پیام آمادگی برای استفاده از زور در روابط خارجی بود
